ความจริงที่รับไม่ได้
1400 คำ
12ปีต่อมา....
"ปานวาดเลวมากฉันไม่คิดว่าเธอจะทำกับฉันได้ขนาดนี้ เห็นฉันเป็นควายหรือยังไงห๊ะปานวาด!!!!!"
"ใช่ค่ะวาดมันเลวไม่ได้แสนดีเหมือนนังสุนีย์เมียของพี่นี่"
"เธอไม่มีสิทธิ์มาพูดถึงสุนีย์แบบนี้เธอไม่มีสิทธิ์"
"ทำไมจะไม่มีสิทธิ์ ก็ในเมื่อวาดก็เป็นเมียของพี่ชาติเหมือนกัน"
"ไม่เหมือนเธอมันก็แค่ผู้หญิงสารเลวผู้หญฺิงหน้าด้าน เธอทำได้ยังไงเธอหลอกฉันมาตลอดว่ายัยปิ่นคือลูกของฉันแต่จริงๆแล้วไม่ใช่ ยัยปิ่นมันเป็นลูกของผัวเก่าเธอที่มันทำเธอท้องแล้วมันก็ทิ้งเธอ เธอก็เลยพยายามทำทุกวิถีทางให้ฉันมีอะไรกับเธอแล้วเธอก็โกหกว่าเธอท้องกับฉัน ทำไมตอนนั้นฉันไม่เอะใจสักนิดฉันมันโง่เองฉันมันโง่เอง"
"ใช่ค่ะโง่ แล้วพี่จะทำอะไรได้คะในเมื่อตอนนี้เราสองคนก็เป็นสามีภรรยากันอย่างถูกต้องตามกฎหมายแล้วทุกคนก็คิดว่ายัยปิ่นเป็นลูกของเราสองคน"
"ฉันไม่มีวันยอมรับเด็กนั่นเป็นลูกอีกต่อไปมันไม่ใช่ลูกฉัน ลูกฉันมีเพียงคนเดียวคือตานนท์"
"ไอ้นนท์น่ะเหรอ เหอะมันคงนับว่าพี่เป็นพ่ออยู่หรอกนะคะพี่อย่าลืมว่าพี่ทำอะไรไว้กับมันกับแม่มันบ้างบ้างทั้งไล่แม่มันออกจากบ้านทั้งไล่มันไปเรียนต่อถึงเมืองนอก นี่ก็ผ่านมาสิบกว่าปีแล้วมันเคยกลับมาหาพี่บ้างไหมก็ไม่ ตอนนี้พี่มีเพียงยัยปิ่นคนเดียวที่เป็นลูก"
"ยัยปิ่นไม่ใช่ลูกฉันมันเป็นลูกใครก็ไม่รู้ฉันไม่นับว่ามันเป็นลูกของฉันอีกต่อไปฉันรับไม่ได้"
"แล้วไงคะแต่ตอนนี้พี่ก็เป็นพ่อของแกแล้วตลอดสิบเจ็ดปีที่ผ่านมาพี่ทำหน้าที่พ่อมาตลอดเพราะฉะนั้นพี่ก็ต้องทำต่อไปและยัยปิ่นจะต้องไม่มีวันรู้เรื่องนี้"
"ยัยปิ่นต้องรู้ฉันจะบอกยัยปิ่นเองว่ามันไม่ใช่ลูกของฉัน ส่วนเธอเราไปหย่ากันฉันไม่สามารถอยู่กับผู้หญิงที่โกหกหลอกลวงฉันมาตลอดหลายสิบปีได้อีกต่อไป"
"เหอะพี่ชาติจะไล่วาดงั้นเหรอคะมันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอกนะคะจะบอกให้ในเมื่อวาดมีทะเบียนสมรส"
"ฉันจะหย่า"
"หย่างั้นเหรอคะ"
"ใช่หย่าแล้วก็ไสหัวออกไปจากบ้านของฉันทั้งแม่ทั้งลูก"
"ถ้าพี่จะไล่วาดกับลูกออกจากบ้านพี่ก็จ่ายเงินมา"
"ได้เธอต้องการเท่าไหร่ก็ว่ามา"
"สิบล้านค่ะวาดต้องการสิบล้านแลกกับใบหย่า"
"หึอย่างเธอมันไม่สมควรได้แม้แต่สตางค์แดงเดียวแต่ในเมื่อเธอกล้าขอฉันก็กล้าให้ หลังจากเซ็นต์ใบหย่าแล้วก็รีบออกไปจากบ้านของฉันซะเอาลูกของเธอไปด้วย"
"ได้ค่ะ"
ปิ่นปัก.....
