รอดูต่อไป
1214 คำ
ปึก!!
“โอ๊ย!!” ด้วยความรีบเป็นเหตุ ทำให้กอหญ้าเดินไปชนกับผู้ชายคนหนึ่งและผู้ชายคนนั้นคือคนที่เธอไม่อยากเสวนาด้วย ร่างบางล้มก้นจ้ำเบ้าอยู่บนพื้นด้วยความเจ็บ ไม่รู้ว่าเวรหรือกรรมยิ่งไม่อยากเจอยิ่งเจอ
“รีบอะไรขนาดนั้น ลุก!!” ขุนเขาที่ยืนอยู่ตรงหน้ากอหญ้าพูดเสียงแข็งใส่เธอ พร้อมกับยืนมือเพื่อให้เธอจับเพื่อลุกจากพื้น
“ไร้มารยาท คำขอโทษก็ไม่มี” กอหญ้าไม่ได้จับมือของขุนเขาลุกแต่เธอพยายามลุกด้วยตัวเอง ด้วยรองเท้าส้นสูงที่ใส่ทำให้ตอนเดินชนข้อเท้าเกิดพลิกได้รับบาดเจ็บ ร่างเล็กนั่งลงกับพื้นพร้อมกับถอดรองเท้าส้นสูงออก
“โอ๊ย!!” ข้อเท้าที่พลิกทำให้กอหญ้ารู้สึกเจ็บและไม่สามารถลุกขึ้นเองได้ ทำได้แค่นั่งแต่ไม่ยอมเอ่ยขอความช่วยเหลือจากผู้ชายตรงหน้า
“ไหน ดูดิ” ขุนเขาชันเข่าลงมาดูอาการของกอหญ้า พร้อมกับใช้มือจับที่ข้อเท้าเล็กเพื่อดูอาการของเธอและเอ่ยบอกเสียงนิ่ง
"......."
"ข้อเท้าพลิก”
“หญ้า เป็นอะไร” นะโมที่วิ่งมาเจอกอหญ้านั่งอยู่กับพื้นถึงกับเรียกชื่อกอหญ้าเสียงดัง ก่อนจะรีบเข้าไปประชิดตัวของกอหญ้าด้วยความเป็นห่วง
“ข้อเท้าพลิก!! หญ้าไม่ได้เป็นอะไรมาก” มือบางปัดมือหนาของขุนเขาออกจากข้อเท้าของตัวเองทันที
“เจ๊โม พยุงตัวหญ้าหน่อย”
“ไม่โรงพยาบาลเถอะ ข้อเท้าเริ่มบวมแล้ว”
“ไม่เอา พาหญ้ากลับคอนโด” เพราะไม่ชอบโรงพยาบาลทำให้กอหญ้ารีบปฏิเสธเสียงแข็ง พร้อมกับโอบคอของนะโมเพื่อให้นะโมพยุงตัวเธอให้ลุกขึ้นจากพื้น
เป็นอันต้องชะงักเมื่อร่างสูงของขุนเขาเข้ามาประชิดตัวของกอหญ้าเข้าอุ้มเธอในท่าเจ้าสาว สร้างความตกใจให้กับนะโมและกอหญ้าไม่น้อย
“ขับรถตามไปโรงพยาบาล” ขุนเขาหันไปบอกกับนะโมผู้จัดการส่วนตัวของกอหญ้า ก่อนที่เขาจะอุ้มร่างบางของกอหญ้าไปที่รถของตัวเอง
“ปล่อยนะ”
“ดิ้นเยอะ ระวังตก” ดวงตากลมโตก้มมองพื้นพร้อมกับหยุดดิ้นเพราะกลัวตัวเองตก ก่อนจะถูกขุนเขายัดใส่รถยนต์คันหรูที่จอดช่องวีไอพี
“นายจะยุ่งอะไรด้วย ห๊ะ!!” ภายในรถยนต์คันหรูของขุนเขา เสียงบ่นของกอหญ้าดังตลอดทางไม่หยุดเธอส่วนขุนเขาได้แต่ขับรถโดยไม่หันมาตอบกอหญ้าแต่อย่างใด
“ไอ้บ้า”
“พูดให้มันเพราะ ๆ หน่อย” เสียงดุของขุนเขาเอ่ยตักเตือนกอหญ้า สายตาคมบวกกับน้ำเสียงทำให้กอหญ้าได้แต่ถอนหายใจเฮือกใหญ่และกอดอกมองไปนอกหน้าต่างรถ
“นายกลับไปได้แล้ว” เมื่อถึงโรงพยาบาลกอหญ้ารีบไล่ขุนเขาไปทันที เพราะเธออารมณ์เสียเมื่อเห็นหน้าเย็นชาของผู้ชายคนนี้
“โอ๊ย!!ไอ้หน้ามึน” ยิ่งกอหญ้าโวยวายยิ่งเหมือนเธอนั้นพูดกับอากาศ เมื่อขุนเขายังทำหน้านิ่งไม่ได้ตอบกลับเธอแต่อย่างใด
ก่อนที่พยาบาลจะเข็นรถพากอหญ้าไปที่ห้องฉุกเฉินอยู่นานสองนาน เพราะถูกคนหน้านิ่งบอกให้ตรวจร่างกายของเธอให้ละเอียดและไม่รู้ว่าพยาบาลกับหมอโรงพยาบาลนี้เป็นอะไร ถึงได้เชื่อฟังคำสั่งของผู้ชายคนนี้ก็ไม่รู้
ตอนนี้เธอถูกส่งตรวจอย่างละเอียดใช้เวลานานพอสมควร และถูกใส่เผือกอ่อนที่ข้อเท้าของตัวเอง เมื่อถูกนำตัวออกจากห้องฉุกเฉิน
