แพศยา ที่ 27
คุกเข่าขอร้อง
สิ้นศักดิ์ศรี
“ข้าคงไม่ถามว่าเหตุใดท่านแม่กับจือเอ๋อร์จึงได้นำทรัพย์สมบัติของมารดาข้ามาเก็บไว้ในห้องตนเองเช่นนี้ อีกทั้งยังแอบนำไปจำนำอีกด้วย แต่เรื่องนี้ข้าคงต้องรายงาน...”
พูดยังไม่ทันจบฮูหยินเหมยเหม่ยก็ทรุดฮวบลงไปคุกเข่าที่พื้นอย่างสิ้นสภาพ เจ็บใจ แค้นใจ แต่ต้องก้มหน้าคุกเข่าอย่างสิ้นไร้หนทาง
“เซียวเอ๋อร์ลูกรัก ได้โปรดเห็นแก่มิตรภาพและความรักที่แม่มีต่อเจ้ามาโดยตลอดสิบปีด้วยเถอะ อย่าบอกเรื่องนี้แก่พ่อเจ้าเลยนะ”
เอ่ยออกไปด้วยริมฝีปากสั่น เกลียดตัวเองที่พ่ายแพ้ต่อนังเด็กจองหองนี่อย่างหมดรูป อีกทั้งยังถูกจับได้คาหนังคาเขาไร้หนทางที่จะแก้ต่างให้ตนเอง
เซียวเหยายิ้ม...
เป็นยิ้มที่ทั้งเยาะทั้งเย้ยระคนไปด้วยความสมเพชเวทนา เห็นหรือไม่เล่าว่าการฆ่าสองคนนี้ให้ตายเป็นความปรานีมากเกินไป การค่อยๆ ตะปบให้กลัว ให้หมดหวัง ให้ทุกข์ตรมต่างหากที่เป็นเรื่องสนุก
จากนั้นนาย
