8
1157 คำ
8
“คุณกล้าจะไปไหนคะ...ยามีสอบตอนสิบโมงนะคะ”
อัลลิยากลั้นใจถาม เมื่อเห็นว่าเขาขับรถออกไปทางชานเมือง กล้าตะวันไม่ตอบกลับเหยียบคันเร่งให้เร็วกว่าเดิม ปาดซ้ายปาดขวาไม่สนใจเสียงบีบแตรของคันอื่นที่ส่งเสียงพร้อมกันหลายคัน อีกทั้งยังเพิ่มความเร็วมากขึ้น คนที่โดยสารมาด้วยจับเบาะไว้แน่น ใจเต้นระทึกกลัวว่าจะเกิดอุบัติเหตุ
“คุณกล้าคะ ยามีสอบครูตอนสิบโมง พายาไปส่งที่โรงเรียนเถอะนะคะ ยาขอร้อง”
แม้ว่าจะกลัวมากแค่ไหน ทว่าเวลาที่กระชั้นเข้ามาทุกทีทำให้อัลลิยาเอ่ยปากบอกเขาอีกครั้ง และครั้งนี้เธอก็ได้ยินเสียงตอบกลับมา
“หยุดพูดได้แล้ว ถ้าไม่หยุดฉันจะเอาปากของฉันปิดปากเธอ” เงียบ...อัลลิยาหยุดพูด กลั้นเสียงสะอื้นเต็มที่เมื่อเขาข่มขู่เช่นนี้ “อย่าให้ฉันหงุดหงิดไปมากกว่านี้ ไม่อย่างนั้นฉันจะหยุดรถแล้วสำเร็จโทษเธอ”
และนับตั้งแต่จบประโยคข่มขู่ของกล้าตะวัน ความเงียบก็ปกคลุมไปทั่วทั้งรถ อัลลิยาไม่พูดอะไรเลยสักคำ นั่งน้ำตาซึม ใช้ฝ่ามือปาดน้ำตาที่หยดไหลและสายตาก็มองออกไปนอกรถ ที่สองข้างทางบอกให้รู้ว่า เขากำลังมุ่งหน้าออกต่างจังหวัด แต่จะเป็นที่ใดเธอก็มิอาจทราบได้และไม่กล้าถามเขาอีกด้วย
แล้วมันก็ทำให้อัลลิยารู้ว่า ความฝันที่อยากเป็นครูมลายหายไปในพริบตา เพราะถ้าหากเขายอมปล่อยเธอลงตอนนี้ ก็คงไปสอบไม่ทัน นึกถึงข้อนี้น้ำตาที่หยุดไหลไปไม่นานก็เริ่มไหลลงมาอีกครั้ง
กล้าตะวันยังคงขับรถต่อไป จนกระทั่งแล่นมาจอดที่บ้านหลังหนึ่ง เป็นบ้านชั้นเดียวแต่ใหญ่โต ด้านหน้าของตัวบ้านติดทะเล และโอบล้อมด้วยต้นไม้น้อยใหญ่ดูร่มรื่น
“ลงมา” เขาพูดกระโชกเสียงพร้อมกับกระชากร่างของเธอไปพร้อมกัน อัลลิยาแทบจะหกล้มหกลุกกับแรงลากจูงของเขาที่ไม่ให้เธอได้ตั้งตัวเดินเลย แต่ถึงกระนั้นอัลลิยาก็พยายามฝืนตัวเองไม่ให้ไปตามแรงพลังของเขาเพราะรูดีว่า หลังบานประตูบ้านบานนั้นมีอันตรายรอเธออยู่ แต่แรงของเธอมีน้อยกว่านัก ไม่อาจสู้แรงมหาศาลได้ เธอจึงถูกลากเข้าไปภายในบ้านได้อย่างง่ายดาย ก่อนจะถูกเหวี่ยงไปพื้นบ้านที่ปูด้วยหินอ่อน
“คุณกล้าพายามาที่นี่ทำไมคะ อย่าทำอะไรยาเลย ยากลัวแล้ว...ฮือ”
อัลลิยาอ้อนวอนทั้งน้ำตา กระเถิบร่างหนีร่างสูงใหญ่ที่เดินเข้ามาเธอทีละก้าวอย่างมาดมั่นและน่ากลัว ดุจราชสีห์กำลังขย้ำเหยื่ออันโอชะ
“พาเธอมาที่นี่ทำไมนะเหรอ ก็พาเธอมาทำเป็นนางบำเรอของฉันยังไงล่ะ...มานี่”
มือใหญ่จับลำแขนของเธอเอาไว้แน่น ออกแรงไม่มากนักตัวเธอก็ปลิวมาปะทะร่างหนา
“ไม่ค่ะคุณกล้า ปล่อยยา อย่าทำยาเลย...ฮือ ยากลัวแล้ว”
