สายฟ้าศิมันตรา

สายฟ้าศิมันตรา 4

รถมอเตอร์ไซค์คลาสสิกสีดำแล่นบนถนนคอนกรีตของหมู่บ้านไม่นานก็จอดหน้าร้านขายของชำอีกทั้งยังขายของสดในหมู่บ้าน เพื่อซื้อน้ำเย็น ๆ ไปดื่มแก้กระหายหลังเตะบอลกับเพื่อนเสร็จ

ทางด้านบัวหลานสาวยายรวยเจ้าของร้าน ขณะกำลังนั่งไขว่ห้างเล่นโทรศัพท์มือถืออยู่พอได้ยินเสียงรถมอเตอร์ไซค์ท่อดังจอดอยู่หน้าร้าน เธอก็รีบเงยหน้าขึ้นมอง เมื่อเห็นสายฟ้าจอดรถอยู่หน้าร้านเธอก็รีบวิ่งออกไปหาทันที ก่อนจะเอ่ยถามเสียงเล็กเสียงน้อย

“คิดถึงหนูขนาดต้องมาหาทุกวันเลยเหรอจ๊ะพี่สาย”

“หึ ก็มีร้านบัวร้านเดียวที่พี่ต้องขับรถผ่าน” ร่างสูงตอบออกไปด้วยสีหน้ายิ้ม ๆ เพื่อให้อีกคนหน้าไม่แหกเกินไป แม้คำพูดเขาจะปฏิเสธแบบไร้เยื่อใยเลยก็ตาม เพราะสายฟ้ารู้ว่าบัวชอบเขาแต่ไม่อยากให้เธอคิดเป็นอย่างอื่นนอกจากพี่น้องเท่านั้นเลยจำต้องพูดตรง ๆ ออกไป

ทางด้านบัวเมื่อได้ยินคำตอบสายฟ้าเธอก็หน้าหงิกงอไม่น้อย แต่ก็ไม่ได้จริงจังอะไรก่อนจะรีบเดินไปหยิบน้ำขวดเล็กใส่ถุงแล้วยื่นให้สายฟ้าด้วยท่าทีระริกระรี้ยืนบิดเขินอายตัวแทบเป็นเกลียว ร่างสูงเห็นจึงได้แต่ส่ายหน้าเบา ๆ แล้วยื่นเงินเพื่อจ่ายค่าน้ำแต่พอบัวเห็นเธอจึงรีบจับมือสายฟ้าแล้วส่ายหน้าปฏิเสธรัว ๆ

“หนูบอกหลายครั้งแล้วว่าพี่สายไม่ต้องจ่าย” บัวพูดด้วยสีหน้าจริงจังในขณะที่มือของเธอกุมมือสายฟ้าไว้ไม่ปล่อย

“ของซื้อของขายจะให้ฟรีได้ยังไง”

“สำหรับพี่สายหนูให้ฟรีได้หมดแหละแม้กระทั่งตัวหนู”

ขณะสายฟ้ากำลังยืนคุยกับบัวอยู่หน้าร้านนั้น รถกระบะของมียศกำลังจะขับผ่านพอดี เจ้าของใบหน้าหล่อจึงหันไปมองทำให้สบตากับร่างเล็กดวงตากลมโตที่นั่งอยู่บนรถมองเขาอยู่ก่อนแล้ว

ทางด้านน้ำมนต์ที่นั่งมองสายฟ้า กระทั่งตาเธอขับผ่านพ้นเขามาแล้วชายสูงวัยจึงพูดขึ้น เธอจึงหันไปมองยังตำแหน่งคนขับ

“อย่าเอาผู้ชายแบบไอ้สายฟ้ามาเป็นคู่ชีวิตนะ งานการไม่เอาแถมเจ้าชู้ไม่เลือกหน้า ขนาดกลางวันแสก ๆ ยังยืนจับมือถือแขนกับผู้หญิงไม่อายฟ้าอายดินเลย”

“เราสองคนไม่ได้ชอบกันนี่คะจะเป็นคู่ชีวิตกันได้ยังไง” น้ำมนต์ตอบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ขณะดวงตาคู่สวยเหลือบมองยังกระจกข้างเพื่อมองสายฟ้าที่กำลังคุยกับบัวอยู่ เห็นแบบนั้นเธอจึงเลือกเบี่ยงสายตาไปทางอื่นแทน...