เมื่อกอหญ้าออกจากห้องฉุกเฉินเธอกลับพบขุนเขาที่นั่งอยู่ไม่ขยับไปไหน โดยมีผู้จัดการส่วนตัวรีบวิ่งเข้ามาดูอาการของเธอ
“เป็นไงบ้างหญ้า”
“นิดหน่อย ไปหาอะไรกินกันเถอะ หิวแล้ว” มือบางจับข้อมือของผู้จัดการส่วนตัวเขย่าเบา ๆ อย่างออดอ้อน เพราะตอนนี้ท้องของเธอเริ่มประท้วงแล้ว
“เดี๋ยว ชวนขุนเขาไปด้วยนะ”
“ไม่เอา” น้ำเสียงงอแงของกอหญ้าเมื่อได้ยินชื่อของขุนเขา ดวงตากลมเหล่มองไปยังชายหนุ่มที่ยังคงทำหน้านิ่งอยู่
“อย่าเสียมารยาทสิ ขุนเขาอุส่ามารอตั้งนาน”
“ไม่ได้ขอสักหน่อย”
“หญ้า!!” น้ำเสียงจริงจังของนะโม เอ่ยเรียกกอหญ้าและน้ำเสียงที่นะโมใช้ทำให้กอหญ้าต้องยอมจำนน ไม่กล้าเถียงอะไรออกไป เพราะน้ำเสียงจริงจังของนะโม
“ตามใจ รีบไปได้แล้ว”
“ขุนเขา ร้านนี้พอจะกินได้ใช่ไหม”
“ครับ” นะโมหันไปถามขุนเขา เมื่อเธอนั้นพาเขามาที่ร้านอาหารธรรมดาที่ใกล้กับโรงพยาบาล
“หญ้าจะกินไร”
“เจ๊สั่งเลย หญ้ากินได้หมด” ร่างบางนั่งเล่นมือถือโดยไม่แม้แต่จะมองหน้าขุนเขา
ครืด ครืด ครืด
“ว่า”
“ไปแดนซ์กัน” สายเรียกเข้ามือถือของกอหญ้าดังขึ้น เมื่อสายที่โทรเข้ามาคือเพื่อนรักของเธอ
“ไม่ได้ เจ็บตีนอยู่” คำพูดที่กอหญ้าที่ใช้พูดกับคนสนิทเท่านั้น
“เป็นอะไร เจ็บมากรึเปล่า”
“ไว้เดี๋ยวเล่าให้ฟัง ไม่ได้เป็นอะไรมาก แค่นี้นะ” กอหญ้าวางสายจากเพื่อนรัก พอดีกับที่อาหารมาเสิร์ฟ ร่างบางที่หิวโหยอาหารไม่แม้แต่จะพูดจากับใคร ปล่อยให้ขุนเขาและนะโมพูดคุยกันเอง
“ขุนเขา เรียนอยู่เหรอ”
“ครับ เรียนวิศวะ”
“เก่งนะ เรียนไปด้วยบริหารงานไปด้วย” ใบหน้าหล่อของขุนเขายิ้มอ่อนตอบกลับนะโมโดยสายตาของเขายังจ้องมองร่างเล็กที่นั่งทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อย แก้มเนียนสวยป่องเหมือนเด็กเวลาได้ทานอาหารอร่อย
“ผมทำให้คุณเจ็บ ผมจะรับผิดชอบ”
“นายก็จ่ายค่ารักษาพยาบาลไปแล้วไง ถือว่าหายกัน” คำพูดไม่ใส่ใจของกอหญ้าตอบกลับขุนเขาไป เพราะเธอไม่อยากพบเจอกับผู้ชายตรงหน้าอีก
“กลับกันเถอะเจ๊ ง่วงแล้ว”
“โอเค กลับก่อนนะขุนเขา” นะโมหันไปบอกลาขุนเขาด้วยความสุภาพ ส่วนกอหญ้าเธอเดินกะโผลกกะเผลกโดยมีไม้เท้ายันเดินไปทางที่รถยนต์ของนะโมจอดอยู่
“นี่ไลน์กอหญ้า” นะโมยื่นไอดีไลน์ของกอหญ้าที่จดเอาไว้ก่อนหน้านี้ยื่นให้กับขุนเขา เพราะสายตาของขุนเขาทำให้นะโมตัดสินใจให้ไอดีไลน์ของกอหญ้ากับเขาไป
“ขอบคุณครับ” ขุนเขาเอ่ยขอบคุณนะโม ก่อนที่นะโมจะรีบเดินไปที่รถซึ่งมีกอหญ้ายืนรออยู่ก่อนแล้ว
“คุยอะไรกัน”
“เปล๊า”
“เสียงสูง มีความลับรึเปล่า” นะโมตอบกอหญ้าเสียงสูงยิ่งทำให้เธอไม่มั่นใจในคำตอบของนะโม เพราะรู้สึกได้ว่าต้องมีอะไรแน่ ๆ
“อยากรู้ไหม”
“อยาก” น้ำเสียงอยากรู้อยากเห็นของกอหญ้าที่กำลังตั้งใจฟังประโยคที่นะโมกำลังจะบอก เป็นอันต้องชะงักกับคำตอบที่ได้ ถ้านะโมไม่ใช่รุ่นพี่ที่นับถือและดูแลเธอมาอย่างดี เธอคงกระโดดถีบขาคู่ไปแล้ว
“รอดูต่อไป”
- ผู้เขียน
