เหมือนคนมีความรักเลยนะ
1006 คำ
บทที่8
เหมือนคนมีความรักเลยนะ
วันต่อมาข้าวฟ่างเดินเข้ามาที่ตึกคณะพร้อมกับสะพายกระเป๋าใบใหม่ที่ราคาแพงจนสาวๆในคณะพากันมองไม่ละ เธอเดินมาที่โต๊ะก่อนจะค่อยๆวางกระเป๋าอย่างเบามือ เพื่อนทั้งสองคนที่นั่งอยู่ถึงกับมองด้วยสายตาหยาดเยิ้ม
“เชี่ย! มึงถอยใหม่เลยเหรอวะราคาเกือบสองแสนเลยนะ เตี่ยมึงรู้ไม่ด่าเจ็ดชั่วโคตรเลยหรือไงอีข้าว” ดาถามด้วยความสงสัยเพราะปกติแล้วข้าวฟ่างมักจะไม่ซื้อของฟุ่มเฟือย
“หรือใครซื้อให้มึง?” กัสถามด้วยความสงสัย “เมื่อวานมึงโดนอาจารย์เวย์เรียกไปพบหรือว่ามึงเอาตัวแลกเกรด”
“อีสัส! คิดได้ไงใครจะซื้อหรือกูซื้อเองเกี่ยวอะไรกับพวกมึงคะ”
“อีนี่มีพิรุธนะ” ดากระซิบกระซาบกับกัสทำให้ข้าวฟ่างส่ายหัวก่อนจะหยิบหนังสือขึ้นมาอ่าน
อะแฮ่ม!!!
เวย์เดินเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้มเมื่อเห็นข้าวฟ่างวางกระเป๋าใบใหม่ไว้บนโต๊ะ เธอยิ้มให้อาจารย์ก่อนจะก้มหน้าอ่านหนังสือ ส่วนกัสกับดาเริ่มมองหน้ากันเมื่อเห็นเพื่อนทำท่าเขินอาจารย์ ส่วนอาจารย์ก็ทำสีหน้าเขินเพื่อนเหมือนกัน
“กูว่าใช่”
“ต้องใช่แน่ๆ”
“ตอแหล”
“อีวันทองสองใจ หมอแทนกูล่ะ”
“อีกัส อีดา อีเลว!!”
ข้าวฟ่างปิดหนังสือลงทันทีจากนั้นเธอก็เดินไปยังร้านกาแฟซึ่งเธอไม่ได้สังเกตุเลยว่าอาจารย์เวย์ก็ยืนอยู่ในร้าน
“ลาเต้หวานน้อยแก้วนึงค่ะ หวานน้อยนะคะช่วงนี้รู้สึกหวานอยู่แล้ว”
“จริงอ่ะ”
ข้าวฟ่างรีบหันมามองด้านข้างก่อนจะเห็นอาจารย์เวย์ดูดกาแฟพร้อมกับอมยิ้ม ทำให้เธอต้องรีบหันหน้าหนี
“อาจารย์มาทำอะไรคะ”
“อ๋อ ผมมาซักผ้าน่ะ”
“อาจารย์!”
“ฮ่าๆๆ มาร้านกาแฟก็ต้องมาซื้อกาแฟไหมครับ”
“ขอโทษค่ะ หนูถามตามมารยาท” ฉันทำหน้าตาล้อเลียนจนอาจารย์เวย์หยิบขนมในมือมาตีหัวเธอเบาๆ
“โอ้ย อาจารย์”
“อ่ะ ผมซื้อให้ ไปล่ะบ่ายเจอกัน”
“ค่ะ...” ฉันรับกล่องขนมเค้กในมือมาดูจากนั้นก็เดินบิดกลับมาหาเพื่อนที่โต๊ะ ซึ่งทั้งสองคนมองหน้ากันจากนั้นก็เบะปากทันที
“ร้านกาแฟของมหาวิทยาลัยเป็นกระจกใส”
“ใช่ค่ะ เห็นหมดอ่ะ ใครตอแหลทำอะไรข้างในร้านบ้าง”
“อีกัส อีดา มึงอยากรู้อะไรถามเลยค่ะ เดี๋ยวกูจะเล่าให้ฟังเอง”
“อ่ะ มึงพูดเองนะอีข้าวงั้นมึงเล่าเรื่องตั้งแต่เมื่อวานให้กูฟังเลย มึงได้ไปกี่ดอก โดนจัดไปกี่น้ำ”
“อีดา ใครเขาจะไปคิดอะไรลามกขนาดนั้นคะ มึงนี่คิดแต่เรื่องต่ำกว่าสะดือจริงๆ”
ข้าวฟ่างยอมเล่าเรื่องของเธอกับอาจารย์เวย์ให้เพื่อนทั้งสองคนฟัง ทำให้ทั้งสองคนอึ้งไปใหญ่เพราะไม่คิดว่าอาจารย์เวย์จะใจป๋าขนาดทุ่มเงินเกือบสองแสนซื้อกระเป๋าให้เพื่อนรัก มิหนำซ้ำยังให้คีย์การ์ดสำรองอีกด้วย
“กูว่าแปลกๆแล้วล่ะ อีข้าวมึงดูเหมือนคนมีความรักเลยเวลาคุยถึงอาจารย์ สายตามึงมันฟ้องมากๆ”
“อืมจริง อีกัสพูดถูก แววตามึงเป็นประกายอ่ะ”
ข้าวฟ่างถึงกับเม้มปากตอนนี้หัวใจเธอเต้นไม่เป็นจังหวะ ยิ่งอาจารย์เวย์เดินผ่านแถมยังยิ้มให้เธอแม้สายตาจะดูเจ้าเล่ห์ก็ยิ่งทำให้เธอเขินจนเผลอไปกัดแขนเพื่อนรักอย่างกัสจนเป็นรอยเขี้ยว
กรี๊ดดด!!
