ลูกอ้อน
1322 คำ
“จะกินอะไร?” เสียงทุ้มเอ่ยถามกอหญ้าที่นั่งอยู่ฝั่งตรงและนั่งเล่นมือถือโดยไม่สนใจขุนเขาเลยสักนิด ตั้งแต่ทั้งคู่เดินเข้าร้านอาหารมา บรรยากาศภายในร้านอาหารค่อนข้างหรูหราและเมนูแต่ละอย่างก็ราคาแพงหูฉี่ ร้านอาหารที่ขุนเขาพากอหญ้ามาขัดใจเธอไม่น้อยไม่ใช่ว่าเธอไม่มีเงินจ่ายแต่แค่ไม่อยากสิ้นเปลืองเท่านั้น
“นายเลี้ยงเหรอ?”
“อืม”
“งั้นไม่เกรงใจแล้วน๊า” น้ำเสียงทะเล้นของกอหญ้าพูดขึ้นเมื่อได้ยินประโยคว่ามื้อนี้มีคนเลี้ยง มือบางหยิบเมนูขึ้นมาดูถึงกับชะงัก เพราะเมนูอาหารแต่ละอย่างราคาแพงจริงจนเธอแทบไม่กล้าสั่ง
“นาย เราเปลี่ยนร้านกันไหม” กอหญ้าใช้เมนูบังหน้า เธอยื่นหน้าไปกระซิบบอกขุนเขาที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามเพื่อไม่ให้พนักงานได้ยิน
“รีบสั่ง” เสียงเข้มบวกกับใบหน้าดุของขุนเขาตอบกลับกอหญ้า ทำให้กอหญ้าได้แต่จำใจเปิดดูเมนูอาหารและไม่เกรงใจผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงหน้าอีกต่อไป
“โอเค นายจะกินอะไร”
“สั่งมาเลย” เมื่อได้รับคำตอบจากขุนเขา กอหญ้าสั่งอาหารที่เธออยากกินมาหลายอย่างเพราะด้วยความหิว
เมื่อสั่งอาหารเรียบร้อยกอหญ้าสังเกตใบหน้าหล่อของขุนเขาที่กำลังนั่งเล่นมือถืออยู่ ก่อนที่เธอจะเอะใจเหมือนเคยเจอขุนเขาที่ไหนมาก่อนแต่คิดยังไงก็คิดไม่ออก
“ทำไมฉันรู้สึกคุ้นหน้านาย” กอหญ้าจ้องมองใบหน้าของขุนเขาอยู่สักพัก ก่อนจะเอ่ยถามขุนเขาด้วยความสงสัยที่ค้างคาใจตัวเอง
“หึ!!”
“เฮ้อ!!แล้วแต่นายเถอะ ฉันขี้เกียจมานั่งเดาใจนาย” เมื่อไม่ได้คำตอบกอหญ้าก็ไม่ได้ถามเซ้าซี้อีกต่อไป เพราะตอนนี้อาหารได้ถูกเสิร์ฟตรงหน้าเรียงรายเต็มโต๊ะ
“ว๊าว!!น่ากินมาก” ดวงกลมโตวาววับตื่นตาตื่นใจกับอาหารตรงหน้าที่น่าทานจนน้ำลายสอ
“เด็ก”
“ฉันรุ่นพี่นายนะยะ”
“กินให้หมด” ตาคมกริบของขุนเขาจ้องมองร่างเล็กที่เริ่มลงมาทานอาหารตรงหน้า แก้มป่องเคี้ยวตุ้ย ๆ บวกกับใบหน้าที่ดูถูกอกถูกใจกับอาหารตรงหน้า ไม่ได้สนใจขุนเขาที่นั่งมองการกินของเธอเลยสักนิด
