ตกเย็น รามให้คนในสนามเป็นคนมารับน้ำรินไปหาตัวเอง เพราะเขาคิดว่าเรื่องของเธอไม่จำเป็นต้องทำให้เขาเสียเวลาทำเงินไป อีกทั้งยังส่งคนที่หน้าตาราวกับโจรพร้อมรถมอเตอร์ไซค์คันเก่า ๆ มาอีกด้วย
"ริน เดี๋ยวเราไปส่งแกเองดีกว่ามั้ย" แพรวดึงแขนเพื่อนสาวของเธอเอาไว้หลังจากเห็นหน้าลูกน้องของรามคิรินทร์
"ไม่เป็นไร เราไม่อยากเรื่องมาก ไม่อยากให้พี่คิรินทร์โกรธด้วย"
"แกมากกว่ามั้ยที่ต้องโกรธ ถ้าเกิดอะไรขึ้นเขารับผิดชอบชีวิตแกได้หรือเปล่า?"
"ทำไมจะไม่ได้ล่ะ เขาเป็นถึงรามคิรินทร์ บราวน์นี่หน่า" น้ำรินแสร้งพูดติดตลก
"ฉันว่าแกโทรบอกพ่อเขาหน่อยดีกว่า"
"ไม่ดีนะแพรว แบบนั้นพี่คิรินทร์จะถูกดุ" น้ำรินก็ยังคงเป็นเธอคนเดิมอยู่วันยังค่ำ คนที่เห็นอกเห็นใจคนอื่น
"ฉันจะขับรถตามแกไป และไม่ต้องห้ามเพราะฉันไม่ไว้ใจใครทั้งนั้น" น้ำรินถอนหายใจแบบปลง ๆ แต่ก็เข้าใจได้เพราะเธอและแพรวเพื่อนสาวนั้นผูกพันกันมากกว่าแค่เพื่อน
"
