สตรีหน้าตายกับผีร้ายจอมป่วน

บทที่ 3

เกือบหนึ่งคืนเต็มที่ลั่วหนิงฮวานอนพักเอาแรง ยามตื่นเช้ามาในอีกวันหนึ่ง นางก็รู้สึกสดชื่นกระปรี้กระเปร่าเป็นอย่างมาก

แม่นมหยางนำยาต้มที่มีรสชาติขมมาให้นางดื่ม ลั่วหนิงฮวาพยายามกลั้นใจกลืนยาถ้วยนั้นลงคอไปอย่างยากลำบาก

และสิ่งหนึ่งที่ทำให้นางรู้สึกเวทนาตนเองยิ่งขึ้นไปอีกก็คือ

นางเพิ่งรู้ว่าร่างนี้มีใบหน้าเป็นอัมพาตเพราะถูกวางยาพิษ

ไม่ว่านางจะหัวเราะ ดีใจ ร้องไห้ ก็มีเพียงหน้าเดียวเท่านั่น นั่นก็คือใบหน้าเรียบเฉยไร้ซึ่งอารมณ์ใดใด

มารดามันเถอะ!!อย่างกับเพิ่งฉีดโบท็อกมาใหม่ๆ

เอ๊ะ?อะไร ถอก ถอก นะ?

ช่างเถิด!

ลั่วหนิงฮวาไล่ความคิดบ้าบอนี่ออกจากหัว แล้วจึงเดินออกมาจากนอกเรือนเพื่อสูดอากาศบริสุทธิ์ ยามนี้สีหน้าของนางดีขึ้นมากแล้ว นางเดินออกมาสำรวจสถานที่ภายนอก ก่อนจะหรี่ตาจ้องมองลำธารสายน้ำใสเบื้องหน้า ฉับพลันแววตาคู่สวยก็ทอประกาย

ในน้ำมีปลา

ลั่วหนิงฮวายกยิ้มที่มุมปาก แต่เพราะใบหน้าของนางตายด้านไปแล้ว ยามยิ้มจึงเหมือนคนกำลังแสยะยิ้มในขณะที่สีหน้านิ่งเฉย

บัดซบ!!รู้สึกน่าเกลียด อะไร เช่นนี้

"คุณหนูจะทำสิ่งใดหรือเจ้าคะ"

ซือลี่กำลังจะนำผ้าออกมาซัก แต่กลับเห็นลั่วหนิงหนิงกำลังใช้มีดเหลาไม้ให้เป็นปลายแหลม นางจึงรีบวิ่งเข้าไปถามทันที ลั่วหนิงฮวาเอ่ยตอบนางโดยที่ไม่ได้เงยหน้ามามองซือลี่เลยแม้แต่ย้อย

"ข้าจะจับปลา"

"จับปลา!!"

ซือลี่ตื่นตระหนกยิ่งแล้ว คุณหนูน่ะหรือจะมีความสามารถจับปลาได้ นางบอบบางเสียยิ่งกว่าอะไรเสียอีก

ลั่วหนิงฮวาไม่ได้ใส่ใจสายตาของซือลี่ที่มองมาเท่าใดนัก นางถือไม้แหลมเดินไปที่แม่น้ำ ก่อนจะยกชายกระโปรงขึ้นสูง ดวงตาคู่สวยที่แสนจะเย็นชาจ้องมองไปยังใต้พื้นน้ำเบื้องหน้า ก่อนจะใช้ไม้ปักลงไปใต้ผิวน้ำ ฉับพลันก็ยกขึ้นมา ปรากฏว่ามีปลาตัวใหญ่ติดไม้มาด้วย ซือลี่ที่เห็นเช่นนั้นก็ตบมือดีใจยกใหญ่

ลั่วหนิงฮวารู้สึกพึงพอใจไม่น้อย แต่ไหนแต่ไรนางชอบท่องเที่ยวในป่า วิชาเอาตัวรอดนางก็มีไม่น้อย เรื่องเพียงเท่านี้ไม่น่าตื่นเต้นสำหรับนางเท่าใดนัก

"ซือลี่ เจ้าไปบอกแม่นมหยางให้นำถาดมาใส่ปลาพวกนี้เร็วเข้า"

"เจ้าค่ะ!!"

ซือลี่วิ่งออกไปแล้ว ยามนี้จึงเหลือเพียงลั่วหนิงฮวาที่ยืนมองปลาหลายสิบตัวที่นางจับมาได้บนพื้นหญ้า

ฮิๆๆๆๆๆๆ

เสียงหัวเราะเย็นเยียบของใครบางคนลอยมาตามสายลม ลั่วหนิงฮวาที่ได้ยินเช่นนั้นแม้จะนึกสงสัย แต่ทว่าใบหน้ายังคงเรียบเฉย

"ฮิๆๆๆๆเจ้าเห็นข้าใช่หรือไม่?"