ทุกการกระทำของกอหญ้าตกอยู่ในสายตาของขุนเขาหมด ทำให้เขาอึ้งอยู่ไม่น้อยที่ผู้หญิงตัวเล็กอย่างกอหญ้าฟาดอาหารตรงหน้าจนหมดเกลี้ยง โดยที่เธอนั้นไม่ได้แคร์เรื่องหุ่นของตัวเองเลยสักนิดและไม่รู้เป็นอะไรเมื่อได้กินข้าวพร้อมกับกอหญ้าทำให้เขาทานอาหารได้เย็นได้มากกว่าปกติ
“อร่อยอ่า อิ่มด้วย” มือบางลูบท้องแบนราบของตัวเองที่ก่อนหน้านี้ยัดอาหารลงจนเต็มกระเพาะ เมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กอิ่ม ขุนเขาเรียกพนักงานให้มาเช็กบิลก่อนที่เขาจะวางบัตรแบล็คการ์ดสีดำเพื่อจ่ายค่าอาหารมื้อนี้
“นาย”
“หื้ม”
“อยากกินน้ำเต้าหู้กับขนมปังร้านนั้น” เมื่อเดินออกมาหน้าร้านและกำลังจะเดินไปขึ้นรถ กอหญ้าหยุดเดินและหันมามองหน้าขุนเขาที่เดินตามมา
“กินข้าวไปเมื่อกี้?” คิ้วดกเลิกขึ้นถามด้วยความสงสัย เพราะก่อนหน้านี้กอหญ้าฟาดอาหารบนโต๊ะจนเกลี้ยงและนี่ก็พึ่งจะเดินออกจากร้านอาหารมาด้วยซ้ำ
“มันคนละส่วนกัน”
“อยากกิน?” ใบหน้าออดอ้อนเหมือนเด็กของกอหญ้า ทำให้ขุนเขาที่เห็นถึงกับชะงักไปเล็กน้อย เพราะไม่คิดว่าเธอนั้นจะกล้าอ้อนเขาแบบนี้
เมื่อกอหญ้าเห็นอาการนิ่งของขุนเขา เธอขยับเข้าไปใกล้ร่างสูงมือบางดึงชายเสื้อของขุนเขาแก่วงไปมา เพื่อรอคำตอบที่หน้าน่าพอใจเธอ
“ไปรอบนรถ” ขุนเขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะยืนกุญแจรถที่จอดอยู่ตรงหน้าให้กับกอหญ้า เพื่อให้เธอไปนั่งรออยู่ในรถ
“ขอบคุณน๊า” รอยยิ้มหวานปรากฏบนใบหน้าสวยของกอหญ้า เมื่อเธอได้คำตอบที่น่าพึงพอใจจากขุนเขา ก่อนจะพาตัวเองขึ้นไปนั่งรอบนรถตามคำสั่งของขุนเขา
“น้ำเต้าหู้ไม่ใส่น้ำตาล ขนมปังปิ้งแล้วแต่นายสั่งเลยฉันกินได้ทุกอย่าง” ร่างสูงของขุนเขาเดินข้ามถนนไปซื้อขนมปังปิ้งกับน้ำเต้าหู้ตามคำสั่งของคนตัวเล็กที่ตอนนี้นั่งรอบนรถ
“ว๊าว!!น่ากินจังเลย” เมื่อขุนเขาเดินกลับมาที่รถพร้อมกับยืนถุงขนมให้กับคนตัวเล็ก ใบน่าตื่นเต้นเมื่อเห็นขนมที่น่ากินแตกต่างจากขุนเขาที่ตอนนี้ใบหน้าหล่อนิ่งและมีเหงื่อซึมที่ขมับเพราะอาการที่ร้อนของประเทศไทย
“นายร้อนเหรอ”
“ไม่มั้ง” ไม่ว่าเปล่ากอหญ้าหยิบกระดาษทิชชูออกจากกระเป๋าของตัวเองพร้อมกับโน้มตัวไปเช็ดเหงื่อให้กับขุนเขา ทำให้คนร่างสูงเบี่ยงตัวหนี
“จะเช็ดเหงื่อให้ เล่นตัวไปได้”
