บทที่ 1
1138 คำ
เมืองหลวงหยางโจว
รัชศกเหลียน ปีที่40
สายลมแห่งเหมันต์ฤดูพัดพาความหนาวเย็นผ่านม่านหมอกอย่างไม่หยุดหย่อน ในเรือนโกโรโกโสหลังหนึ่ง ปรากฏร่างของสตรีน้อยบอบบางนอนอยู่บนเตียง ใบหน้าของนางงดงามหวานล้ำ แต่ทว่ากลับซีดเผือดเพราะพิษไข้ นางป่วยหนักติดต่อกันเช่นนี้มาร่วมหลายวันแล้ว
"ฮืออ คุณหนูของบ่าว"
"มะ แม่นมหยาง ขะ ข้า ข้า หนาว"
เสียงแหบพร่าฟังดูเหมือนแทบจะไร้เรี่ยวแรงของหญิงสาว ทำให้แม่นมหยางปวดใจยิ่งนัก ในใจพลางสาปแช่งก่นดาสตรีจากตระกูลชุยผู้นั้นที่บังอาจมารังแกคุณหนูของนาง
นับตั้งแต่ฮูหยินคนก่อนสิ้นไป ชะตาชีวิตของคุณหนูก็ที่นั่งลำบากอย่างน่าเวทนา ช่วงชีวิตในตระกูลลั่วดิ่งลงสู่ความตกต่ำ ท่านโหวผู้เป็นบิดาแต่งภรรยาคนใหม่จากตระกูลชุยเข้ามาเป็นฮูหยินใหญ่ ยามนั้นคุณหนูอายุเพียงแปดขวบปี ยามอยู่ต่อหน้าท่านโหว สตรีชั่วร้ายนางนั้นเสแสร้งว่ารักใคร่ดูแลคุณหนูเป็นอย่างดี แต่ลับหลังกลับทุบตีด่าทอคุณหนูราวกับทาส คุณหนูมีชีวิตย่ำแย่เสียยิ่งกว่าสาวใช้ในจวนเสียอีก ยิ่งนางให้กำเนิดบุตรสาวยิ่งไปกันใหญ่ คุณหนูของนางแทบจะไร้ตัวตนในจวนตระกูลลั่วไปเสียด้วยซ้ำ
'ลั่วหนิงฮวา' ค่อยๆลืมตามองไปยังด้านนอกหน้าต่าง หิมะสีขาวโปรยปรายลงมาไม่ขาดสาย เมื่อได้มองหิมะเหล่านั้น นางรู้สึกโศกเศร้าและหม่นหมองยิ่งนัก
ตั้งแต่ท่านแม่จากไป นางก็ถูกแม่เลี้ยงใจร้ายทุบตีด่าทอไม่เว้นวัน เมื่อเติบโตอายุครบสิบสี่ปี ก็ถูก ชุยหยวน หลานชาย ที่ ชุยอี้เหนียง นำมาเลี้ยงดูในจวนด้วย คอยรังแกและพยายามเข้าหานาง เพื่อจะทำลายความบริสุทธิ์วัยสาวของนาง หวังให้นางอับอาย
และที่แย่ไปกว่านั้นก็คือ ชุยอี้เหนียง ส่งนางมาที่บ้านสวนชนบทด้วยเหตุผลว่านางป่วยหนัก เป็นโรคที่รักษาไม่หาย และ จัดการให้ ลั่วซูซู บุตรสาวของตนหมั้นหมายกับชินอ๋องแทนนางเสีย
ชุยอี้เหนียงอำมหิตยิ่งนัก นางกรอกยาพิษใส่ปากของลั่วหนิงฮวาอย่างใจดำ โชคดีที่แม่นมหยางหายาถอนพิษมาทันเวลา แต่ทว่าแม้จะแก้พิษในกายได้ แต่ ผลข้างเคียง ก็คือ ทำให้ใบหน้าของลั่วหนิงฮวาเป็นอัมพาต นางมิสามารถแสดงสีหน้าใดใดได้อีก
นางเป็นคู่หมั้นกับโจวเหวินกวง ชินอ๋องแห่งหยางโจวยอมมาพบเขาด้วยตนเอง เขากับนางหมั้นหมายกันเพราะฮ่องเต้ทรงเห็นว่านางเหมาะสมกับเขา ด้วยเพราะฐานะคุณหนูใหญ่ในจวนโหวและบิดาของนางก็จงรักภักดีต่อราชสำนักมาโดยตลอด นางจึงได้หมั้นหม่ยกับเขา แต่ทว่าเขากลับชมชอบ ลั่วซูซูมากกว่านาง ด้วยเพราะนางอ่อนแอและไม่ประสา อีกทั้งเมื่อท่านแม่ตายจากไปนางจึงไร้อำนาจในตระกูลลั่ว สุดท้ายแล้วเขาจึงถอนหมั้นนางอย่างไร้ความปรานีด้วยเหตุผลว่านางล้มป่วยไม่เป็นมงคล มิอาจจะรับนางเป็นพระชายาได้
ยิ่งคิดถึงเรื่องราวที่น่าเวทนาของตนเอง ลั่วหนิงฮวาก็ทำได้เพียงยิ้มเยาะตนเองอย่างน่าอนาถใจ นางช่างโง่เขลายิ่งนัก มิคิดสู้คน ยามนี้ยังใกล้ตายอีกด้วย
นางไม่สามารถทนความหนาวเย็นได้เลยแม้แต่น้อย หากต้องพบเจอกับความหนาว ร่างกายของนางจะทรุดหนักและล้มป่วยเหมือนเช่นในยามนี้
ลั่วหนิงฮวาหลับตาลงช้าๆ น้ำตาหยดใสไหลรินลงมามิขาดสาย นางจับสร้อยข้อมือหยกที่ท่านแม่มอบให้ก่อนตายเอาไว้แล้วจึงหลับตาลง พร้อมกับลมหายใจที่ขาดห้วงลงไปเรื่องๆ
ลาก่อนโลกใบนี้ที่แสนโหดร้าย
"คุณหนู!!คุณหนู ฮือ อออ!!!"
