บทนำ
1259 คำ
“อื้ออออ เช้าแล้วเหรอเนี่ย”
นาเดียลืมตาขึ้นช้าๆ คุณแม่ของเธอเปิดม่านในห้องนอนเพื่อปลุกหญิงสาวให้ตื่น เธอเพิ่งจะนอนไปไม่ถึงสองชั่วโมงเลยทำไมถึงรีบปลุกแบบนี้
“ตื่นได้แล้วค่ะลูกสาว พี่ชายออกไปทำงานตั้งแต่เช้าละทำไมหนูถึงตื่นสายแบบนี้”
“แม่อ่ะหนูเพิ่งได้นอนเองนะ”
“แล้วหนูทำอะไรกลางคืนดึกดื่น มันเป็นเวลาที่ควรนอนไม่ใช่เหรอ”
นาเดียขยี้ตาอย่างขี้เกียจก่อนจะลุกขึ้นมานั่งแล้วมองคุณแม่ด้วยสายตางัวเงีย เธอเรียนต่างประเทศเพิ่งกลับมายังปรับเวลานอนไม่ได้เลย ไม่มีใครเข้าใจเธอเลยซักนิดเดียว
“หนูยังปรับเวลานอนไม่ได้ค่ะแม่ ขอนอนต่ออีกแป๊บหนึ่งนะคะ”
“ไม่ได้ค่ะ ลงไปข้างล่างคุณป้ารินมาที่บ้านแม่บอกไปแล้วว่าหนูเพิ่งกลับมาท่านอยากเจอหนู”
นาเดียเงียบไปซักพักอย่างตั้งสติก่อนจะร้องอ่อออกมาเมื่อนึกได้แล้วว่าคุณป้ารินเป็นใคร
“อ่อคุณป้ารินเพื่อนคุณแม่”
“โอ๊ย! สติยังอยู่มั้ยลูก ไปล้างหน้าล้างตาแล้วลงมาข้างล่าง ห้ามแอบหลับนะไม่งั้นแม่จะจัดการ”
“แม่อ่ะไม่ให้เวลาหนูเลย”
นาเดียเอามือปิดปากหาวออกมาวอดๆก่อนจะลุกขึ้นจากเตียงนอนไปล้างหน้าแปรงฟันในห้องน้ำ จากนั้นก็มาเปลี่ยนชุดเรียบร้อยแล้วลงไปข้างล่าง
เมื่อมาถึงเธอก็ยิ้มกว้างออกมาทันทีที่ได้เจอกับคุณป้าริน นาเดียวิ่งเข้าไปใกล้ก่อนจะยกมือไหว้แล้วสวมกอดหลวมๆ
“คุณหญิงป้าคิดถึงจังเลยค่ะ”
“หนูนาเดียหลานป้าทำไมสวยขึ้นจนแทบจำไม่ได้เลย คิดถึงมากไม่เจอกันเป็นปีแล้ว”
“ล่าสุดคุณป้าไปเที่ยวต่างประเทศแล้วเรานัดเจอกันค่ะ สบายดีนะคะ”
“สบายดีจ้ะ”
คุณหญิงรินพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะลูบผมเด็กสาวอย่างเอ็นดู เธอเหลือบสายตามองเพื่อนสนิท คุณหญิงนิ่มยักไหล่ไม่พูดอะไรปล่อยให้เพื่อนจัดการเอง
“คุยเองเถอะฉันไม่ยุ่ง”
“คุยอะไรเหรอคะ คุณป้ามีอะไรจะคุยกับนาเดียเหรอ”
คุณหญิงรินยิ้มกริ่มก่อนจะดึงหญิงสาวให้ขึ้นมานั่งด้วยข้างบน เธอนิ่งเงียบไปอยู่นานก่อนจะเอ่ยเสียงหวาน
“คืออย่างนี้จ้ะ หนูนาเดียก็เรียนจบกลับมาแล้ว เรื่องที่เราคุยกันก่อนหนูจะไปเรียนต่อว่าจะให้แต่งงานกับพี่มิน หนูยังรอพี่เค้าอยู่มั้ย”
“พี่มินยังไม่มีแฟนเหรอคะ”
นาเดียถามย้ำเพื่อความมั่นใจ เธอไม่ได้เจอกับพี่เขามาหลายปีแล้ว ล่าสุดที่เจอกันเธอบอกพี่มินว่าให้รอเธอกลับมาหลังจากเรียนจบแล้วจะมาแต่งงานด้วย ตอนนั้นเขาคงไม่คิดอะไรหรอกคงคิดว่าเด็กพูดไปงั้น หลายปีมานี้เธอคิดว่าเขาคงมีแฟนจนจะแต่งงานกันแล้วก็ได้ เวลาเขาทักมาเธอก็ไม่กล้าถามเรื่องส่วนตัวกลัวว่าเขาจะไม่ชอบ ในโซเชียลก็ไม่อัพเดทอะไรเลย
“ไม่มีหรอกพี่มินเค้ายังโสด เค้าก็รอนาเดียไงลูก”
“แต่พี่มินไม่ได้มีท่าทีรักหนูเลยนะคะคุณหญิงป้า ตอนนั้นนาเดียบอกให้พี่เขารอไม่เห็นเขาจะสัญญาเลย ถ้าคุณหญิงป้าทำแบบนี้จะเป็นการบังคับจิตใจพี่เขานะคะ”
ถึงเธอจะรักเขาแต่ก็ไม่ได้คาดหวังว่าจะต้องแต่งงานอยู่ด้วยกัน เธออยากให้เขามีความสุขในสิ่งที่ตัวเองเลือกไม่ใช่ถูกบังคับมาแต่งงานกับเธอ
