เหมือนคนมีความรักเลยนะ

1006 คำ
บทที่8 เหมือนคนมีความรักเลยนะ วันต่อมาข้าวฟ่างเดินเข้ามาที่ตึกคณะพร้อมกับสะพายกระเป๋าใบใหม่ที่ราคาแพงจนสาวๆในคณะพากันมองไม่ละ เธอเดินมาที่โต๊ะก่อนจะค่อยๆวางกระเป๋าอย่างเบามือ เพื่อนทั้งสองคนที่นั่งอยู่ถึงกับมองด้วยสายตาหยาดเยิ้ม “เชี่ย! มึงถอยใหม่เลยเหรอวะราคาเกือบสองแสนเลยนะ เตี่ยมึงรู้ไม่ด่าเจ็ดชั่วโคตรเลยหรือไงอีข้าว” ดาถามด้วยความสงสัยเพราะปกติแล้วข้าวฟ่างมักจะไม่ซื้อของฟุ่มเฟือย “หรือใครซื้อให้มึง?” กัสถามด้วยความสงสัย “เมื่อวานมึงโดนอาจารย์เวย์เรียกไปพบหรือว่ามึงเอาตัวแลกเกรด” “อีสัส! คิดได้ไงใครจะซื้อหรือกูซื้อเองเกี่ยวอะไรกับพวกมึงคะ” “อีนี่มีพิรุธนะ” ดากระซิบกระซาบกับกัสทำให้ข้าวฟ่างส่ายหัวก่อนจะหยิบหนังสือขึ้นมาอ่าน อะแฮ่ม!!! เวย์เดินเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้มเมื่อเห็นข้าวฟ่างวางกระเป๋าใบใหม่ไว้บนโต๊ะ เธอยิ้มให้อาจารย์ก่อนจะก้มหน้าอ่านหนังสือ ส่วนกัสกับดาเริ่มมองหน้ากันเมื่อเห็นเพื่อนทำท่าเขินอาจารย์ ส่วนอาจารย์ก็ทำสีหน้าเขินเพื่อนเหมือนกัน “กูว่าใช่” “ต้องใช่แน่ๆ” “ตอแหล” “อีวันทองสองใจ หมอแทนกูล่ะ” “อีกัส อีดา อีเลว!!” ข้าวฟ่างปิดหนังสือลงทันทีจากนั้นเธอก็เดินไปยังร้านกาแฟซึ่งเธอไม่ได้สังเกตุเลยว่าอาจารย์เวย์ก็ยืนอยู่ในร้าน “ลาเต้หวานน้อยแก้วนึงค่ะ หวานน้อยนะคะช่วงนี้รู้สึกหวานอยู่แล้ว” “จริงอ่ะ” ข้าวฟ่างรีบหันมามองด้านข้างก่อนจะเห็นอาจารย์เวย์ดูดกาแฟพร้อมกับอมยิ้ม ทำให้เธอต้องรีบหันหน้าหนี “อาจารย์มาทำอะไรคะ” “อ๋อ ผมมาซักผ้าน่ะ” “อาจารย์!” “ฮ่าๆๆ มาร้านกาแฟก็ต้องมาซื้อกาแฟไหมครับ” “ขอโทษค่ะ หนูถามตามมารยาท” ฉันทำหน้าตาล้อเลียนจนอาจารย์เวย์หยิบขนมในมือมาตีหัวเธอเบาๆ “โอ้ย อาจารย์” “อ่ะ ผมซื้อให้ ไปล่ะบ่ายเจอกัน” “ค่ะ...” ฉันรับกล่องขนมเค้กในมือมาดูจากนั้นก็เดินบิดกลับมาหาเพื่อนที่โต๊ะ ซึ่งทั้งสองคนมองหน้ากันจากนั้นก็เบะปากทันที “ร้านกาแฟของมหาวิทยาลัยเป็นกระจกใส” “ใช่ค่ะ เห็นหมดอ่ะ ใครตอแหลทำอะไรข้างในร้านบ้าง” “อีกัส อีดา มึงอยากรู้อะไรถามเลยค่ะ เดี๋ยวกูจะเล่าให้ฟังเอง” “อ่ะ มึงพูดเองนะอีข้าวงั้นมึงเล่าเรื่องตั้งแต่เมื่อวานให้กูฟังเลย มึงได้ไปกี่ดอก โดนจัดไปกี่น้ำ” “อีดา ใครเขาจะไปคิดอะไรลามกขนาดนั้นคะ มึงนี่คิดแต่เรื่องต่ำกว่าสะดือจริงๆ” ข้าวฟ่างยอมเล่าเรื่องของเธอกับอาจารย์เวย์ให้เพื่อนทั้งสองคนฟัง