6
1135 คำ
6
อาชีพครูเป็นอาชีพที่อัลลิยาใฝ่ฝันมาตั้งแต่เด็ก พอโตขึ้นเธอจึงสานฝันของตนให้สำเร็จ หลังจากเรียนจบ เธอจึงไปสมัครเป็นครูในโรงเรียนเอกชนแห่งหนึ่งที่เปิดรับสมัคร ซึ่งเธอก็ได้รับโอกาสให้ไปสอบสัมภาษณ์
“แม่ขอให้ลูกของแม่ประสบความสำเร็จได้เป็นครูสมใจนะลูก”
นางอวยพรบุตรสาวและส่งยิ้มให้ อัลลิยาเห็นรอยยิ้มของคนเป็นแม่แล้วรู้สึกห่อเหี่ยวมากกว่าดีใจ เพราะรอยยิ้มนี้อยู่บนใบหน้าของคนที่กำลังเป็นทุกข์ รอยยิ้มจึงไม่สดใสมองดูแล้วเหมือนจะฝืนยิ้มมากกว่า ซึ่งเธอก็รู้ดีว่า สาเหตุของรอยยิ้มอันหมองเศร้านี้มาจากสาเหตุใด อัลลิยาเห็นแล้วอดที่จะสงสารและเห็นใจนารถวลัยไม่ได้ เธอเองก็ไม่รู้ว่าจะช่วยมารดาได้อย่างไร นอกจากกำลังใจที่จะมีให้ไม่มีวันสิ้นสุด
“ขอบคุณค่ะแม่” อัลลิยาพูดพร้อมกับโอบกอดผู้เป็นแม่ “ยารักแม่ รักคุณลุง หากมีทางใดให้แม่กับคุณลุงพ้นจากความทุกข์ได้ ยาจะทำทันทีค่ะแม่”
ลำแขนของนารถวลัยโอบกอดร่างบุตรสาวยอดดวงใจ ยิ้มและเอิบอิ่มใจกับคำพูดที่ได้ยิน
“ขอบใจมากลูก ขอบใจจริงๆ แม่ดีใจที่ยาเกิดมาเป็นลูกของแม่”
“ยาก็ดีใจและภูมิใจที่เกิดมาเป็นลูกของแม่ค่ะ”
สองแม่ลูกกอดกันน้ำตาซึม อัลลิยาเป็นห่วงมารดาเป็นที่สุด หญิงสาวรู้ดีว่า จิตใจของนารถวลัยเป็นอย่างไร ปากก็บอกว่าไม่เป็นไร ทว่าในความเป็นจริงทุกพื้นที่ในความรู้สึกอัดแน่นไปด้วยความทุกข์จากเรื่องลูกเลี้ยงที่ไม่รู้ว่าจะหาข้อยุติอย่างไร แล้วหากมีทางไหนที่จะทำให้เรื่องนี้จบลงโดยเร็ว เธอก็พร้อมที่จะทำอย่างไม่เกี่ยงงอน เพื่อบุคคลอันเป็นที่รักและมีพระคุณกับเธอ
ตกค่ำ
“กลิ่นห๊อมหอมค่ะคุณยา ต้องอร่อยแน่ๆ เลย” นกน้อยที่ยืนดูอัลลิยาทำข้าวต้มปลาพูดขึ้น สูดดมกลิ่นอาหารที่หอมเตะจมูกจนเธอน้ำลายสอ
“นกน้อยอยากกินไหมล่ะ” อัลลิยาเอ่ยถามขณะที่ตักข้าวต้มปลาใส่ชาม
“อยากกินค่ะ” นกน้อยตอบโดยไม่ลังเล
“ถ้าอยากกินก็ตักกินได้เลยนะฉันทำเผื่อไว้เยอะเลย ใครหิวหรืออยากกินก็มาตักกินได้นะ เดี๋ยวฉันเอาข้าวต้มไปให้คุณลุงทานก่อน”
วันนี้กำธรออกไปข้างนอกตั้งแต่ตอนสาย เธอคิดว่าคงออกไปตามหากล้าตะวันเพื่อปรับความเข้าใจดังเช่นทุกวัน พอกลับมาก็ขึ้นไปบนห้องทันที อัลลิยาจึงทำข้าวต้มปลาไปให้พ่อเลี้ยงทาน เพราะคิดว่ากำธรคงยังไม่ได้ทานอาหารเย็น
“ขอบคุณค่ะคุณยา นกน้อยขอฟาดก่อนก็แล้วกัน คนอื่นเอาไว้ทีหลัง” อัลลิยายิ้มก่อนจะเดินถือถาดอาหารออกไปจากห้องครัวมุ่งหน้าตรงไปยังห้องนั่งเล่น
ปลายเท้าเล็กของอัลลิยาหยุดลงที่หน้าห้องนั่งเล่น เธอกำลังยกมือเพื่อเคาะประตูตามมารยาท ทว่าจังหวะที่จะเคาะประตู บานประตูที่ปิดไม่สนิทขยับเปิดจนมองเห็นสองร่างที่นั่งอยู่บนโซฟา และมีเสียงสนทนาที่ดังเข้ามาในหู ทำให้ความตั้งใจของอัลลิยาที่จะเคาะประตูต้องชะงักลง