“อีข้าวมึงมากัดกูทำไมเนี่ย!”
“กะ...กู....ขอโทษนะ”
“อีห่าเขินแล้วล้างผลาญ”
ตกบ่ายทั้งสามก็รีบเดินขึ้นมารอเรียนกับอาจารย์เวย์จนถึงเวลาที่อาจารย์เดินเข้ามาในห้อง เสียงฝีเท้าหยุดอยู่ตรงหน้าข้าวฟ่าง เธอเงยหน้าขึ้นไปมองพร้อมกับอมยิ้ม
“เค้กอร่อยไหมครับ”
“ค่ะ..อร่อย”
“อือฮึ” ผมกระตุกยิ้มให้เธอจากนั้นก็เดินมาสอนนักเรียน สายตาก็ไม่รู้เป็นอะไรทำไมถึงชอบมองไปทางข้าวฟ่าง ยิ่งมองผมก็ยิ่งเขินจนต้องหันมายิ้มกับกระดานคนเดียว
เมื่อนักศึกษาทะยอยเดินไปส่งงานข้าวฟ่างที่ยังทำไม่เสร็จก็ถูกอาจารย์เวย์เดินมาดู กัสจึงมองหน้ากับดาอย่างอนาถใจ
“ไว้ไปทำที่คอนโดก็ได้ ไม่มีเรียนแล้วใช่ไหม”
“ค่ะ..”
“ไม่ต้องมาทำหน้าหงอยเลย เก็บของได้แล้วไปรอที่ห้องผมเลยนะ ผมเคลียร์งานของปีหนึ่งเสร็จแล้วจะตามไป”
“ค่ะ..”
“พวกเธอจะไปช่วยเพื่อนติวก็ได้นะผมอนุญาต”
“ไม่ค่ะ แฟนหนูรอแล้วขอตัวนะคะสวัสดีค่ะ”
“หนูก็ไม่สะดวกค่ะ นัดผู้ไว้ขอตัวก่อนนะมึง ไปแล้วค่ะอาจารย์สวัสดีค่ะ”
“อีพวกชั่วฮึก!”
“หึ หึ โดนเชือดแน่!” ผมกระตุกยิ้มให้เธอจากนั้นก็รีบกลับไปเคลียร์งานและรอกลุ่มของเพิร์ธเอางานมาส่งจากนั้นก็รีบกลับมาที่คอนโด
แกร๊ก!!
ประตูห้องของอาจารย์ถูกข้าวฟ่างเปิดเข้ามา จากนั้นเธอก็เปิดไฟทำให้เห็นความเป็นอยู่ที่หรูหราแต่อาจารย์กับทำตัวติดดิน ไม่คิดว่าเบื้องหลังจะเป็นคนเรียบร้อย สะอาดขนาดนี้
“ดีนะว่าซื้อขนมมาด้วย” ฉันวางถุงขนมลงจากนั้นก็เดินมานั่งรอที่โซฟา ไม่นานประตูห้องก็เปิดพร้อมกับอาจารย์เวย์ที่ถือถุงขนมจากร้านเดียวกันเข้ามาวาง
“ใจตรงกันไปอีก” ผมเดินเอาสัมภาระไปเก็บจากนั้นก็เปิดตู้เย็นเพื่อเอาน้ำมาให้เธอดื่ม “มานานยัง”
“20นาทีได้ค่ะ”
“หิวไหม ผมจะได้สั่งอาหารขึ้นมาให้”
“หนูยังไม่ค่อยหิวค่ะ เราจะเริ่มติวกันเลยไหมคะ”
“รีบเหรอ ผมยังไม่ได้พักเหนื่อยเลย”
“แฮร่ๆๆ”
- ผู้เขียน
