กว่าจะรู้สึกตัวตื่นมาอีกทีก็ตอนเย็น สมองที่โล่งปลอดโปร่งไม่หนักอึ้งเหมือนคราวเพิ่งหลับพอทำให้กิตติภัสรู้สึกดีขึ้นมาได้มาก ร่างสูงสะบัดศีรษะขับไล่ความเบลอที่ยังคงหลงเหลืออยู่บ้างเล็กน้อย ก่อนกวาดตามองไปโดยรอบ กะละมังกับผ้าชุบน้ำอุ่นยังวางอยู่ที่เดิม ขาดไปก็แต่คนที่นำเอามันมาวางไว้ตั้งแต่แรก
ความห่วงคนเดินยังไม่ค่อยจะคล่อง ทำให้คิ้วหนาอดขมวดขึ้นมาอย่างไม่เหตุผลก่อนกระเถิบตัวเองลงไปลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เสียงลงน้ำหนักจากฝ่าเท้าของคนที่กำลังใช้ความพยายามในการเกาะราวบันไดก้าวขึ้นมา พอทำให้คนตัวโตได้ถอนหายใจอย่างโล่งอก อย่างน้อยเธอก็ไม่ได้ไปเล่นซนที่ไหนจนได้แผลกลับมาซ้ำอีกรอบ
“ขาเจ็บออกมาเดินมากๆ ทำไม/ ตัวร้อนเพิ่งจะหายจะออกมาเดินทำไม”
จบประโยคนั้น ตามด้วยเสียงหัวเราะกับคำพูดแทบจะเหมือนกันที่พูดออกมาโดยมิได้นัดหมาย คนหนึ่งก้าวมาช่วยประคองอีกคนให้เดินได้สะดวกขึ้นกับคนตัวเล็กที่โชว์ถ้วยโจ๊กสำเ