“ผมไม่รู้จะตามหากล้าที่ไหนแล้ว ผมตามหาจนทั่ว โทรศัพท์หาเป็นร้อยๆ ครั้งแต่ก็ยังไร้วี่แวว ผมจนปัญหาจริงๆ”
สุ่มเสียงของกำธรมีแต่ความเหนื่อยอ่อนใจ ใบหน้าก็ฉาบไปด้วยความทุกข์และความเหนื่อยล้า สิ้นหวัง เพราะความรัก ความเป็นห่วงที่กำธรมีต่อกล้าตะวันนั้นมากมายนัก ทำให้เขาไม่คิดจะหยุดตามหาลูกชายหัวแก้วหัวแหวน อีกทั้งยังมีความรู้สึกผิดที่ตบหน้าบุตรชาย ส่งผลให้เขาไม่เคยละความตั้งใจ แม้ว่าจะท้อและเหนื่อยมากเพียงไรก็ตาม
“คุณกล้าคงไม่อยากกลับมาที่นี่ หากวลัยกับยายังอยู่ในบ้านหลังนี้” นารถวลัยรู้ถึงสาเหตุสำคัญที่ลูกเลี้ยงขาดการติดต่อได้ดี แล้วนางก็มีทางออกในเรื่องนี้แล้วด้วย “ทางเดียวที่จะทำให้คุณกับคุณกล้าปรับความเข้าใจกันคือให้วลัยกับยาออกไปจากที่นี่ วลัยคงอยู่ที่นี่อย่างมีความสุขได้หรอกค่ะถ้าหากเห็นคุณทุกข์และไม่สบาย แถมยังเป็นต้นเหตุให้คุณกับคุณกล้าผิดใจกันอีก วลัยคิดว่า ทางนี้เป็นทางออกที่ดีที่สุดค่ะ”
“คุณคิดผิดนะที่คิดว่าวิธีนี้เป็นวิธีที่ดีที่สุด ไม่เลย มันไม่ได้เปลี่ยนแปลงอะไรมากนัก เพราะถ้าคุณกลับไปอยู่บ้านเดิม ผมก็ต้องไปหาคุณอยู่ดี แล้วกล้าก็ยังคงไม่พอใจผมเช่นเดิม ทางออกที่ดีที่สุดคือให้กล้ายอมรับในตัวคุณมากกว่านะ เรื่องทุกอย่างมันก็จะจบลงด้วยดีไปโดยปริยาย” กำธรค้านความคิดของภรรยา
“มันก็จริงของคุณ” นารถวลัยเอ่ยเสียงเบา “หรือไม่คุณกับวลัยเลิกกัน ตัดตัวปัญหาสำคัญออกไป คุณกับคุณกล้าจะได้เข้าใจกันเสียที วลัยไม่สบายใจเลยที่เห็นคุณอมทุกข์อยู่อย่างนี้”
กำธรตกใจมากกว่าการหาทางออกแรกของภรรยา แค่คิดว่านางจะกลับไปอยู่บ้านเดิม หัวใจของเขาก็สั่นและเต้นแรง นี่นางเสนอทางออกด้วยการเลิกกับเขา มีหรือที่เขาจะยอม
“ไม่ ผมไม่ยอมทำตามที่คุณบอกเด็ดขาด วิธีของคุณไม่เพียงแค่จะทำให้เราสองคนเจ็บปวด มันจะยิ่งทำให้ผมทุกข์หนักมากกว่าเดิมด้วย คุณอยู่ที่นี่กับผม อยู่ข้างกายผม อยู่เป็นกำลังใจให้ผมก็พอ ผมจะทำให้กล้ายอมรับในตัวคุณให้ได้เพื่อความสุขของครอบครัวของเรา”
เขารั้งร่างของนารถวลัยมากอดแล้วเอ่ยบอกคำพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล ในชีวิตของกำธรที่เหลือ เขาปรารถนาว่าจะมีครอบครัวที่อบอุ่นกับนารถลัย สตรีที่ตอบโจทย์ของตนได้ทุกข้อ แม้ว่าจะมีอุปสรรคใหญ่คือลูกชายหัวแก้วหัวแหวน เขาก็ไม่ย่อท้อและพร้อมที่จะก้าวผ่านอุปสรรคนั้นให้จงได้
“วลัยจะไม่จากคุณไปไหนค่ะ วลัยจะอยู่เป็นกำลังใจให้คุณค่ะ”
“ขอบใจนะวลัย คุณทนหน่อยนะ ผมจะทำให้กล้ายอมรับในตัวคุณให้ได้ ผมสัญญา”
- ผู้เขียน
