ร่างอวบอิ่มในชุดเสื้อตาข่ายสีดำด้านในใส่เกาะอกครึ่งตัวสีเดียวกัน กางเกงยีนส์ขาสั้นแค่คืบกับรองเท้าส้นสูงสีเงินก้าวลงจากรถในช่วงเที่ยงคืน นัฐนรินหยิบกระเป๋าสะพายเข้าสู่ตัวบ้าน ภายในเงียบสนิทบังเกิดเสียงบางอย่างมันคุ้นชินและน่าขยะแขยงจนเธอแทบทนไม่ไหว เสียงครวญครางปนเสียงเคลื่อนไหวของร่างกายดังแว่วเป็นระยะ มือบางกำแน่นน้ำตาเอ่อคลอ
“อย่าสิคะคุณท่าน...”เสียงแผ่วลอยมาอีกครั้ง
“อย่าดื้อสินวล... เธอเยี่ยมมากเลย”
นัฐนรินค่อยๆ ก้าวเข้าหาห้องรับแขก หยุดยืนมองภาพสุดแสนน่าละอาย ก้าวมาตรงสวิตซ์ไฟแล้วกดมันจนสว่างจ้าทั่วห้อง สองคนบนโซฟาตระหนกรีบผละออกจากกันคว้าเสื้อผ้ามาสวมใส่ นวลหน้าซีดเผือดมองบุตรสาวเจ้านายด้วยความตกใจ
“ริน!” “คุณริน!”
“ไม่มีที่สมสู่แล้วเหรอ ถึงต้องมาทำกันในห้องรับแขก น่าทุเรศสิ้นดี!”
“รินพ่อไม่ได้ตั้งใจลูก...”นันทวัฒน์บอกเสียงแผ่วก้มหน้าหลุบตามองพื้น
สาวใช้นามนวลแสร้งสำนึกผิด แต