ร่างเล็กยืนอยู่หน้าบ้านไม้สองชั้นหลังใหญ่หลังจากขอให้ตามาส่งที่บ้านพลอยเนื่องจากมียศจะไปทำธุระที่วัด น้ำมนต์จึงไม่อยากกลับไปอยู่บ้านคนเดียว ดวงตาคู่สวยมองเข้าไปในบ้านที่เต็มไปด้วยรถแบ็กโฮและรถบรรทุกจำนวนหลายคันจอดเรียงรายกันอยู่ น้ำมนต์ยืนลังเลอยู่หน้าบ้านพลอยเพราะไม่กล้าเดินเข้าไปข้างใน กระทั่งได้ยินเสียงกริ่งรถจักรยานพร้อมกับเสียงเล็กดังมาจากด้านข้างเธอจึงรีบหันไปมอง

“ขอทางแหน่จ้า” (ขอทางหน่อยจ้า) ทางด้านพลอยกำลังจะปั่นจักรยานเข้ามาก็เหลือบเห็นผู้หญิงตัวเล็กผิวขาวเนียนยืนขวางทางอยู่จึงเอ่ยบอกออกไป ในใจพลอยคิดว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นเพียงลูกค้าที่มาติดต่อจ้างงานกับทางบ้านเท่านั้นจึงไม่ได้สนใจอะไร แต่พอรถจักรยานหักเลี้ยวเข้าไปในบ้านเป็นจังหวะที่ผู้หญิงคนนั้นหันมาสบตาเธอพอดีพลอยก็รีบหยุดรถแล้วหันกลับไปมองแล้วเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงตกใจใน ขณะที่ตาสองข้างเบิกกว้าง

“น้ำมนต์ใช่ไหม?”

“ใช่ เราเอง” เพื่อนในวัยเด็กที่สนิทกันมาก เล่นด้วยกันเกือบทุกวันพอได้หวนกลับมาเจอกันอีกครั้งก็ดีใจไม่น้อย พลอยรีบทิ้งจักรยานลง ก่อนจะวิ่งไปจับมือน้ำมนต์จากนั้นทั้งสองก็กระโดดโลดเต้นราวกับเด็กน้อยแม้จะเรียนจบกันทั้งคู่แล้วก็ตาม

หลังจากดีใจกันพอหอมปากหอมคอแล้วพลอยก็พาน้ำมนต์เข้าไปในบ้านเธอเพื่อสวัสดีพ่อและแม่ของเธอ จากนั้นทั้งสองก็นั่งคุยกันอยู่ในบ้าน

“ผิวเด็กในเมืองมันเป็นแบบนี้นี่เอง” พลอยนั่งจับแขนน้ำมนต์ขึ้นมาลูบคลำอย่างหลงใหลและเอ่ยชมไม่หยุดทำเอาอีกคนรู้สึกเขินอายไม่น้อย

จากนั้นทั้งสองก็นั่งคุยกันจนเย็นย่ำ น้ำมนต์จึงจะขอตัวกลับเพราะกลัวจะมืดค่ำเสียก่อน พลอยจึงอาสาปั่นจักรยานไปส่งเธอที่บ้าน เมื่อตกลงกันได้แล้วพลอยก็ตะโกนบอกพระพายแม่ของเธอที่กำลังทำกับข้าวอยู่ในครัว

“แม่ หนูไปส่งน้ำมนต์ที่บ้านก่อนนะ”

“อย่ากลับมืดล่ะ”

“จ้า” หลังจากพลอยบอกแม่เธอเรียบร้อยก็หันไปพยักหน้าส่งสัญญาณให้น้ำมนต์ จากนั้นทั้งสองจึงเดินไปยังรถจักรยานที่จอดอยู่หน้าบ้านก่อนจะได้ยินเสียงรถมอเตอร์ไซค์ท่อดังกระหึ่มสองคันขับเข้ามาในบ้านจึงหันไปมอง กระทั่งรถสองคันนั้นขับไปจอดข้างจักรยาน

น้ำมนต์เอาแต่มองร่างสูงที่คร่อมรถฮาเลย์อยู่ กระทั่งเขาหันมาสบตาเธอจึงส่งยิ้มให้แต่สายฟ้ากลับมองนิ่ง ๆ ไม่ได้ยิ้มกลับแต่อย่างใด น้ำมนต์เห็นแบบนั้นจึงรีบหุบยิ้มลงทันที แต่พอได้ยินเสียงผู้ชายอีกคนที่คร่อมบิ๊กไบค์อยู่ข้างกันดังขึ้นเธอจึงหันไปมอง

“รอกูอยู่นี่แหละ” พร้อมเอ่ยบอกสายฟ้าด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง จากนั้นก็ลงจากรถเตรียมจะเดินขึ้นไปบนบ้านเพื่อเอาเสื้อที่ยืมมาคืนให้ แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นเจ้าของร่างเล็กหน้าตาน่ารักน่าเอ็นดูยืนอยู่ข้างน้องสาวตัวเอง ด้วยหน้าตาอีกคนที่สะสวยเป็นที่ต้องตาในคราแรกที่เห็น แต่ในขณะเดียวกันก็ดูคุ้นหน้าคุ้นตามากแต่ก็นึกไม่ออกจำไม่ได้จึงเอ่ยถามพลอยออกไป

“เพื่อนเหรอ?”