อยู่ๆก็ปรากฏร่างของสตรีผีนางหนึ่งตรงหน้าของลั่วหนิงฮวา ใบหน้าของมันซีดขาว ไม่มีดวงตาสีดำมีเพียงตาสีขาวโพลน มันแสยะยิ้มให้ลั่วหนิงฮวาราวกับต้องการจะหลอกหลอนให้นางตกใจ แล้วจึงแลบลิ้นยาวๆออกมาตรงหน้านาง

ลั่วหนิงฮวาถอนหายใจออกมาคราหนึ่ง นางเขอผีแบบนี้มานับครั้งไม่ถ้วน จากแรกเริ่มเดิมทีที่หวาดกลัวจนจิตตก ยามนี้กลับมิสนใจเสียแล้ว

"มีเรื่องใดหรือ?"

ผีสาวชะงักไปคราหนึ่ง ก่อนจะมองลั่วหนิงฮวาด้วยสายตาครุ่นคิด

"เจ้าไม่กลัวข้าหรือ?"

ลั่วหนิงฮวาปรายตามองผีตนนั้นอย่างเบื่อหน่าย

"ผีอย่างเจ้าข้าเห็นจนชินตาแล้ว กรุณาเก็บลิ้นของเจ้าเสีย น่าขยะแขยงที่สุดแล้วไสหัวไปไกลๆข้าเสีย อย่ามารบกวนข้า มิเช่นนั้นข้าจะลิ้นเจ้าออกมาทิ้งเสีย!!"

"แม่นาง"

"อย่าให้ข้าโมโห!!!"

ข้าโมโหข้าวิ่งนะ!!

ผีสาวสะดุ้งตกใจตัวโยน ให้ตายเถิด แทนที่สตรีน้อยนางนี้จะกลัวผี กลับเป็นผีที่กลัวนางแทน

"ข้าเพียงเห็นว่าเจ้ามองเห็นข้าจึงแวะมาทักทาย"

"ไสหัวไป! ข้าไม่ชอบคบผีเป็นเพื่อน"

"ก็ได้ ก็ได้ ข้าอยู่แถวๆนี้ หาก เจ้า ต้องการ.."

"ไม่ต้องการ"

ลั่วหนิงฮวาจ้องมองผีตัวนั้นด้วยความเย็นชา ผีสาวไม่กล้าโต้เถียงกับนางอีกจึงหายไปโดยเร็ว

แม่นมหยางที่เดินเข้ามาพร้อมกับภาชนะใส่ปลา เมื่อมองเห็นปลาตรงหน้าก็ตกใจไม่น้อย

คุณหนูของนางจับปลาเป็นตั้งแต่เมื่อใดกัน?

"คุณหนู ข้างนอกอากาศหนาวยิ่งนัก เดี๋ยวจะไม่สบายเอานะเจ้าคะ"

"แม่นมหยางมิต้องเป็นกังวล ข้าชอบอากาศหนาวยิ่งนัก"

"เอ๋?"

แม่นมหยางจ้องมองลั่วหนิงฮวาด้วยความสงสัย คุณหนูของนางตั้งแต่ฟื้นคืนมาก็ราวกับเปลี่ยนไปเป็นคนละคน ดูเย็นชาและเข้าถึงยากกว่าแต่ก่อนเสียอีก

ลั่วหนิงฮวามิชอบถูกผู้ใดจ้องมองเช่นนี้ จึงรีบเอ่ยขึ้นมาทันที

"แม่นมไม่ต้องสงสัยสิ่งใด รู้เพียงแค่ว่านับจากวันนี้ไป ข้าคือลั่วหนิงฮวาคนใหม่ ใครที่มันคิดจะรังแกข้า ข้าจะเอาคืนให้สาสม"

แม่นมหยางที่ได้ยินเช่นนั้น ดวงตาชราก็เอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำตา

คุณหนูโตแล้ว คุณหนูของนางเติบโตรู้ความแล้วจริงๆสินะ

ลั่วหนิงฮวาจัดการให้แม่นมหยางและซือลี่หั่นปลาเป็นชิ้นๆตามที่นางสอน แล้วจึงเก็บไว้กินส่วนหนึ่ง อีกส่วนหนึ่งนางจะนำไปขายที่ตลาดเพื่อแลกเป็นอีแปะประทังชีวิต

อดทนไว้ก่อนเถิดลั่วหนิงฮวา อีกไม่นานเจ้าจะต้องสบาย ข้าจะต้องทวงทุกอย่างที่สมควรเป็นของเจ้าคืนมาให้หมด