บทที่ 17
“ว่าอย่างไรมู่เฉิง” หยางซวี่เหวินเอ่ยถามราชองครักษ์ของตน ตั้งแต่เขาเข้ามาในเมืองหลวงก็คิดว่าคงไม่มีใครกล้าส่งนักฆ่ามาอีก แต่คนไร้หัวคิดพวกนั้นยังคงทำเหมือนที่เคยทำ
ลอบกัด
“กระหม่อมไปสืบเรื่องของแม่นางเหยาเหยาเรื่องตระกูลหมิ่งที่พระองค์บอกให้สืบ ทุกอย่างล้วนเกี่ยวกับตระกูลซ่ง” จบคำของราชองครักษ์มู่เฉิงรอยยิ้มน่ากลัวก็ปรากฏอยู่บนใบหน้าของหยางซวี่เหวิน มิเพียงเท่านั้นเขายังหัวเราะขัน
“ที่จริงข่าวลือที่เล่าลือกันว่าฮองเฮาต้องการเป็นใหญ่น่ะใช่ แต่มิใช่ฮองเฮาในตอนนี้หรอก คงเป็นฮองเฮาในวันข้างหน้าเสียมากกว่า ข้าเองไม่เคยพบนางที่เป็นบุตรสาวของผู้นำตระกูลซ่งสายรอง ข้ารู้จักเพียงคนตระกูลซ่งสายหลัก เพราะคิดว่าเป็นตระกูลรองของฮองเฮาปัจจุบันและเป็นตระกูลของไท่จื่อเฟยจึงทำตัวกร่างมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ยามนี้พวกเขาก็คงแค่อยากทำอะไรให้ชัดเจนขึ้นโดยไม่ต้องพึ่งบารมีของของฮองเฮาที่เริ่มเข้าสู่วัยกลา