“ใช่” ทางด้านน้ำมนต์เมื่อเห็นสองพี่น้องกำลังพูดถึงเธออยู่ พอพร้อมหันมองเธอจึงรีบยกมือไหว้ชายหนุ่มทันที

“สวัสดีค่ะพี่พร้อม” พร้อมรีบรับไหว้น้ำมนต์ด้วยท่าทีงง ๆ ขณะที่ดวงตายังจ้องมองใบหน้าเธอไม่ละไปไหน หรี่ตามองพิจารณาใบหน้าเธออีกครั้งเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อนแต่ก็นึกไม่ออก แต่พอน้ำมนต์ส่งยิ้มให้เขาก็จำได้ทันที

“น้ำมนต์เหรอ?”

“ใช่ค่ะ”

“กลับมานานแล้วเหรอ?” ขณะที่ทั้งสองกำลังยืนคุยกันด้วยท่าทีตื่นเต้นเพราะไม่ได้เจอกันนานหลายปี คนที่คร่อมรถอยู่นั่งฟังเงียบ ๆ มาสักพักจึงพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงฟังดูหงุดหงิดเต็มประดา ทั้งสามที่ยืนล้อมวงคุยกันอยู่จึงหันไปมองเขาเป็นตาเดียว

“อีกนานไหมกว่ากูจะได้เสื้อ”

“เฮือนอยู่ส่ำนี้จะแม่นฟ้าวเนอะบักห่า” (บ้านอยู่แค่นี้จะรีบไปไหนวะไอ้ห่า) พร้อมพูดบ่นลูกพี่ลูกน้องเป็นภาษาถิ่น จากนั้นก็เดินเข้าไปในบ้านเพื่อหยิบเสื้อมาคืนสายฟ้า

“เดี๋ยวเราไปเอารถก่อน” เพราะกลัวจะมืดค่ำเสียก่อนพลอยจึงเอ่ยบอกน้ำมนต์ จากนั้นก็เดินไปเอาจักรยานที่จอดอยู่ข้างรถสายฟ้า ส่วนน้ำมนต์ยืนรออยู่ที่เดิม ดวงตาคู่สวยก็แอบมองร่างสูงที่กำลังนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่บนมอเตอร์ไซค์ แต่พอเห็นสายฟ้าละสายตาจากโทรศัพท์ช้อนขึ้นมองมาน้ำมนต์จึงรีบหันไปทางอื่นทันที พอเห็นพลอยจูงจักรยานออกมาตั้งท่ารอ น้ำมนต์จึงรีบเดินไปนั่งซ้อนท้าย ทั้งที่สายฟ้ายังคงมองเธอไม่ละสายตาจนทำตัวแทบไม่ถูก...

ทางด้านพร้อมหลังจากคว้าเสื้อของสายฟ้าแล้ว ขายาว ๆ ก็รีบเดินไปหาลูกพี่ลูกน้องที่นั่งรออยู่ แต่พอเห็นน้ำมนต์เดินไปซ้อนท้ายจักรยานของพลอยจึงพูดขึ้น

“สายมึงทำไมไม่ไปส่งน้ำมนต์ที่บ้านหน่อยวะ ไหน ๆ ก็จะต้องผ่านอยู่แล้ว” พลอยรีบหันไปมองเมื่อได้ยินคำพูดของพี่ชายตัวเองไม่ต่างจากน้ำมนต์ที่นั่งเงียบ ๆ ขณะที่ตัวนั้นเกร็งไปหมด เมื่อในหัวนึกถึงตอนที่สายฟ้าไปส่งเธอที่บ้านจะเป็นยังไง เพราะขนาดเธอยืนอยู่ตรงหน้าเขายังไม่อยากจะพูดคุยด้วยเลย

ส่วนคนที่โดนถามได้ยินแบบนั้นก็ตอบออกไปด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง...

“รถกูนั่งได้คนเดียว” พูดจบมือหนาก็เก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกงเอื้อมมือไปรับเสื้อที่พร้อมส่งให้พาดบ่า จากนั้นก็สตาร์ตรถมอเตอร์ไซค์ขับออกไปจากบ้านลูกพี่ลูกน้องทันที...

น้ำมนต์มองอีกคนขับรถออกจากบ้านจนสุดสายตาในหัวได้แต่คิด ทำไมเขาถึงเปลี่ยนไปจากเดิมขนาดนี้ทำเหมือนคนไม่รู้จักกัน ทั้งที่ในตอนที่ยังเป็นเด็กยังเล่นกันอยู่เลย...

หน้าตึงยิ่งกว่าฉีดโบ แต่มองเขาไม่หยุด...

เขาเก๊กหรือเขาเขิน...?