ฉันวิ่งเข้าห้องนอนของตัวเองแล้วทรุดตัวนั่งลงกับพื้นอย่างคนหัวใจแตกสลายหลังจากที่ได้ยินทุกอย่างที่คุณแม่กับคุณพ่อทะเลาะกัน ไม่สิท่านไม่ใช่คุณพ่อของฉัน พ่อของฉันเป็นใครก็ไม่รู้ฉันก้มหน้าปิดปากร้องไห้อยู่ตรงมุมหนึ่งของห้องฉันไม่คิดเลยว่าความจริงมันจะโหดร้ายได้ขนาดนี้ฉันไม่ใช่ลูกคุณพ่ออย่างงั้นเหรอ ทำไมคุณแม่ถึงทำแบบนี้โกหกฉันโกหกคุณพ่อโกหกทุกคน ตอนนี้คุณพ่อคงเกลียดฉันมากเพราะฉันไม่ใช่ลูกสาวของท่าน
ปั้ง ปั้ง ปั้ง
"ปิ่นเปิดประตูให้แม่" แม่ทุบประตูแล้วตะโกนเรียกฉันเสียงดังฉันรีบเช็ดน้ำตาแล้วเดินไปเปิดประตูห้อง
"แม่ มีอะไรคะ" ฉันพยายามปรับเสียงให้เป็นปกติเพราะฉันไม่อยากให้แม่รู้ว่าฉันรู้ความจริงทั้งหมดแล้วฉันอยากให้แม่บอกความจริงกับฉันเอง
"แกร้องไห้ทำไม"
"แล้วแม่มีอะไรจะบอกกับปิ่นมั้ยคะ"
"แกพูดอะไรของแกฉันไม่เข้าใจ"
"ปิ่น...ปิ่นได้ยินที่คุณแม่กับคุณพ่อ..." ในเมื่อท่านไม่ยอมบอกฉันก็ต้องพูดออกมาเอง
"แกได้ยินหมดแล้วใช่ไหมก็ดีฉันจะได้ไม่ต้องมานั่งอธิบายให้แกฟัง เอาล่ะแกเตรียมเก็บของให้เรียบร้อยหลังจากที่ฉันเซ็นต์ใบหย่ากับพ่อของแก ไม่สิเขาไม่ใช่พ่อของแก เอาเป็นว่าหลังจากที่ฉันกลับจากอำเภอฉันจะพาแกไปอยู่ที่อื่น"
"เราจะไปอยู่ไหนกันคะ"
"ที่ไหนก็ได้ในเมื่อฉันมีเงินตั้งสิบล้าน"
"ปิ่นคิดว่าแม่ไม่ควรเอาเงินจากคุณพ่อนะคะ"
"แกอย่ามาสอนฉันแกเป็นลูกฉันเป็นแม่"
"แต่สิ่งที่คุณแม่ทำมันไม่ถูกต้องนี่คะปิ่น..."
"หุบปากแกไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้นแกเป็นลูกฉันแกก็ต้องเข้าข้างฉัน ทำไมหรือแกอยากจะลำบากห๊ะถ้าไม่มีเงินฉันกับแกก็ต้องลำบากฉันไม่ยอมกลับไปลำบากเหมือนเมื่อก่อนอีกต่อไปหรอกนะ"
"ปิ่นขอร้องนะคะแม่อย่าเอาเงินจากคุณพ่อเลยค่ะแค่นี้แม่ก็ทำผิดกันมามากแล้วนะคะ"
"แกบอกว่าผิดงั้นเหรอห๊ะการที่ฉันอยากให้แกมีพ่อที่ร่ำรวยเงินทองฉันผิดเหรอห๊ะ ถ้าฉันไม่ทำแบบนี้แกจะได้มีชีวิตที่สุขสบายแบบนี้ไหม คิดสิคิด!!!"