“หนูก็ทำให้พี่เค้ารักสิ หนูนาเดียทั้งสวยและน่ารักมากขนาดนี้ใครไม่รักบ้าง”
“นาเดียอยากให้พี่มินรักที่จิตใจค่ะไม่ใช่รูปลักษณ์ภายนอก”
ผู้ใหญ่ทั้งสองคนมองหน้ากันก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจ คุยกับนักเรียนนอกต้องใช้สมองมากเป็นพิเศษ ดูท่าทางจะบังคับยากเด็กที่เติบโตอยู่ในประเทศเสรีจะมีความคิดเป็นของตัวเอง จะควบคุมคงยากพอควร
“แล้วต้องทำยังไงหนูถึงจะเชื่อว่าพี่มินเค้ารักที่จิตใจไม่ใช่แค่รูปร่างภายนอก”
นาเดียเงียบไปอย่างใช้ความคิดก่อนจะยิ้มมุมปากออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ ถ้าเธอจะรักและแต่งงานกับใครซักคนเราก็ต้องรู้จักคนๆนั้นดีพอแล้ว อีกอย่างช่วงนี้เธอเรียนจบเพิ่งกลับมายังไม่รู้ว่าจะทำอะไรดีงั้นไปหาอะไรทำสนุกๆดีกว่า
“งั้นนาเดียขอไปทำงานกับพี่มินก่อน อย่างน้อยให้เราสองคนได้รู้จักกันมากขึ้นกว่าเดิม หลายปีมานี้เราไม่ได้เจอกันเลยไม่รู้ว่าพี่มินเปลี่ยนไปบ้างรึเปล่า”
“หนูจะไปสมัครงานที่โรงแรมพี่มินเหรอ”
“ค่ะ แต่ไม่รู้ว่ามีตำแหน่งไหนว่างบ้าง”
นาเดียมองหน้าคุณป้ากระพริบตาปริบๆ คุณหญิงป้ายิ้มออกมาอย่างมีแผนการก่อนจะเอ่ยออกมาทันที
“เป็นเลขาพี่มินสิลูก ผู้ช่วยของเขาบอกว่าพี่มินใจร้อนมากงานต้องเร็วเลขาเลยอยู่ไม่ค่อยทน ล่าสุดก็ลาออกไปแล้วเดี๋ยวแม่จะฝากหนูเข้าไป ว่าแต่ตามินต้องจำหนูได้สิถึงจะสวยขึ้นแต่ว่าหน้าหนูไม่ได้เปลี่ยนจากเดิมเท่าไหร่เลยนะ”
“ไม่เป็นอะไรค่ะเรื่องนั้นนาเดียจัดการเอง อ่อ คุณแม่ห้ามบอกพี่มินเด็ดขาดนะคะว่าหนูคือใคร”
คุณหญิงพยักหน้าตกลงทันที บางทีเด็กเค้าอาจจะอยากพิสูจน์ความรักที่มีให้แก่กันก็ได้ เราเป็นผู้ใหญ่คอยเชียร์อยู่ห่างๆดีกว่า เธอว่าลูกชายก็คงรอหนูนาเดียแหละเพราะตั้งแต่ไปเรียนต่างประเทศก็ไม่เห็นตามินจะคบใครจริงจังซักคน
“ได้สิจ้ะ งั้นแม่จะโทรหาผู้ช่วยของพี่มินแล้วฝากหนูไปเป็นเลขานะ”
“ค่ะคุณหญิงป้า ฮ้าว! คุยกันตามสบายเลยนะคะคือหนูง่วงจังเลยค่ะ พยายามปรับตัวแล้วแต่ว่ามันยังติดนอนเวลานี้อยู่”
คุณหญิงป้าพยักหน้ายิ้มๆไม่ว่าอะไร เคยนอนหลับคนละเวลากับประเทศไทยมันก็ต้องใช้เวลาปรับเปลี่ยนตัวเองบ้างเป็นเรื่องปกติ
“ไปนอนพักเถอะลูกป้าไม่กวนแล้ว”
“สวัสดีค่ะ ยังไงจะให้หนูเริ่มงานเมื่อไหร่ก็โทรมาหานะคะ คุณแม่เอาเบอร์ของหนูให้คุณหญิงป้าด้วยนะคะ”
“จ้ะ หนูไปพักเถอะ”
นาเดียลุกขึ้นก่อนจะเดินขึ้นไปชั้นบนทันที ส่วนคุณหญิงรินก็โทรศัพท์ไปหาผู้ช่วยของลูกชายแจ้งข่าวเรื่องเลขาคนใหม่จะเข้าไปเริ่มอีกสองวันข้างหน้า พอได้ข่าวตามที่รับแจ้งมาเขาก็ไปรายงานเจ้านายทันที
“ประธานมินครับผมมีข่าวจะมาแจ้งให้ทราบ เลขาคนใหม่จะมาเริ่มงานวันมะรืนครับ”
“ไปหามาจากไหนอีกล่ะ เวลานายรับคนเข้ามาทำงานช่วยหาที่มันทำงานรวดเร็วทันใจหน่อย สวยอย่างเดียวมันไม่พอหรอกนะ”
“คนนี้คุณหญิงท่านส่งมาเองครับ”
“อะไรนะ… แม่ส่งมาเหรอ”
- ผู้เขียน