ทำให้ทั้งสองคนอึ้งไปใหญ่เพราะไม่คิดว่าอาจารย์เวย์จะใจป๋าขนาดทุ่มเงินเกือบสองแสนซื้อกระเป๋าให้เพื่อนรัก มิหนำซ้ำยังให้คีย์การ์ดสำรองอีกด้วย “กูว่าแปลกๆแล้วล่ะ อีข้าวมึงดูเหมือนคนมีความรักเลยเวลาคุยถึงอาจารย์ สายตามึงมันฟ้องมากๆ” “อืมจริง อีกัสพูดถูก แววตามึงเป็นประกายอ่ะ” ข้าวฟ่างถึงกับเม้มปากตอนนี้หัวใจเธอเต้นไม่เป็นจังหวะ ยิ่งอาจารย์เวย์เดินผ่านแถมยังยิ้มให้เธอแม้สายตาจะดูเจ้าเล่ห์ก็ยิ่งทำให้เธอเขินจนเผลอไปกัดแขนเพื่อนรักอย่างกัสจนเป็นรอยเขี้ยว กรี๊ดดด!! “อีข้าวมึงมากัดกูทำไมเนี่ย!” “กะ...กู....ขอโทษนะ” “อีห่าเขินแล้วล้างผลาญ” ตกบ่ายทั้งสามก็รีบเดินขึ้นมารอเรียนกับอาจารย์เวย์จนถึงเวลาที่อาจารย์เดินเข้ามาในห้อง เสียงฝีเท้าหยุดอยู่ตรงหน้าข้าวฟ่าง เธอเงยหน้าขึ้นไปมองพร้อมกับอมยิ้ม “เค้กอร่อยไหมครับ” “ค่ะ..อร่อย” “อือฮึ” ผมกระตุกยิ้มให้เธอจากนั้นก็เดินมาสอนนักเรียน สายตาก็ไม่รู้เป็นอะไรทำไมถึงชอบมองไปทางข้าวฟ่าง ยิ่งมองผมก็ยิ่งเขินจนต้องหันมายิ้มกับกระดานคนเดียว เมื่อนักศึกษาทะยอยเดินไปส่งงานข้าวฟ่างที่ยังทำไม่เสร็จก็ถูกอาจารย์เวย์เดินมาดู กัสจึงมองหน้ากับดาอย่างอนาถใจ “ไว้ไปทำที่คอนโดก็ได้ ไม่มีเรียนแล้วใช่ไหม” “ค่ะ..” “ไม่ต้องมาทำหน้าหงอยเลย เก็บของได้แล้วไปรอที่ห้องผมเลยนะ ผมเคลียร์งานของปีหนึ่งเสร็จแล้วจะตามไป” “ค่ะ..” “พวกเธอจะไปช่วยเพื่อนติวก็ได้นะผมอนุญาต” “ไม่ค่ะ แฟนหนูรอแล้วขอตัวนะคะสวัสดีค่ะ” “หนูก็ไม่สะดวกค่ะ นัดผู้ไว้ขอตัวก่อนนะมึง ไปแล้วค่ะอาจารย์สวัสดีค่ะ” “อีพวกชั่วฮึก!” “หึ หึ โดนเชือดแน่!” ผมกระตุกยิ้มให้เธอจากนั้นก็รีบกลับไปเคลียร์งานและรอกลุ่มของเพิร์ธเอางานมาส่งจากนั้นก็รีบกลับมาที่คอนโด แกร๊ก!! ประตูห้องของอาจารย์ถูกข้าวฟ่างเปิดเข้ามา จากนั้นเธอก็เปิดไฟทำให้เห็นความเป็นอยู่ที่หรูหราแต่อาจารย์กับทำตัวติดดิน ไม่คิดว่าเบื้องหลังจะเป็นคนเรียบร้อย สะอาดขนาดนี้ “ดีนะว่าซื้อขนมมาด้วย” ฉันวางถุงขนมลงจากนั้นก็เดินมานั่งรอที่โซฟา ไม่นานประตูห้องก็เปิดพร้อมกับอาจารย์เวย์ที่ถือถุงขนมจากร้านเดียวกันเข้ามาวาง “ใจตรงกันไปอีก” ผมเดินเอาสัมภาระไปเก็บจากนั้นก็เปิดตู้เย็นเพื่อเอาน้ำมาให้เธอดื่ม “มานานยัง” “20นาทีได้ค่ะ” “หิวไหม ผมจะได้สั่งอาหารขึ้นมาให้” “หนูยังไม่ค่อยหิวค่ะ เราจะเริ่มติวกันเลยไหมคะ” “รีบเหรอ ผมยังไม่ได้พักเหนื่อยเลย” “แฮร่ๆๆ”
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม