บทที่ 9
เหยาเหยาดูแลอ๋องหยางซวี่เหวินอย่างดีที่สุด บาดแผลของอ๋องหนุ่มหนักแค่บางจุดเท่านั้น
“เจ้าเป็นหมอหรือ” เสียงของชายหนุ่มที่เอาแต่มองนางเอ่ยถามอย่างสงสัย
“มารดาของข้าสอนมา” เหยาเหยาไม่ได้โกหกมันคือเรื่องจริง และเพียงแค่นึกถึงเรื่องนี้ดวงตาของนางก็คลายจะมีประกายแห่งความแค้นปะทุออกมา แม้แต่คนที่ลอบมองอยู่ตลอดอย่างหยางซวี่เหวินก็ยังนึกสงสัยไม่ได้
“แล้วนางไม่ไหนหรือข้าไม่เห็นอยู่ที่นี่” อ๋องหนุ่มแอบถามแม้จะพอเดาคำตอบได้อยู่แล้วเนื่องจากตั้งแต่เขาฟื้นขึ้นมาก็พบแค่ท่านลุงจางและสตรีอีกนางที่เป็นพี่สาวของนาง นามว่า เมาเมา
“ไม่อยู่แล้วเจ้าคะ”
“เจ้าคงรักนางมาก”
ดวงตางดงามเสมองเหม่อไปที่ว่างเปล่าตรงหน้า เหมาเหมาขบริมฝีปากจนเลือดห้อ ก่อนจะเอ่ยตอบคำถามนั่นอยากยากลำบาก ไม่ใช่นางไม่รักมารดาของตน แต่เป็นเพราะพยายามไม่ให้เสียงที่เปลล่งออกไปสั่นเครือ
“ย่อมต้องรักอยู่แล้ว ข้ารักครอบครัวของข้า
