EP.3 STILL LOVE ทวงรัก ♡ ตอน ไม่หึงไม่หวง
1991 คำ
EP.3 STILL LOVE ทวงรัก ♡
ตอน ไม่หึงไม่หวง
________________________________
ฉันอ่านข้อความของวินด์เซอร์เสร็จก็ได้แต่เบะปากใส่อย่างเคือง ๆไม่หาย
แต่ฉันก็กดสไลด์เปิดหน้าจอโทรศัพท์เพื่อที่จะพิมพ์ตอบข้อความไปก่อนที่จะนอนหลับแล้วจริง ๆ
ข้อความถึง : แฟน
"กลับถึงคอนโดแล้วพิมพ์บอกด้วยนะ"
"ฉันจะได้สบายใจ"
อื้ออ - (เสียงข้อความเตือนจากโทรศัพท์)
ข้อความจาก : แฟน
"อื้ม โอเค"
~ วันต่อมา ~
ทันทีที่ตื่นนอนฉันก็รีบคว้าโทรศัพท์มาเช็คดูทันที
ข้อความจาก : แฟน
03:00 AM
"ถึงคอนโดแล้ว"
__________________
กว่าจะตื่นอีกทีคงบ่าย ๆเย็นเลยสินะ ฉันลบข้อความที่กำลังจะพิมพ์ส่งไป ก่อนจะรีบลุกจากเตียงไปอาบน้ำแต่งตัวเตรียมไปเรียนภาคบ่ายทันที
@มหาลัย
ตู่ดด ตู๊ดดด ตู่ดดด ฉันยกโทรศัพท์หายัยเพื่อนรักทันทีที่จอดรถเสร็จ
(คุยโทรศัพท์กับน้ำขิง)
"ฮัลโหลไอร์ มึงถึงมอแล้วเหรอ?"พอยัยน้ำขิงรับสายก็ถามกลับมาทันทีด้วยเสียงเบา ๆเหมือนแอบคุยในคลาสเรียน
"ถึงแล้ว กำลังเดินออกจากตึกจอดเนี่ย"ฉันก็เดินไปท่ามกลางสายตาของนิสิตคนอื่น ๆ แต่ฉันก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร..
"กูง่วงมากเลยว่ะขิง"
"เจอกันร้านกาแฟใต้คณะที่เดิมนะ"ฉันตอบไปอย่างง่วง ๆ
"ได้ ๆ อาจารย์กูปล่อยพอดี"ยัยขิงตอบกลับมาเพียงเท่านั้นก่อนจะวางสายไป
@ร้านกาแฟใต้คณะนิเทศ
ไม่ว่าจะเรียนเช้าสายบ่ายค่ำ ฉันก็ง่วงได้ทุกช่วงเวลาทุกวิชาจริง ๆนั่นแหละ ระหว่างทางเดินก็มีพวกรุ่นน้องในคณะมองตามฉันแบบไม่ละสายตาเพราะอะไรนะเหรอ
"กระโปรงมึงไม่สั้นไปใช่ปะ?"ยัยน้ำขิงเอ่ยทักขึ้นทันทีที่ฉันเดินเข้ามาในร้านกาแฟที่ไม่ค่อยมีคนสักเท่าไหร่ เพราะมันเป็นช่วงเวลาพักเที่ยง
และคนส่วนใหญ่จะไปอยู่ตามร้านข้าวซะมากกว่า
"แล้วสวยไหมล่ะ?"ฉันตอบกลับอย่างเล่นหูเล่นตากับเพื่อนสนิทตัวเอง จริงๆฉันก็เป็นคนมั่นใจอยู่แล้วนะ
แต่ถ้าอยู่กับเพื่อนสนิทก็คือมั่นหน้าเข้าไปอีก
"อยากโชว์หรืออยากให้แฟนหึงกันแน่"ยัยขิงแบะปากกลอกตามองบนใส่ฉันแบบกวนๆ
"เหอะ รายนั้นอะ"ฉันถอนหายใจออกมาอย่างเอือมระอาทันที
"ต่อให้กูแก้ผ้ามาเรียนยังไม่หึงเลยมั้ง"ฉันยักไหล่เล็กน้อย
"คนอย่างวินด์มีความรู้สึกรึเปล่ายังไม่รู้เลย"ฉันบ่นๆก่อนจะลุกไปสั่งกาแฟทันทีอย่างหัวเสียเมื่อนึกถึงแฟนสุดเย็นชาของตัวเอง
.. เคาน์เตอร์สั่งกาแฟ..
