ย่างก้าวสั้นๆ ของมายาวีก้าวเข้ามาในบ้านหลังใหญ่ที่รถยนต์คันหรูแล่นเข้ามาในรั้วสูงของบ้าน บ้านหลังใหญ่ที่สวยงามแต่กลับไม่ให้ความรู้สึกว่าบ้านหลังนี้คือบ้าน หล่อนรับรู้ได้ถึงความหนาวเหน็บ เย็นชา โดดเดี่ยว ไม่รู้เพราะอะไร เพราะข้าวของตกแต่งในบ้านล้วนอยู่ในโทนสีดำและเทาทั้งนั้น
“หนูต้องอยู่ที่บ้านหลังนี้เหรอคะคุณเสริม” หล่อนหันมาถามคนที่ยืนอยู่ข้างหลังตัวเอง
“ครับ”
“หนูอยู่บ้านหลังนี้คนเดียวเหรอคะ”
“ไม่ครับ คุณยักษ์ก็อยู่ด้วย”
“แล้วคนอื่นๆ ล่ะคะ”
“ไม่มีครับ ที่บ้านหลังนี้จะมีคุณกับคุณยักษ์สองคนเท่านั้นที่อาศัยอยู่ และมีบอดี้การ์ดรักษาความปลอดภัย แต่พวกมันจะพักที่บ้านพักทางด้านหลัง” ไอ้เสริมเอ่ยบอก
“หนูต้องอยู่บ้านหลังใหญ่นี้กับเขาจริงๆ เหรอคะ” มายาวีถามย้ำอีกครั้ง แม้ว่าจะรู้ว่าคำตอบยังคงเป็นเช่นเดิม
“ครับ จริงๆ แล้วคุณยักษ์ไม่ได้น่ากลัว ออกจะเป็นคนน่า...ตื๊ด! ตื๊ด!...” เสริมพูดไม่ทัน
