บทที่ 6
“ท่านพ่อ ข้าเข้าป่าไปเก็บสมุนไพรก่อนนะ”
“อย่าเพลินจนกลับค่ำนักล่ะ พอเริ่มโพล้เพล้ก็เก็บของกลับบ้านได้แล้ว หุบเขาแห่งนี้จะมีแค่พวกเรา แต่พอตะวันตกดินสัตว์ป่าก็ออกหากิน แม้เจ้าจะคุ้นชินป่าบริเวณนี้ แต่อย่างไรก็ยังอันตรายอยู่ดี”
“เจ้าค่ะ”
เหยาเหยาส่งเสียงตอบรับหนักแน่น สองมือคว้ามีดอันเล็กพร้อมด้วยตะกร้าเพื่อใส่สมุนไพรกลับ หวังว่าวันนี้คงเจอสมุนไพรดี ๆ เอาไว้ให้ท่านพ่อเอาไปขายที่หมู่บ้านด้านนอกหุบเขา แม้จะได้ราคาไม่สูงเท่าไปขายในเมืองหลวง แต่เหยาเหยาคิดว่าทำเช่นนี้ปลอดภัยสำหรับตัวนางและครอบครัวสกุลจางในยามนี้มากที่สุด
“เย็นนี้มีไก่ตุ๋น กลับช้าข้าจะเหลือแต่กระดูกไก่ไว้ให้เจ้า”
เสียงใส ๆ ตะโกนออกมากจากในครัว
“รู้แล้วน่า ข้าไม่กลับช้าแน่นอนวันนี้”
ที่ถูกกำชับถึงสองครา เหยาเหยากลับไม่ได้โกรธเคืองแม้แต่น้อย นางกลับรู้สึกอบอุ่นหัวใจ ที่ยังมีคนที่ห่วงหาอาทรตน ถูกบิดาและพี่สาวกำชับขน
