บทที่ 12
สองร่างเปลือยเปล่าอยู่บนตั่งเตียง วงแขนแกร่งโอบกอดร่างบางเอาไว้แน่น จุมพิตลงบนหัวไหล่ที่มีรอยแผลจาง ๆ อย่างทะนุถนอม
“ยังเจ็บอยู่หรือไม่”
“ไม่เจ็บแล้วเพคะ”
ริมฝีปากหนาไล่จุมพิตเลื่อนลงไปเรื่อยอย่างแผ่วเบา ยิ่งได้ก่ายกอดนางเอาไว้เช่นนี้ เขายิ่งหวงแหนนางเหลือเกิน
ไม่อยากให้นางได้กลับเมืองหลวงไปเจอชายคนรักของนาง ภายในใจเขาหวาดหวั่น หากคนที่นางเลือกไม่ใช่เขาจะทำเยี่ยงใด
หุ้ยเอ๋อร์ ข้าจะทำทุกอย่างให้เจ้าอยู่เคียงข้าตลอดไป
หยางซวี่เหวินจุมพิตลงแผ่นหลังบอบบางอย่างแสนรัก แม้จะมีรอยนูนและมีสีน้ำตาลปรากฏจาง จากรอยแผลเป็นที่ยังไม่หายดี อ๋องหนุ่มกลับไม่นึกรังเกียจเลยสักนิด
เสี้ยวลมหายใจที่เขาลืมตาตื่นขึ้นมาแล้วได้สบกับดวงตากลมโตของเทพธิดาน้อยในป่าลึก นางก็ช่วงชิงดวงใจทั้งดวงของเขาไปเสียแล้ว ภายในอกแกร่งนี้ไม่มีหัวใจให้สตรีใดได้อีก เพราะทั้งหมดเป็นของนาง
“ข้าจะทำให้เจ้าสมปรารถนา แผลทุก