"อเมริกาโน่เพิ่มสองช็อตเข้ม ๆเหมือนเดิมแก้วหนึ่ง"ฉันเอ่ยบอกกับพนักงานไปก่อนจะจ่ายเงินและเดินไปยืนรอคิวกาแฟ
"นมสดปั่นแก้วหนึ่งค่ะ"เสียงของหญิงสาวที่ฟังแล้วคุ้น ๆก็เอ่ยสั่งกาแฟต่อจากฉันและเธอคนนั้นก็คือ...น้องรหัสฉันเอง
"เรียนบ่ายเหรอเรา?"ฉันหันไปเอ่ยทักทายน้องรหัสของตัวเองทันที
"พี่ไอร์..." วิเวียนก็หันมามองทางฉันด้วยสีหน้ายิ้มแย้มปกติแต่แววตากลับดูไม่ยิ้มเอาซะเลย
"วิเรียนเช้าอะพี่ แต่ว่าคลาสยกเลิก เลยไม่มีที่ไป"
"งั้นก็มานั่งด้วยกันสิ"
"พี่นั่งกับยัยขิงอยู่ตรงโน้นอะ"ฉันหยิบกาแฟและเอ่ยชวนยัยวิเวียนทันที
"งั้นขอนั่งด้วยนะพี่" วิเวียนตอบกลับด้วยอย่างยิ้ม ๆ
ก่อนที่เราสองคนจะพากันเดินตรงไปยังโต๊ะที่มียัยน้ำขิง นั่งอยู่ก่อนแล้ว
"วันนี้เรียนอาจารย์อะไร ทำไมยกคลาสล่ะ"ฉันเอ่ยถามเปิดประเด็นไปก่อน
"เรียนสื่อโฆษณาอะพี่ อาจารย์อเล็ก"
"อยู่ ๆแม่งก็มายกคลาสไม่บอกก่อนด้วย เซ็งโคตร!" ริมฝีปากแดงตอบกลับมาด้วยสีหน้าติดหงุดหงิดเล็กน้อยก่อน แต่ทำไมไม่รู้ฉันถึงได้รู้สึกได้ว่า...มันเหมือนไม่ใช่แค่เรื่องการยกคลาสเลย วิเวียนเหมือนมีปัญหาอะไรในใจมากกว่านั้น
ฉันกับน้ำขิงก็หันมามองหน้ากันทันที ก่อนจะเป็นยัยน้ำขิงที่เอ่ยชวนขึ้นอีกครั้ง ซึ่งฉันกับน้ำขิงก็สนิทกับวิเวียนในระดับหนึ่งเหมือนกัน
ด้วยความที่เธอเป็นน้องรหัสของฉัน และก็นิสัยน่ารักดี
"อาจารย์อเล็กน่ะ แคนเซิลคลาสบ่อยกว่าสอนซะอีกนะวิเวียน" น้ำขิงเอ่ยขึ้นอย่างออกรส
"แต่เวลาสอบตรวจโหดมาก พี่ยังเกือบแย่เลยนะ"ยัยน้ำขิงพูดอย่างวิพากษ์วิจารณ์บรรดาอาจารย์ในคณะนิเทศศาสตร์คนนั้นอย่างไม่เมามัน
"ลงเรียนผิดคนแล้วแหละ" ทันทีที่น้ำขิงพูดจบ
"อีขิง!!"ฉันแอบหยิกเพื่อนตัวเองใต้โต๊ะ
แม้ว่าฉันเองจะไม่รู้ว่าน้องรหัสตัวเองมีปัญหาอะไรอยู่
แต่ฉัน…ก็ไม่อยากให้น้องมันต้องมีเรื่องเครียด
เพิ่มเกี่ยวกับการวิชาเรียนต่าง ๆ ซึ่งเพื่อนของฉันก็ปลอบใจน้องมันได้ดีจริง ๆ (ประชด)
"แล้วพี่ขิงผ่านมาได้ไงอะ?"วิเวียนยิ้ม ๆและเอ่ยถามต่อทันทีเมื่อเห็นว่าฉันกับยัยขิงหยิกกันไปหยิกกันมาอยู่สองคน
"ก็ผ่านมาแบบปางตายอะคุณน้อง"
"แต่พี่ดรอปเรียนไม่ได้ไงแถมยังต้องรักษาเกรดอีก"
"เป็นเด็กทุนก็ลำบากอย่างงี้แหละ"ยัยขิงก็ยิ้ม ๆตอบวิเวียนไปแบบยิ้มแห้ง ๆกันไป
"คุยแต่เรื่องเรียน น่าเบื่อจะตายเปลี่ยนเรื่อง ๆ"ฉันจิบกาแฟและหันไปบ่น ๆกับทางเพื่อนของตัวเอง
"ว่าแต่เราเถอะ ช่วงนี้เป็นไงบ้าง?"ฉันหันไปถามไถ่สารทุกข์สุกดิบทางวิเวียนไปแบบอ้อม ๆ เพราะดูจากสีหน้าและแววตาแล้ว ก็น่าห่วงอยู่ไม่น้อยเลย.