เธอร้องเสียงหลง ฝืนร่างกายเต็มกำลัง เพราะจุดหมายที่เขาจะพาเธอไปคือห้องนอน มือเล็กจับขอบโต๊ะไม้สักไว้แน่นหวังจะเป็นหลักยึด ทว่าเพียงแค่เขากระชากเธออีกครั้ง มือนุ่มก็หลุดจากขอบโต๊ะอย่างง่ายดาย ส่งผลให้ร่างบางถึงกับล้มลงไปนั่งอยู่บนพื้น แต่กล้าตะวันก็ยังคงลากสาวสวยต่อไปไม่หยุดความตั้งใจของตัวเอง แม้ว่าเธอจะเอ่ยขอร้องและอ้อนวอน
แรงเสียดสีผิวเนื้อกับพื้นบ้านแม้จะเจ็บและแสบ หากแต่อัลลิยาไม่ได้นึกถึงความเจ็บนั้นเลย เพราะสิ่งที่เธอกลัวมากที่สุดรออยู่ตรงหน้า หญิงสาวพยายามคิดหาทางเอาตัวรอดจากเงื้อมมือของเขา แต่ดูเหมือนทางรอดของเธอจะมีน้อยเหลือเกิน เมื่อร่างบางถูกโยนไปบนเตียงนอน และทางรอดก็ผิดสนิทเมื่อร่างหนาทาบทับ
“ปล่อยยาเถอะนะคะ...ฮือ...ยากลัวแล้ว...ฮือ...อย่าทำอะไรยาเลยนะคะคุณกล้า”
เสียงร้องไห้คร่ำครวญของอัลลิยาไม่ได้ทำให้ความมุ่งมั่นของเขาบั่นทอนลงเลย มีแต่เพิ่มมากขึ้นด้วยซ้ำ
“ปล่อยสิ...ทำไมฉันจะไม่ปล่อยน้องสาวสุดสวยของฉัน แต่ปล่อยหลังจากที่ฉันหาความสุขจากร่างกายเธอก่อน แล้วค่อยปล่อยเธอไป”
ดวงตากลมโตเบิกกว้าง ตื่นตกใจ รีบคลานลงจากเตียงเพราะมันเป็นทางรอดทางเดียวที่เธอมีตอนนี้ หากแต่ร่างสาวก็ต้องลอยสูงขึ้นอีกครั้ง เมื่อเขารวบเอวคอดกิ่วไว้มั่น ก่อนจะทุ่มตัวเธอลงบนเตียงเต็มแรงจนเธอจุกแน่นไปหมด และอิสรภาพก็สูญสิ้น เมื่อเขาทาบทับเธอทั้งตัว
“ปล่อยยานะคะ ยาทำอะไรให้คุณ ทำไมคุณถึงทำกับยาแบบนี้...ฮือ”
“เธอไม่ได้ทำ แต่แม่ของเธอทำ” เขาตอบเสียงห้วนจัด มองหน้าเธออย่างคนแค้นเคืองมาสักร้อยปี “แม่เธอทำให้แม่ฉันเจ็บ ทำให้แม่ฉันทุกข์ทรมานใจจนตาย ฉันตั้งใจไว้ว่าจะทำให้แม่เธอเจ็บเหมือนกับที่แม่ฉันเจ็บ แล้วโชคเข้าข้างฉันเหลือเกิน ส่งแม่เธอมาอยู่บ้านเดียวกับฉัน มาให้ฉันเชือดถึงที่ ฉันจะฆ่าแม่ของเธอให้ตายตามแม่ฉันไปเลย เธอว่าดีไหมน้องสาวสุดสวย”
เขาพูดข่มขู่เสียงเข้ม แม่กวางน้อยที่กำลังโดนราชสีห์ขย้ำร่าง หวาดกลัวกับท่าทางแข็งกร้าวยิ่งนัก แล้วยังคำพูดของกล้าตะวันที่ก้องอยู่ในหูว่า เขาต้องการปลิดชีวิตมารดาของตน ไม่ได้เธอยอมไม่ได้
“อย่าทำอะไรแม่ยาเลยนะคะ แม่ของยาไม่ได้ตั้งใจจะให้เรื่องเป็นแบบนี้ อย่าทำอะไรแม่ของยาเลยนะคะ” เธอร้องขอทั้งน้ำตา ดิ้นรนหนีร่างกายหนาที่ทาบทับร่างเธออยู่
“เธอพูดออกมาได้ยังไงว่าแม่เธอไม่ได้ตั้งใจ แม่เธอน่ะตั้งใจเต็มๆ รู้ทั้งรู้ว่าพ่อฉันมีเมียอยู่แล้ว ยังจะหน้าด้านหน้าหนาเป็นเมียน้อยพ่อของฉัน แถมยังระริกระรี่มีความสุขอย่างไม่อายใคร เนี่ยนะที่เธอบอกว่าแม่เธอไม่ได้ตั้งใจ” เขาตะเบ็งเสียงใส่หน้านวลอย่างเดือดดาล จ้องมองอัลลิยาอย่างกินเลือดกินเนื้อ
“ยาเชื่อว่า แม่ต้องมีเหตุผลที่รับรักคุณลุง เหตุผลที่ท่านไม่ยอมบอกให้ใครรู้ แม่ของยาไม่มีทางสิ้นคิดเป็นเมียน้อยใครแน่”
- ผู้เขียน
