เช้าวันต่อมา
ไรอันที่พึ่งได้นอนไปเพียงชั่วโมงกว่าๆค่อยๆปรือตาตื่น เมื่อมีสายเรียกเข้าดังขึ้นไม่ขาดสาย ก่อนจะจับร่างเล็กของเพชรพราวที่นอนกอดทับเขาอยู่ออกอย่างแผ่วเบาเพราะกลัวเธอจะตื่น ก่อนจะลุกเดินไปควานหาโทรศัพท์เครื่องจิ๋วในกระเป๋ากางเกงที่กองอยู่บนพื้น
“ฮัลโหล...”
เสียงงัวเงียเอ่ยออกไปเมื่อกดรับสายโดยไม่ได้ดูเลยสักนิดว่าใครโทรมา เมื่อคงมีไม่กี่คนที่กล้าโทรจิกเขาขนาดนี้
“ไรอัน! นี่แกทำอะไรลงไปห๊ะ! ฉันให้แกไปดูงานไม่ใช่ไปไล่คนออกมั่วซั่วแบบนั้น ยกเลิกตารางงานของแกแล้วกลับมาที่สำนักงานใหญ่เดี๋ยวนี้เลย”
ไรอันถึงกับเอาหูออกห่างจากโทรศัพท์เมื่อเสียงของคุณไบรอันดังแทบทะลุออกมาด้านนอก
“อะไรกัน ผมก็แค่ทำตามหน้าที่ ไหนบอกให้อำนาจผมเต็มที่ไง”
“ฉันให้ แล้วดูที่แกทำ แกรู้ไหมว่าตอนนี้วุ่นวายขนาดไหนห๊ะ พวกนั้นโทรเข้ามาที่นี่ตั้งแต่เช้าจนฉันแทบจะโยนโทรศัพท์ทิ้งอยู่แล้วแกรู้ไหม พอๆแล้วกลับมาเลย แล