แต่คำถามนั่นกลับทำให้ใบหน้าสวยเฉี่ยวของรุ่นน้องปีสองเงียบไปทันที จนฉันกับยัยน้ำขิงหันมองหน้ากันอีกครั้ง แบบว่า นี่กูถามอะไรผิดไปรึเปล่าเนี่ย?
"ถ้าไม่อยากเล่าก็ไม่เป็นไรนะพี่ไม่ได้อะไร"ฉันรีบพูดแทรกขึ้นไปทันทีเพราะกลัวว่าน้องมันจะเกร็ง
"ไม่ค่ะ วิอยากเล่า อยากปรึกษาพวกพี่เหมือนกัน"วิเวียนตอบกลับมาทันควัน
"เรื่องมีอยู่ว่า.."
แต่ยังไม่ทันที่ยัยวิเวียนจะเอ่ยตอบได้จบประโยค
หมับ! จู่ ๆก็มีคนเดินเข้ามากระชากแขนของวิเวียนให้ลุกขึ้นจากโต๊ะทันที
"มึงเป็นอะไรวิ?"
"เอเดน?"ฉันอุทานขึ้นเบา ๆอย่างตกใจ และคนที่กระชากแขนยัยวิเวียนจนตัวลอยไปเลย ก็คือเอเดนแฟนสุดโหดของยัยวิเวียน
ซึ่งก็เป็นรุ่นน้องของฉันเอง
"ก็ไม่ได้เป็นไร"
"ใจเย็น ๆก่อนนะคะ น้อง ๆ"ยัยขิงพยายามจะเอ่ยห้ามสองคนนั้น
แต่ฉันเอื้อมมือไปแตะที่แขนของมันและส่ายหน้าอย่างห้ามปามไม่ให้ยัยขิงพูดอะไรต่อ
"ดูไปก่อน มึงอยากตายเหรอ?"ฉันกระซิบห้ามยัยน้ำขิงอีกครั้ง เพราะกลัวยัยนี่จะเผลอพูดอะไรออกไปแล้ว
ไอ้เจ้าเอเดน แฟนหนุ่มอารมณ์เดือดของยัยวิเวียนจะหันมากินหัวเราสองคนแทน
"แล้วมึงจะหนีหน้ากูทำไม"
"ปล่อย!"วิเวียนเงียบไม่ตอบ พยายามสะบัดแขนออกจากเงื้อมมือของเอเดน
"วิ!"เอเดนตวาดลั่น
"ไปสิ ไปอยู่กับผู้หญิงของมึง"วิเวียนเองก็ขึ้นเสียงกลับอย่างไม่ยอม
"ผู้หญิงที่มึงไปนัวเนียกันที่ผับเมื่อวาน"
"..." เอเดนก็นิ่งไปทันที
"ไปสิ! ไม่ต้องมาสนใจ..." ยังไม่ทันที่วิเวียนจะพูดจบ
"กูไม่ไปไหนทั้งนั้น! มึงนั่นแหละต้องไปเคลียร์กับกูให้รู้เรื่อง" พูดจบเอเดนก็กระชากลากแขนวิเวียนออกไป
"จะมาโวยวายอะไรที่นี่ มึงไม่อายคนอื่นบ้างรึไง?"วิเวียนเองก็พยายามจะสะบัดข้อมือตัวเองออกจากพันธนาการของแฟนหนุ่มเลือดร้อนของตัวเอง
"ไม่อาย จนกว่ามึงจะยอมไปคุยกับกู!"เอเดนพูดใส่หน้าของวิเวียนและจ้องหน้าวิอย่างเอาจริง
"ถ้ามึงมีเวลาให้กู ไม่บ้าทำแต่งานๆๆ"เอเดนมองตรงไปที่วิเวียนและพูดขึ้นเสียงแข็ง ๆ
"กูก็ไม่ไปหาความสุขจากคนอื่นหรอก!"เอเดนระบายออกมาอย่างใส่อารมณ์
"วิขอโทษนะพี่ ที่พาคนประสาทเสีย มารบกวนที่โต๊ะของพี่ ๆ"วิเวียนหันมาฝืนยิ้มให้ฉันกับยัยขิงด้วยใบหน้าไม่สู้ดีเท่าไหร่. ก่อนจะหยิบกระเป๋าสะพายของตัวเองก่อนจะเดินออกไปอย่างพยายามข่มอารมณ์ของตัวเองด้วยเช่นกัน ซึ่งเอเดนเองก็รีบเดินตามออกไปทันทีอย่างไม่รีรอ เอาจริง ๆคู่นี้ทะเลาะกันอยู่เป็นประจำอยู่แล้ว เรียกได้ว่าคนในคณะเห็นจนเป็นเรื่องปกติไปแล้ว
