สายฟ้าศิมันตรา

บทนำ 1

บทนำ

“แม่จ๋าเรามาบ้านใครเหรอจ้ะ” เด็กน้อยหน้าตาน่ารักใบหน้าจิ้มลิ้มวัยหกขวบเลิกคิ้วถามคนเป็นแม่ด้วยสีหน้าสงสัยเต็มประดาเมื่อรถเก๋งจอดหน้าบ้านหลังหนึ่ง

“เรามาบ้านวิภาน่ะลูก” มะลิ ตอบลูกสาวเพียงคนเดียวก่อนจะเปิดประตูรถลงไป ดวงตาคู่สวยมองเข้าไปยังบ้านหลังเล็กที่ตั้งอยู่หลังเดียวโดด ๆ ท่ามกลางต้นไม้น้อยใหญ่ล้อมรอบตัวบ้าน บรรยากาศค่อนข้างร่มรื่น แต่ในขณะเดียวกันกลับดูวังเวงชอบกลเพราะบ้านพักนั้นอยู่ติดกับวัดป่า

“เรามาทำไมเหรอคะ ครูวิภาเป็นอะไรเหรอจ๊ะแม่?” มะลิละสายตาจากบ้านหลังนั้นหันมามอง น้ำมนต์ ที่ลงจากรถมาหยุดยืนด้านข้างเธอ

“วิภาไม่สบายน่ะ แม่ก็เลยทำกับข้าวมาเยี่ยม” คนเป็นแม่ยกมือขึ้นลูบศีรษะเด็กน้อยด้วยท่าทีเอ็นดูฉีกยิ้มส่งให้ด้วยสีหน้าเจื่อน ๆ ก่อนจะรีบเดินไปท้ายรถเมื่อเห็นว่าพระอาทิตย์ใกล้ตกดินแล้ว ดวงตาคู่สวยจ้องมองตะกร้าที่มีปิ่นโตกับขวดน้ำด้วยหัวใจเต้นสั่นระรัว ก่อนจะหายใจเข้าลึก ๆ แล้วเอื้อมมือไปหยิบของที่เตรียมมาเยี่ยมวิภา เดินกลับไปนั่งลงตรงหน้าน้ำมนต์แล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงกำชับ

“รอแม่ตรงนี้ เดี๋ยวแม่รีบไปรีบกลับ”

“ทำไมแม่ถึงไม่ให้หนูเข้าไปด้วยล่ะคะ?”

“ทางเข้าบ้านวิภาค่อนข้างลำบาก รอแม่อยู่ที่รถนี่แหละ” สิ้นเสียงคนเป็นแม่เจ้าของดวงตากลมโตก็มองไปยังถนนเล็กๆ ที่เต็มไปด้วยหญ้ารกร้างมีเพียงทางเดินแคบ ๆ เข้าไปในบ้านเท่านั้น ซึ่งมันก็ดูลำบากอย่างที่แม่เธอบอกจริง ๆ

แต่...เพราะเป็นเด็กดื้อรั้นและไม่อยากให้แม่เธอเข้าไปคนเดียวน้ำมนต์จึงเอื้อมไปหยิบขวดน้ำในมือมะลิมาถือแล้วเดินดุ่ม ๆ ไปยังบ้านหลังนั้น

“น้ำมนต์!” แม้คนเป็นแม่จะเอ่ยเรียกแต่ร่างเล็กนั้นก็ไม่คิดจะหยุด

“หนูขอไปด้วยนะคะ หนูอยากไปเยี่ยมครูวิภาเหมือนกัน” ขณะสองเท้าเล็กเดินไปยังบ้านวิภาริมฝีปากก็ขยับพูดไม่หยุดเพราะเธอเองก็สนิทกับวิภาเหมือนกัน เนื่องจาก สอง พ่อของเธอจ้างวิภามาเป็นครูสอนพิเศษให้ จึงไม่แปลกที่น้ำมนต์จะเป็นห่วงวิภาเช่นกัน

“เร็ว ๆ สิคะแม่ เดี๋ยวหนูกลับไปไม่ทันเป่าเค้กวันเกิด” มะลิมองเด็กตัวเล็ก ๆ เดินไปด้านหน้าโดยไม่มีทีท่าเกรงกลัวอะไรเลย จำต้องถอนหายใจออกมาแรง ๆ พูดบ่นอุบอิบคนเดียวก่อนจะรีบวิ่งตามไป

“เป็นหยังคือดื้อคักแท้” (ทำไมถึงดื้อจังเลย)

ตลอดทางเดินต้นไม้น้อยใหญ่ผลัดปลิวสั่นไหวตามแรงลมฝูงนกแสกบินแตกตื่นว่อนเต็มท้องฟ้า บรรยากาศจากสว่างไสวแปรเปลี่ยนเป็นมืดครึ้มดูอึมครึมขึ้นเรื่อย ๆ มะลิจึงยกมือขึ้นลูบแขนตัวเอง เมื่อสายลมเย็น ๆ กระทบผิวกายจนขนลุกชูชัน ขณะสายตาเยือกเย็นเพ่งมองเบื้องหน้าอย่างจดจ่อก่อนจะเลื่อนฝ่ามือลงกุมอุ้งมือเล็ก ๆ ของลูกสาวแล้วเดินมุ่งตรงไปยังบ้านหลังนั้นทันที...