"แม่อย่าเอาปิ่นมาเป็นข้ออ้างเลยค่ะ"
"นังปิ่นฉันเป็นแม่แกนะ!!! เอาล่ะฉันไม่อยากเสียเวลากับแก ฉันจะไปรีบไปรีบกลับแกก็รีบเก็บของเอาไปให้หมดเพราะมันมีแต่ของแพงๆทั้งนั้นเข้าใจไหม" ฉันเงียบไม่ตอบเพราะฉันไม่อยากเอาอะไรไปเลยแม้แต่ชิ้นเดียวเพราะมันคือเงินของคุณพ่อทั้งนั้น ฉันขออนุญาตเรียกท่านว่าคุณพ่อเหมือนเดิมเพราะฉันเข้าใจมาตลอดว่าท่านเป็นพ่อของฉันมาตั้งแต่เกิด
เวลาต่อมา...
ฉันนั่งเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าซึ่งฉันคงต้องเอาไปทั้งหมดส่วนเครื่องประดับราคาแพงฉันคงไม่เอาไปฉันจะเอาไปคือให้คุณพ่อฉันคงไม่กล้านำของมีค่าพวกนี้ติดตัวไปด้วยได้ฉันละอายใจเกินไป
ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก
"ใครคะ" ฉันถามออกไป
"ฮืออ ฮืออออพี่แจ่มเองค่ะคุณปิ่น" เสียงพี่แจ่มพี่เลี้ยงของฉันเองแต่ฟังจากน้ำเสียงแล้วเหมือนพี่แจ่มร้องไห้เลยฉันรีบเดินออกไปเปิดประตูห้องพอเปิดประตูออกไปก็เจอพี่ยืนร้องไห้อยู่
"พี่แจ่มมีอะไรหรือเปล่าคะทำไมถึงร้องไห้"
"คุณปิ่นทำใจดีๆไว้นะคะ ฮึก ฮึก ตอนนี้ ฮือออ คุณผู้หญิงกับคุณผู้ชายค่ะ ฮืออ ฮือออ"
"ทำไมคะเกิดอะไรขึ้น" ฉันถามพี่แจ่มเสียงสั่นเพราะตอนนี้ฉันเริ่มใจไม่ดีแล้วตอนที่พี่แจ่มเอ่ยถึงคุณพ่อกับคุณแม่
"ท่านทั้งสองประสบอุบัติเหตุขับรถชนรถสิบล้อค่ะ"
"อะไรนะคะพี่แจ่ม" ฉันยอมรับว่าได้ยินชัดทุกคำที่พี่แจ่มพูดแต่ฉันไม่อยากยอมรับความจริง
"ทางตำรวจโทรมาบอกว่าตอนนี้ท่านทั้งสองอยู่ที่โรงพยาบาลแล้วแต่...."
"แต่อะไรอีกคะ" ฉันถามอย่างร้อนใจ
"แต่...คุณผู้หญิงบาดเจ็บสาหัสเสียชีวิตแล้วค่ะส่วนคุณผู้ชายอาการโคม่าให้คุณปิ่นรีบไปดูที่โรงพยาบาลด่วนเลยค่ะ"
ฉันยืนเคว้งทำอะไรไม่ถูกใจฉันเหมือนมันจะหยุดเต้นแม่เสียแล้วอย่างงั้นเหรอไม่นะไม่จริง แม่บอกว่าจะรีบไปรีบกลับไงแม่บอกให้ฉันเก็บของรอแล้วทำไมแม่ถึงทิ้งฉันไปล่ะ ถึงท่านจะทำผิดกับคุณพ่อกับทุกคนแต่แม่ก็เป็นแม่ที่รักฉันยิ่งกว่าอะไรฉันโกรธเกลียดท่านไม่ลงหรอก ฉันรีบตั้งสติแล้วรีบไปโรงพยาบาลทันที
- ผู้เขียน
