ตอนที่ 8 เด็กแอบหนีเที่ยว
1330 คำ
เพราะหมกมุ่นแต่เรื่องวางแผนว่าจะทำยังไงถึงจะวางแผนจับพี่ชายข้างบ้านได้ทำให้ช่วงนี้ลูกพลับไม่ค่อยออกไปเจอเพื่อนนัก
จนเวลาผ่านมาถึงวันที่เปิดคลินิกของปกป้องที่ดูจะใหญ่โตและอยู่ในทำเลที่ดีมาก สะดุดตาและมีคุณหมอดังๆ มาร่วมงานด้วยหลายท่าน
"ยินดีด้วยนะคะพี่ป้อง "
"ขอบคุณครับ วันนี้หนูแต่งตัวน่ารักจังแต่โป้ไปหน่อย"
"โป้ที่ไหนคะชุดนี้น่ารักดีออก เย็นนี้ลูกพลับต้องไปงานวันเกิดกายด้วยที่ผับแถวๆ นี้"
"ทำไมไม่บอกพี่ หรือเดี๋ยวนี้ไปไหนมาไหนเองได้แล้วพี่ไม่มีความสำคัญ"
ท่าทางที่เปลี่ยนไปของปกป้องทำให้คนที่มีแผนการถึงกับหน้าเสียไม่คิดว่าเขาจะโมโหขนาดนี้
"ป้องคะคุณพ่ออรอยากคุยด้วยค่ะ"
ไม่ทันที่หญิงสาวจะได้พูดอะไรก็มีมารมาขัดจังหวะเสียก่อน แต่ก็ดีแล้วเมื่อกี้เธอไม่รู้จะหาคำตอบมาตอบเขาแบบไหนให้ดูไม่เผยไต๋มากที่สุด
"รอไปพร้อมพี่ เข้าใจไหม"
"ค่ะ"
แต่ก็ไม่วายที่จะหันมาสั่งเธอ เขายุ่งมากทั้งรับแขกผู้หลักผู้ใหญ่ที่สนิทกับลุงชัยวัฒน์ไหนจะเพื่อนๆ หมอด้วยกันที่มาแสดงความยินดีตลอดทั้งวันจนเธอไม่กล้าเข้าไปรบกวนเขาจึงค่อยๆ ขอตัวออกมา
แต่ก็อดไม่ได้ที่จะมองดูเขายืนเคียงข้างอรวีอดคิดไม่ได้อีกว่ามันก็เหมาะสมกันดีอยู่หรอกแต่เขาเป็นของเธอ ต้องเป็นแบบนี้เท่านั้นเป็นอย่างอื่นไปไม่ได้
ลูกพลับเลือกที่จะมารอเวลาและแต่งตัวเพิ่มเติมที่คอนโดของน้ำหวานเพื่อนสนิทของเธออีกคนที่ดูเหมือนจะมีใจให้รัชชานนท์แต่ก็ปากแข็งไม่ยอมรับเสียที ไม่รู้ทำไมกันทั้งเธอก็แสดงออกชัดเจนว่าไม่ชอบรัชชานนท์
"หวานแกว่ากายมันจะเล่นใหญ่อีกไหมวะ ถ้าเหมือนปีที่แล้วฉันไม่อยากไปเลย"
"คงไม่มั้งแก คุณปกป้องกลับมาแล้วคงรู้ตัวแล้วว่าตัวเองหมดหวัง"
"ขอให้เป็นแบบนั้น แกเองก็ไม่จีบๆ มันสักทีแบบนี้มันก็ตามฉันไม่เลิก"
"ฮ่าๆ ต้องโทษความสวยของแกนะ อีกอย่างฉันไม่อยากทิ้งความหวังกับคนที่มีคนอื่นในหัวใจจนถึงขั้นคลั่งแบบมันหรอก"
มันก็ถูกของน้ำหวาน แต่ลูกพลับก็ไม่รู้จะทำยังไงให้เขาเลิกชอบเธอ นี่ขนาดรู้ว่าเธอชอบคนอื่นยังไม่คิดยอมแพ้
