ยิ่งดึกน้ำค้างยิ่งลง ใครเดินผ่านไปผ่านมาคงประหลาดใจว่าคุณหมออยู่ดีๆ ทำไมนึกครึ้มอกครึ้มใจเอาเต้นมากางนอนนอกบ้าน…แต่ความจริงคนต้นคิดไม่ใช่ใครเหรอก แต่เป็นตัวเธอเองนี่ล่ะ
คืนนี้ถูกยกให้เป็นคืนเปิดใจ แต่ด้วยคิดระแวงไปเองว่าถ้าอยู่ในบ้านอุ่นๆ อาจไม่ใช่แค่เปิดใจ อาจเลยไปถึงเปิด “อะไรต่อมิอะไร” ไปซะหมด (เอ๊ะ ไม่ใช่ล่ะ) เธอจึงทำเนียนชวนกิตติภัสมากางเต๊นท์ รับลมหนาวหน้าบ้านซะให้รู้แล้วรู้รอด
แต่เขาก็อยู่ของเขาเฉยๆ ไม่ได้มีทีท่าอะไรอย่างว่าเลยสักนิด แถมตอนนี้คุณหมอยังแปลงร่างเป็นศิลปินกำลังดีดกีตาร์ฮัมเพลงอย่างสบายอารมณ์ แล้วเธอล่ะกำลังคิดอะไรของเธอ
พยายามสลัดความคิดเลยเถิดไปไกลพลางสะบัดหัวให้วุ่น การวนเวียนอยู่แต่ในมโนของตัวเองทำให้ไม่รู้ว่าอีกคนวางกีตาร์ลงไปนอนตั้งแต่เมื่อไร พอได้สติไม่ขึ้นมาบ้าง ก็หันไปเขย่าแขนคนข้างๆ ให้วุ่น
“ไม่เอาลุกขึ้นมาเล่นต่อ ยังเล่นไม่จบเลยนะ” คนไม่ได้ฟังโมเมออกมา ขย
