"มึงเป็นโรคสองบุคลิกเหรอวะ" ปัณณ์เงยหน้าขึ้นจากหน้าจอคอมพิวเตอร์เมื่อเสียงกวนๆ ของพี่ชายฝาแฝดดังขึ้น
"อะไรของมึง" ปัณณ์ว่าก่อนจะละสายตากลับมาให้ความสนใจหน้าจอคอมพิวเตอร์ตามเดิม
"ก็เวลามึงเป็นมิสเตอร์พี มึงก็จะมีความเป็นผู้ใหญ่ เข้าอกเข้าใจ ใส่อกใส่ใจอีฟทุกอย่างในฐานะผู้ให้ทุนการศึกษา แต่พอมึงเป็นปัณณ์ทำไมมึงถึงไม่รู้ว่าอีฟรักมึง แล้วตัวมึงเองก็รักอีฟ หรือว่าจริงๆ แล้วตัวมึงเองก็รู้แต่ทำเป็นไม่รู้" ปุณณ์เดินเข้ามานั่งเก้าอี้ตัวฝั่งตรงข้าม สายตาจับจ้องไปที่มือของน้องชายที่มีผ้าพันแผลอย่างที่ศิรา ธารา เล่าให้ทุกคนฟัง
"มึงเพ้อเจ่ออะไรของมึง ไปกินนมเมียแล้วนอนป่ะ" ปัณณ์ว่า โดยสายตายังคงจับจ้องที่หน้าจอคอมพิวเตอร์
"เดี๋ยวนี้ปากร้ายนะมึง"
"ปากมึงก็ไม่ต่างจากกูหรอก"
"เออ กูยอมรับว่าเมื่อก่อนกูก็ปากไม่ตรงกับใจ แต่ก็แค่ไม่นานเปล่าวะ แล้วพอกูยอมรับว่ากูรักนาวกูก็ไม่รีรอ แล้วกูก็เจอกับความสุขที