แม่นมหยางที่เห็นว่าเจ้านายของตนไร้การตอบสนอ อีกทั้งยังไร้ลมหายใจไปแล้ว ก็กู่ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด คุณหนูสิ้นแล้ว!!!
ลั่วหนิงฮวามีบ่าวไพร่ตามมาเพียงสองคน คือ แม่นมหยาง และซือลี่ สาวใช้น้อยที่ติดตามนางออกมาด้วยกัน
"แม่นมเจ้าคะ!! คุณหนู!!!"
"คุณหนูสิ้นแล้ว ฮืออออ!!!"
ท่ามกลางหิมะที่ตกโปรยปราย มีเพียงเสียงร่ำไห้ไม่ขาดสายออกมาจากเรือนหลังนั้น ไร้ซึ่งผู้คนสนใจ ไร้ซึ่งผู้ใดเหลียวแล
กวางโจว ปี 2022
"อาหนิง คืนนี้เธอจะไม่นอนกับฉันจริงๆเหรอ?"
ลั่วหนิงฮวาหันไปมองเพื่อนสาวอีกคนที่เมามายไม่ต่างจากเธอพร้อมกับยิ้มตาหยี
"ไม่ละ ดูสภาพเธอสิ กลับไหวใช่มั้ย?"
"ไหว พ่อส่งคนมารอรับฉันแล้ว"
"งั้นฉันกลับก่อนนะ"
"ขับรถดีดีนะ"
"อืม"
ลั่วหนิงฮวาพยักหน้า ก่อนจะเดินตรงไปที่รถของตนเองและขับออกมาทันที
ระหว่างทางเธอรู้สึกว่าตนเองหน้ามืดอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน กว่าจะรู้สึกตัวอีกที รถหรูของเธอก็พุ่งทะยานตกลงมาจากสะพานเสียแล้ว
ลั่วหนิงฮวา ลูกสาวคนโตของตระกูลลั่ว นักธุรกิจผู้ร่ำรวยมหาศาล ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ตกสะพานจึงเสียชีวิตทันที
"นี่มันเรื่องอะไรวะเนี่ย!!"
ลั่วหนิงฮวาจ้องมองผู้คนที่กำลังยกร่างของตนเองขึ้นมาจากน้ำ ดวงตาคู่สวยพลันหม่นแสงลง
นี่เราตายแล้วจริงหรือ? ทำไมถึงเร็วแบบนี้?
"แม่นาง"
ลั่วหนิงฮวาได้ยินเสียงพูดของผู้หญิงลอยมาตามลม เมื่อหันกลับไปมองจึงได้พบกับผู้หญิงคนหนึ่งที่มีใบหน้าเหมือนเธอราวกับคนๆเดียวกัน ลั่วหนิงฮวายกมือขึ้นปิดปากตน พลางจ้องมองหญิงสาวตรงหน้าที่มีใบหน้างดงามแต่ทว่าแฝงเอาไว้ด้วยความโศกเศร้า เครียด แค้น ชิงชัง นางสวมชุดสีเขียวอ่อนไม้ไผ่ทั้งชุด ดวงตาคู่สวยจ้องมองเธออย่างไร้แวว ก่อนจะค่อยๆเดินตรงเข้ามา
นั่นมัน ผี!!!
"แม่นาง"
"อย่าเข้ามา!!"
"แม่นาง ข้ากับเจ้ามีชะตาเดียวกัน วร้อยข้อมือหยกของเจ้าทำให้เราได้มาพบกัน"
ลั่วหนิงฮวาที่ได้ยินเช่นนั้นก็ก้มลงมองสร้อยข้อมือหยกสีเขียวที่นางสวมเอาไว้คราหนึ่ง นี่เป็นของตกทอดจากรุ่นสู่รุ่นเลยนะ
"แม่นาง!! เจ้าจงแก้แค้นให้ข้าด้วย แก้แค้นให้ข้าด้วย ฮือ อออ!!!"
เสียงร้องไห้ที่แสนโหยหวนทำให้ลั่วหนิงฮวารู้สึกขนลุกขนชัน เธอมีความสามารถเห็นผีได้ มันเป็นความสามารถที่เธอไม่ต้องการเลยด้วยซ้ำ
"แม่นาง!!"
"นี่ เธอ!!"
"แม่นาง!!! ได้โปรดแก้แค้นให้ข้าด้วยเถิด!!!"
"อ๊าส์!!!! "
- ผู้เขียน