เป็นเวลาสี่ทุ่มกว่าที่ทั้งสองมาถึงผับแห่งหนึ่งที่อยู่ใจกลางเมืองผู้คนเริ่มมากันเยอะแล้วทำให้รถราเริ่มดูหนาแน่นจนเบียดเสียดกันแล้ว
"ทางนี้ๆ "
เดินเข้ามาด้านในใช้เวลามองหาไม่นานก็เจอรัชชานนท์ที่ยืนโบกมือโหยงๆ อยู่ท่ามกลางผู้คน มีเพื่อนส่วนหนึ่งมาแล้วด้วย
"วันนี้ลูกพลับสวยจัง "
"อือ ว่าแต่มีมาแต่นี้เหรอ"
"ใช่ๆ เราชวนแค่คนที่สนิทๆ จริงๆ อีกอย่างส่วนมากเพื่อนเราก็อยู่ต่างประเทศกันหมดแล้ว"
ด้วยเสียงเพลงที่ดังทำให้เวลาพูดต้องโน้มใบหน้าเข้าใกล้หู ทำให้ทั้งสองดูสนิทสนมกันมาก
เวลาผ่านล่วงเลยมาช่วงตี 1 ทุกคนก็เมากันได้ที่แล้วหลังเป่าเค้กก็พากันกินไม่ยั้งไม่ต้องห่วงเรื่องเมาแล้วกลับไม่ได้เพราะที่นี่เป็นผับญาติของรัชชานนท์
มีห้องพักสำหรับลูกค้าเอาไว้ข้างบนสำหรับลูกค้า VIP ทุกครั้งที่มาเมาแล้วกลับบ้านไม่ได้ก็จะนอนที่นี่
"ไปแดนซ์กันอีกเถอะลูกพลับนั่งๆ นานเมานะ"
"ไม่ไหวแล้วแกฉันหายใจไม่ทันไปก่อนเลย"
ลูกพลับที่เมาจนแทบทรงตัวไม่นั่งฟุบลงกับโต๊ะด้วยความมึนหัว รู้สึกว่าตอนนี้หัวเธอหนักมากทรงตัวไม่อยู่
"ลูกพลับไหวไหมขึ้นไปนอนข้างบนไหมเราพาไป"
รัชชานนท์เข้ามาถามด้วยความเป็นห่วงพร้อมกับโอบกอดหญิงสาวให้เอนตัวซบที่อกเขา
"ไม่ไหวแล้ว ไม่อยากทำอะไรทั้งนั้นจะกลับบ้าน"
คนเมาเริ่มโวยวายมือไปสะบัดไปทั่วจนชายหนุ่มแทบพยุงไม่อยู่ เขามองน้ำหวานที่เต้นสนุกสนานอยู่อย่างใช้ความคิดก่อนจะตัดสินใจพยุงตัวเธอขึ้น
"อื้อ...จะไปไหน ไม่เอาไม่เต้นแล้วมึนหัวจะกลับบ้าน พี่ป้องอยู่ไหนลูกพลับจะกลับบ้านแล้ว"
นอกจากจะไม่ยอมไปไหนแล้วเธอยังผลักรัชชานนท์ออกจนเขาเผลอปล่อยมือทำให้หญิงสาวเซไปอีกทางแน่นอนว่าล้มลงกองกับพื้นแน่นอนถ้าไม่ได้ร่างใหญ่ของใครรับไว้ได้ทัน
"เล่นอะไรกันเกือบล้มไปแล้วไหมกาย"
"ผม ผมไม่ทันระวังครับเลยจะล้มแบบนั้น ดีที่พี่รับไว้ทันไม่งั้นสร่างเมามาผมโดนยับแน่"
"เอากระเป๋าลูกพลับมาพี่จะพากลับบ้าน ที่หลังถ้าจะเมาแล้วก็ดูแลกันไม่ได้ไม่ต้องพากันกินนะ"
