ว่าแล้วก็ปล่อยร่างบางลงบนโซฟาเมื่อเข้ามาในตัวบ้าน ก่อนต้องกระตุกยิ้มขึ้นมาในใจ เมื่อคนห้ามไม่ฟังทำท่าจะถลาวิ่งไปอีกรอบ พอเห็นเขาตีหน้าเข้มดุเสียงจริงจังยืนยันความ “พูดจริงทำจริง” ของตัวเองอีกที เอาเข้าจริงอีกคนกลับไม่กล้า ฮึกฮัดกลับไปนั่งสงบนิ่งเรียบร้อย
วิธีที่ผู้ใหญ่มักใช้ขู่เด็กซนๆ ไม่คิดว่าจะใช้ได้ผลกับยัยตัวเล็กตรงหน้านี้เหมือนกัน
“ต้องให้ดุให้ทำโทษกันก่อนใช่มั้ย ถึงจะยอมฟังกันได้ แล้วนี่จะหนีไปไหน” ก่อนเสียงดุจริงจังเมื่อครู่จะลดลงมาเปลี่ยนเป็นเสียงทุ้มอ่อนโยนคล้ายเดิม เมื่อเห็นคนดิ้นรนจะไปให้ได้ยอมสงบลงไปบ้าง
ร่างสูงเปลี่ยนมานั่งชันเข่าลงตรงข้างหน้า ถามคนตัวเล็กอย่างใช้เหตุผล เห็นแก้มใสเปื้อนน้ำตาจนมอมแมมไปหมด มือหนาก็เอื้อมไปจะเช็ดให้ แต่มีเหรอคนตัวเล็กจะยอมง่ายๆ มือเล็กก็ยกขึ้นปัดป้อง ทั้งที่ดวงตาแดงช้ำยังเอ่อไปด้วยน้ำตาคลอเบ้าไม่หาย
ร้อนถึงคนตัวโตต้องขยับตัวเข้าไปหา เอื้อมม
