แรมจันทร์ถามอายๆ ยอมรับว่ารู้สึกเคอะเขินที่การสนทนากับพ่อสามีในตอนนี้ วนเวียนอยู่กับเรื่องเต้านมของหล่อน
“เอ็งไม่ได้พูดเล่นใช่ไหม อยากสิอยาก... เอ่อ... ถ้าเอ็งไม่คิดว่ามันจะเป็นเรื่องน่าเกลียด”
ความปรารถนามืดดำที่เก็บกดอยู่ในอารมณ์ของพ่อผัว ทำให้กำนันเรืองเอ่ยออกมาด้วยสีหน้าบ่งบอกความอยากจนออกนอกหน้า
“นอกจากเราก็ไม่มีใครรู้ไม่มีใครเห็น”
ไม่รู้อะไรดลใจให้แรมจันทร์เปิดทางเต็มที่ ยิ่งได้อยู่ใกล้กำนันเรืองยิ่งทำให้ดวงตาของหล่อนมืดบอดไปด้วยความใคร่
“เอ็งแน่ใจนะ”
กำนันเรืองมองตาสะใภ้ ตอนนี้ไอ้ปลิวไม่อยู่
“จ้ะ... ”
แรมจันทร์พยักหน้าอาย เอื้อมมือรับร่างจ้ำม่ำของไอ้แดงขึ้นมาพาดบ่า ลูบหลังสองสามที ลูกชายในวัยกำลังกินกำลังนอนก็หลับลงง่ายดาย
แรมจันทร์วางร่างของลูกน้อยลงในเปล แล้วแกว่งไกวเบาๆ ก่อนจะสืบเท้าเข้ามาหาพ่อผัวที่นั่งรอด้วยหัวใจเต้นแรงอยู่ตรงขอบเตียง
“นมฉันคัดมาหลายวันแล้วจ้ะ...