แม้จะเป็นคำพูดเรียบเฉยเย็นชาไม่กระโชกโฮกฮากและใส่อารมณ์แต่มันกลับทำให้คนฟังอย่างรัชชานนท์เจ็บจี๊ดไปถึงขั้วหัวใจ
มันเหมือนเป็นประโยคที่จะบอกเขาเป็นนัยว่าเขานั้นไม่สามารถดูแลผู้หญิงที่รักได้เลยสักนิด นี่เขายังมีหวังอยู่ไหมทำไมมันริบหรี่เสียเหลือเกิน
"นี่จะพาฉันไปไหน เห็นแบบนี้ไม่ได้ง่ายหรอกนะ อีกอย่างมีคนที่ชอบแล้วด้วย ปล่อย! "
คนเมาพยายามผลักคนตัวใหญ่ที่ไม่รู้ว่าใครออกห่างจากตัวเธอ ถ้าไม่ใช่พี่ป้องเธอไม่ใช่ใครมาใกล้เด็ดขาด แม้ผู้ชายคนนี้จะมีกลิ่นตัวเหมือนพี่ป้องของเธอก็ตาม
"บอกให้...ปล่อยไง อย่ามาถูกตัวนะ"
"เดินดีๆ พี่ไม่อยากตีก้นเด็กนิสัยไม่ดีต่อหน้าคนเยอะๆ หรอกนะ"
"ใครทำไมเสียงคุ้นๆ "
หญิงสาวแหงนหน้าขึ้นไปมองคนที่พยุงตัวเธอเอาไว้จากทางด้านหลังด้วยความอยากรู้
"ทำไมหน้าคุ้นๆ พ่อหนุ่มคนนี้เป็นใครจ๊ะมาเป็นผัวพี่ไหมเดี๋ยวแถมเงินให้ด้วย"
ได้ยินแบบนั้นคนที่โมโหอยู่แล้วก็กัดฟันกรอดด้วยความไม่พอใจหนักเข้าไปอีก คิดว่าถ้าเขาไม่ตามมาเธอจะไปกับใครแล้วตอนนี้
"เด็กแก่แดด สงสัยต้องโดนทำโทษจริงๆ แล้วถึงจะหลาบจำบ้าง"
พูดจบปกป้องกันดันคนเมาเข้ารถของเขาก่อนจะอ้อมมาขึ้นฝั่งคนขับ แต่แล้วจังหวะที่เขาแต่เดินอ้อมมาไม่กี่วินาทีหญิงสาวกลับถอดเสื้อคลุมออกแล้วเหลือเพียงเกาะอกที่จนแทบทะลักออกมาจากตัวเสื้อ
"ร้อนจังทำไมไม่เปิดแอร์ ถอดออกอีก"
"หยุดเลยนะ พี่เปิดแอร์แล้วใจเย็นๆ"
ปกป้องพยายามหายใจเข้าลึกๆ นับหนึ่งถึงสิบระงับความต้องการส่วนลึกใจจิตใจให้ได้
เขาเป็นผู้ชายทั้งแท่งมีเหรอที่เห็นผู้หญิงนมขาวจั๊วะตรงหน้าจะไม่เกิดความรู้สึกอะไรเลย
"นั่งดีๆ พี่จะพากลับบ้าน ถ้าเป็นเด็กดีเดี๋ยวพี่ให้รางวัล"
"จริงเหรอคะ! ได้ๆ ลูกพลับจะนั่งนิ่งๆ ไม่ดื้อไม่ซนเลยค่ะ"
ชายหนุ่มได้แต่หัวเราะด้วยความพอใจที่คนเมาแต่ก็ยังเป็นเด็กน้อยสำหรับเขาเสมอ สมัยก่อนเวลาเขาบอกจะให้รางวัลเธอก็ว่านอนสอนง่ายแบบนี้ประจำ
สมัยก่อนให้รางวัลเป็นลูกอมเธอก็ดีใจมากๆ แล้วมาตอนนี้เธอโตแล้วเขาควรจะให้อะไรเธอนะเธอถึงจะดีใจและถูกใจ
- ผู้เขียน