“เช็ดแบบนี้กับทุกคน”
“ก็ใช่นะสิ!!ฉันสวยไม่พอฉันยังมีน้ำใจอีกด้วยนะ” คนตัวเล็กไม่ได้คิดอะไรกับคำตอบที่พูดออกไป มือเล็กยังซับเหงื่อให้กับใบหน้าหล่อของขุนเขาอยู่
ดวงตาคมจ้องมองร่างเล็กไม่วางตาใบหน้าที่แสดงถึงความไม่พอใจอะไรบางอย่างฉายชัดออกมาจนกอหญ้านั้นสัมผัสได้
“นายไม่ชอบให้ฉันรุ่มร่ามใส่เหรอ”
“ไม่ชอบ”
“อ๋อ งั้นก็จะไม่ทำอีก”
“ไม่ชอบให้ไปทำกับคนอื่นวะ” ขุนเขาหัวเสียเผลอพูดความในใจออกไปด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด ทำให้กอหญ้าถึงกับชะงักไป หัวใจดวงน้อยเต้นแรงไม่เป็นจังหวะกับประโยคคำพูดดิบของขุนเขาและตัดบทโดยการให้เขาไปส่งที่คอนโด
“ไปส่งฉันคอนโดได้แล้ว”
“เมื่อไหร่นายจะกลับสักที” เมื่อถึงคอนโดของกอหญ้าคิดว่าขุนเขาจะกลับแต่ไม่ใช่อย่างที่เธอคิด เพราะถึงคอนโดร่างสูงของขุนเขาเดินตามกอหญ้าขึ้นมาบนคอนโดของเธอและตอนนี้ไม่มีท่าทางที่ขุนเขาจะกลับสักที แถมยังยึดครองทีวีของเธอไปโดยปริยาย
“ฉันง่วงแล้ว”
“ง่วงก็ไปนอน” ขุนเขาละสายตาจากหน้าจอทีวีที่ฉายภาพการแข่งรถ มาตอบกอหญ้าที่ตอนนี้เธออยู่ในชุดนอน
“แต่นี้มันคอนโดฉันนะ”
“พูดมาก”
“อะ ไอ้” ยังไม่ทันที่กอหญ้าจะพูดให้จบประโยค ดวงตาคมกริบของขุนเขาหันมาสบตาเธอพอดีและสายตานั้นทำให้กอหญ้ากลืนประโยคที่กำลังจะพูดออกมาลงคอทันที
“ไปนอน”
“เออ” เมื่อไม่รู้จะพูดหรือไล่ยังไง กอหญ้าก็เลยเดินกระทืบเท้าเข้าห้องนอนของตัวเองไปด้วยความหงุดหงิด เธอทิ้งตัวลงนอนเตียงนุ่มและเผลอหลับไปในที่สุด
ภายในคอนโดสงบลงไม่มีเสียงบ่นของกอหญ้าให้ได้ยิน ทำให้ขุนเขาถึงกับขมวดคิ้วเป็นปมด้วยความสงสัย ก่อนจะละสายตาจากหน้าจอกวาดสายตาหากอหญ้ารอบห้องแต่กลับไม่พบ
ขุนเขาลุกจากโซฟาเดินเข้าไปภายในห้องนอนของกอหญ้า สายตาคมปะทะเข้ากับร่างบางที่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียง ขุนเขาค่อย ๆ เดินเข้าไปข้างเตียงของกอหญ้า
เขาจัดท่าทางการนอนของกอหญ้าให้เป็นระเบียงพร้อมกับห่มผ้าให้กับเธอให้เรียบร้อย สายตาคมจ้องมองร่างเล็กไม่วางตา ก่อนที่เขาจะเดินออกจากห้องของเธอไปและไม่ลืมที่จะหยิบคีย์การ์ดห้องของกอหญ้าติดมือกลับไปด้วย
- ผู้เขียน
