น้ำมนต์เดินตามฟ้าใหม่ไปยังเรือนเล็กกระทั่งเท้าสองข้างเหยียบพื้นด้านใน ความรู้สึกแรกที่ก้าวเข้าไปมันสะอาดสะอ้านมากไม่เหมือนห้องนอนผู้ชาย ข้าวของทุกอย่างถูกจัดเป็นระเบียบเรียบร้อยดูสะอาดตาเกินบรรยายจนไม่รู้เลยว่าต้องทำความสะอาดตรงไหน
ดวงตากลมโตกวาดมองภายในเรือนที่มีเพียงหนึ่งห้องนอนและหนึ่งห้องน้ำเท่านั้น ซึ่งภายในห้องนอนนั้นไม่ได้กว้างขวางมากมีเพียงโต๊ะวางหนังสือและเตียงนอนขนาดกลางที่สามารถนอนคนเดียวได้ไม่อึดอัดตั้งวางอยู่ หากไม่บอกว่านี่คือบ้านเธอคงคิดว่าเป็นรีสอร์ตไม้ที่เห็นได้ตามที่พักทั่วไป
“ถ้าป้าไม่เลี้ยงสายมาตั้งแต่เกิดคงคิดว่ามีผู้หญิงแอบมาทำความสะอาดห้องให้แน่ น้ำมนต์ว่าไหม?”
“ค่ะ”
“ใครได้เป็นลูกสะใภ้ป้าคงโชคดีมาก ๆ เลยว่าไหม แทบไม่ต้องทำอะไรเลย” น้ำมนต์ได้ยินคำพูดของฟ้าใหม่ก็ได้แต่ยืนฟังเงียบ ๆ เท่านั้น เพราะคนโชคดีคนนั้นคงไม่ใช่เธอแน่นอน
ทั้งสองยืนคุยกันสักพักจากนั้นก็ช่วยกั