"มึงนั่งเงียบ ๆนี่คิดอะไรอยู่อะ?"ยัยน้ำขิงสะกิดถามฉันที่นั่งจิบกาแฟและมองไปยังคู่ยัยวิเวียนแบบคิดอะไรได้บางอย่าง
"แค่คิดว่าถ้าแฟนไม่มีเวลาให้ ควรทำยังไงดี"ฉันวางโทรศัพท์ลงก่อนจะเงยหน้าพูดกับยัยขิงที่นั่งกินขนมอยู่ตรงหน้า
"ต้องไปเรียนแล้วว่ะ ไว้เจอกันหลังเลิกเรียนนะมึง"ฉันจะลุกขึ้นสะพายกระเป๋าชาแนลคลาสิคและโบกมือบ๊ายใส่ยัยน้ำขิง
"เออ ๆ เลิกแล้วโทรมาแล้วกัน"ยัยขิงก็พยักหน้ารับก่อนจะหยิบแว่นในกระเป๋ามาสวมใส่ เพื่อที่จะนั่งทำรายงานตัวเองต่อ
~3 ชั่วโมงผ่านไป~
เวลาเรียนผ่านไปเร็วเหมือนโกหก
ในที่สุดฉันก็เป็นอิสระสักที~~
"Happy Friday"ฉันก้าวเท้าเดินออกจากห้องเรียนเป็นคนแรกด้วยรอยยิ้ม
ที่สุดแสนจะดีใจ หลังจากที่ต้องทนฟังอาจารย์สอนมานานถึงสามชั่วโมงติด
@ใต้ตึกคณะ
พอฉันเดินลงมาก็พบว่ายัยขิงยังคงนั่งอยู่ในร้านกาแฟที่เดิม โต๊ะเดิม
เพิ่มเติมคือหนังสือกองโตรายล้อมเพื่อนรักของฉันอยู่
"ให้ตายเถอะมึง เทอมหน้าไม่ลงวิชาติดกันสามชั่วโมงแบบนี้แล้วจริง ๆ"
"เหมือนร่างกายของกู มันถูกดูดพลังงานชีวิตออกไปจนหมดเลยอะขิง"ฉันทิ้งตัวลงนั่งเก้าอี้ข้างยัยขิง
อย่างหมดเรี่ยวหมดแรงจริง ๆ
ยัยขิงเองก็รีบเงยหน้าจากการอ่านหนังสือ แต่แล้วยัยเพื่อนรักก็ยิ้มออกมาแบบแปลก ๆ ขณะที่สายตาของมัน มองออกไปด้านนอกร้านกาแฟนั่น
"เหมือนว่าคนที่เติมพลังให้มึงได้จะเดินมาทางโน้นแล้ววะ"ยัยน้ำขิงพูดอย่างเล่นหูเล่นตา ทำให้ฉันรีบหันตามไปทันที
"หวัดดีวินด์เซอร์"ยัยขิงเอ่ยทักวินด์เซอร์แบบเกร็ง ๆ เพราะเอาจริง ๆเขาแทบไม่เคยมาเหยียบคณะฉันเลย
"วันนี้มาหายัยไอร์ถึงคณะเลยเหรอเนี้ย"ยัยขิงเอ่ยทักทายอย่างเป็นยิ้ม ๆก่อนจะรีบเคลียร์กองหนังสือออกจากเก้าอี้ข้าง ๆฉันอีกที
"อื้ม"วินด์เซอร์ตอบขิงไปแค่นั้นก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงข้าง ๆฉัน เขาหันมามองทางฉันเล็กน้อย
"พอดีเมื่อวานลืมนัดวันสำคัญน่ะ"วินด์เอ่ยตอบขิงไปด้วยใบหน้าที่เรียบนิ่ง
"แล้วจะไปกันเลยไหม?"วินด์เซอร์ยังคงมองตรงมาที่ฉันพร้อมกับเอ่ยถามขึ้น
"ไม่อะ วันนี้ไม่อยากกินข้าวร้านนั้นแล้ว"ฉันตอบไปอย่างเหวี่ยง ๆ
"มันทำให้รู้สึกแย่ และก็อายเด็กเสิร์ฟมากด้วย"
"ที่เมื่อวานไปนั่งรอใครบางคนอยู่ตั้งสี่ห้าชั่วโมง"ฉันเอ่ยไปอย่างตั้งใจประชดให้เขารู้ตัว
"ขอโทษ"วินด์เซอร์ตอบมาแค่นั้น
- ผู้เขียน
