ตอนที่ 10 ฉันไม่ใช่เด็กคุณ
1345 คำ
เจ้าขาแต่งตัวรอ ทิ้งเวลาจนมาถึงตอนดึกที่เป็นเวลาทำงานของเพื่อนถึงได้ออกไปที่ผับ ทันทีที่มาถึงเจ้าขาก็แวะเข้าไปที่ห้องทำงานของธนาก่อนเป็นอันดับแรก คิดไว้ว่าแวะบอกธนาเสร็จแล้วจะเดินไปหาคะนิ้งที่น่าจะบริการแขกอยู่ที่ห้องวีไอพี
แต่ก็เหมือนโชคชะตาจะเล่นตลกที่เธอกำลังจะเดินขึ้นไปหาธนาแต่กลับโดนบอดีการ์ดกันเอาไว้ ไม่ทันที่จะได้กดโทรศัพท์โทรให้ธนาลงมารับ ก็เห็นคะนิ้งที่เดินลงมาจากห้องของธนาเข้าพอดี
"..." เจ้าขามองไปที่เพื่อนรักนิ่งๆ ไม่ได้พูดถามอะไรออกไปว่าทำไมถึงได้ลงมาจากห้องทำงานของธนาได้เช่นเดียวกับคะนิ้งที่มองมาที่เห็นเธอเหมือนกัน
"มึงมาหาคุณธนาเหรอ" คะนิ้งลงมาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ ต่างคนต่างมองหน้ากันอยู่แบบนั้นเกือบนาทีจนเป็นคะนิ้งเองที่เอ่ยถามขึ้นมาก่อน
"แล้วมึงมาหาใคร" เจ้าขาตัดสินใจถามกลับไปด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งพร้อมสายตาที่มองหน้าเพื่อนเพื่อจะขอคำอธิบาย เพราะเวลานี้มันคือเวลาทำงานและห้องบริการวีไอพีที่คะนิ้งต้องทำงานอยู่ตอนนี้ก็ไม่ได้อยู่ในโซนเดียวกัน มันแยกออกไปอีกฝั่ง ห่างกันพอสมควร ถ้าจะบอกว่าแค่ผ่านมามันก็คงจะไม่ใช่
"รอยอะไร" เจ้าขาไล่สายตามองลงมาดูที่ลำคอสวยและเนินอกขาวที่ชุดเดรสเว้าโชว์ดึงดูดสายตาให้ได้เห็น ในจังหวะที่แสงไฟสาดมาทางที่เธอและคะนิ้งยืนอยู่ เจ้าขาถึงได้สังเกตเห็นผิวขาวที่มีรอยช้ำเล็กๆ อยู่ตรงอกของคะนิ้งได้อย่างชัดเจน ขาเรียวรีบก้าวเข้าไปยืนประชิดตัวเพื่อน ใช้มือลูบไปตรงรอยช้ำแล้วสังเกตมองไปจนทั่วถึงได้เห็นรอยบนเนินอกอีกหลายรอย บางรอยมีคอนซีลเลอร์ปิดเอาไว้จนถ้าไม่สังเกตดีๆ ก็แทบจะมองไม่เห็น
"ใครทำมึงเป็นรอยแบบนี้นิ้ง นี่มึงรับแขกแล้วหรอหรือว่า.." เจ้าขาพูดไม่ทันจบก็เงียบไป ก่อนจะเงยหน้ามองขึ้นไปที่ห้องทำงานบนชั้นลอย "หรือใครเป็นคนทำรอยบนตัวมึง" พูดจบเจ้าขาก็หันไปมองบอดีการ์ด ก่อนจะใช้โอกาสที่บอดีการ์ดเผลอลากคะนิ้งขึ้นไปบนห้องทำงานของธนา
แกร๊ก! ประตูห้องถูกเปิดเข้าไปแบบไม่มีการเคาะขอนุญาต เจ้าขาเดินเข้ามาภายในห้องอย่างถือวิสาสะ สายตาคู่สวยมองไปหาธนาที่นั่งอยู่ตรงโซฟาพร้อมกับเด็กบริการที่นั่งอยู่บนตัก ข้างๆ ธนามีผู้ชายท่าทางน่ากลัวอีกคนนั่งร่วมโต๊ะอยู่ด้วยแล้วตอนนี้ก็กำลังมองมาที่เธอด้วยสายตาดุๆ สลับกับมองไปที่คะนิ้ง
