บทที่ 10

1342 คำ

“ใครอนุญาตให้พวกมึงพาเด็กนั่นมาหาหมอ” พอมาถึงห้องพักฟื้นของมายาวีก็ถามบอดี้การ์ดของตัวเองที่อยู่ในห้องด้วยทันที “คะ...คือ...” “ป้าเองค่ะคุณยักษ์ ป้ากลัวเธอช็อกเลยให้พวกเขาพามาโรงพยาบาล” เป็นป้าแม่บ้านที่เอ่ยตอบเมื่อเห็นว่าบอดี้การ์ดของชายหนุ่มเอาแต่อ้ำอึ้งไม่กล้าพูดตอบเจ้านาย “แล้วทำไมไม่โทรบอกผมก่อน” ยักษ์หันมาถามป้าแม่บ้าน “ป้าให้พวกเขาโทรแล้วนะคะ แต่คุณยักษ์ไม่รับสาย อีกอย่างป้าช้าไม่ได้ ป้าสงสารเด็กนั่นค่ะ กลัวว่าจะช็อกตายเพราะพิษไข้” ป้าแม่บ้านเอ่ยอธิบาย ส่วนยักษ์ก็ล้วงโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงตัวเองออกมาดูว่าจริงอย่างป้าแม่บ้านพูดไหม และก็จริง ที่เขาไม่ได้หยิบโทรศัพท์ เพราะเขาเปิดโหมดห้ามรบกวนไว้จึงไม่ได้ยิน แม้ว่าพวกเขาจะโทรหากี่สายก็ตามแต่ “กลับไปเถอะป้า พวกมึงก็กลับไปพักผ่อนได้แล้ว และสั่งคนของเรามาเฝ้าหน้าห้องนี้ด้วย” “ครับคุณยักษ์” ทั้งสองคนขานรับคำประสานเสียงกันแล้วโค้งหัวใ

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม