บทที่- 18- ความง้อเมียของคิมหันต์ ในห้องทำงาน “ปล่อยนะครับ” ดลธวัชพูดเสียงเข้ม จ้องหน้าคนลากเขาเข้ามาเขม็ง “ก็มึงโกรธกู กูก็ต้องง้อดิ” พูดแล้วดันคนร่างโปร่งชิดกับโต๊ะทำงานราคาแพง แล้วดันอีกนิด หนุ่มนักศึกษาก็ต้องเขยิบขึ้นไปนั่งด้านบน “ผมโกรธแล้วคุณเป็นอะไร แล้วอย่ามาลากผมมาแบบนี้ คนอื่นเขาจะคิดยังไง” “คิดไงก็ช่างหัวคนอื่นดิ มึงงอนกู แล้วกูต้องปล่อยให้มึงงอนอยู่แบบนั้นเหรอ” “แล้วทำไมจะต้องง้อ คุณทำไรผิด” “กูไม่ได้ทำอะไร” “เฮอะ ในเมื่อไม่ได้ทำก็อย่าร้อนตัว ผมจะงอนจะโกรธอะไรมันก็เรื่องของผม มันไม่ใช่เรื่องอะไรของคุณ แล้วอย่ามายุ่งนะครับ ผมมานี่เพื่อจะบอกว่า ผมจะย้ายกลับเข้าบ้าน แล้วจะหาเงินมาคืนคุณ และจะคืนให้หมดทุกบาททุกสตางค์ด้วย” ความหึงที่ไม่รู้ว่ามาจากไหน แต่ตอนนี้มันพลุ่งพล่านจนหัวใจของดลธวัชร้อนรุ่ม