"ไหนว่าไปรับโทรศัพท์ คุยเสร็จแล้วหรอ" คนแปลกหน้าข้างๆ ธนาพูดถามคะนิ้งออกมา ส่วนธนาเองก็รีบดึงตัวเด็กบริการบนตักออกไปนั่งข้างๆ ตัวแทน
"มาได้ยังไง คิดว่าจะอยู่คอนโด" ธนามองมาที่เธอก่อนจะเอ่ยถามขึ้นแต่เธอเองไม่ได้ตอบอะไรไป ทำเพียงแค่มองเหตุการณ์ตรงหน้าประมวลว่ารอยบนตัวของคะนิ้งเป็นฝีมือของใครกันแน่
"ใครคือเจ้าของรอยบนตัวคะนิ้ง" เจ้าขาลากคะนิ้งไปยืนอยู่ตรงหน้าผู้ชายทั้งสองคนแบบไม่เกรงกลัว ก่อนจะถามออกไป
"..." ภายในห้องเงียบสนิท ไม่มีใครตอบอะไรกลับมา มีเพียงคะนิ้งที่พยายามจะรั้งตัวเจ้าขาไว้เพื่อจะพาออกไปนอกห้องแต่เจ้าขากลับออกแรงขัดขืน
"ถามว่าใครคือเจ้าของรอยพวกนี้"
"เจ้าขา กูแค่รับแขก มันไม่ได้มีอะไร"
"แขกมึงคือใครละ ธนาหรือไอ้หมอนี่"
"เด็กมึงเหรอ" สิงหาที่นั่งฟังเจ้าขาพูดมาพักใหญ่หันไปถามเพื่อนตัวเองที่เอาแต่นั่งนิ่ง ไม่ทำอะไรสักอย่างเหมือนเมื่อก่อนที่ควรจะทำถ้ามีคนขึ้นมาวุ่นวายแบบนี้
"เจ้าขา ฉันถามว่ามาได้ยังไง" ธนาถามขึ้นมาซ้ำอีกครั้ง
"ฉันคือเจ้าของรอยนั้นเอง แล้วเธอมีอะไร" สิงหาชิงพูดขึ้นมา ทำเจ้าขาที่กำลังจะหันไปตอบธนาต้องหันกลับมาสบตากับคนตรงหน้าต่อ
"มึงสมยอมหรือเปล่าหรือมันรังแกมึง" เจ้าขาหันมาถามคะนิ้ง
"กูยอม ตกลงกันแล้ว"
"มึงไม่ชอบเซ็กส์รุนแรงนะนิ้ง กูไม่เชื่อว่ามึงจะยอม"
"แล้วทำไมต้องมาวุ่นวายเรื่องคนอื่น ถ้านิ้งมันจะยอมฉันเองแล้วมันทำไม"
"หุบปากไปเถอะ" เจ้าขาหันไปตอบสิงหาที่นั่งอยู่ตรงโซฟาจนสิงหาที่ได้ยินแบบนั้นต้องหันไปหาธนาที่นั่งอยู่ข้างๆ ต่อเพื่อบอกให้รู้ว่าถ้าธนาไม่ทำอะไรสักอย่างตอนนี้ เขาจะอุ้มตัวเด็กธนาโยนออกไปจากห้องเอง
"คะนิ้งกับสิงหามันตกลงกันแล้ว คะนิ้งยอมเป็นเด็กเลี้ยงสิงหาเองเพราะงั้นเธอก็ไม่ต้องห่วง" ธนาเดินมารั้งตัวเจ้าขาเพื่อจะพาเดินออกจากห้องไป "เด็กเลี้ยงหรอ"
"เพราะรู้ว่าเธอจะเป็นแบบนี้ไง คะนิ้งถึงขอไม่ให้บอกเธอ ใจร้อนอะไรขนาดนั้นกัน" ธนาพูดพร้อมกับออกแรงรั้งตัวเจ้าขาเดินลงมาจากชั้นลอย ตรงออกมาที่ด้านหลังผับ หามุมเงียบๆ เพื่อจะอธิบายให้เจ้าขาได้เข้าใจ "อย่าไปพูดแบบนั้นใส่สิงหา สิงหาไม่ใช่ฉันที่จะยอมเธอ เกิดมันโมโหจับเธอโยนออกมาจะทำยังไง"
"นี่นายนั่นมันบ้าอำนาจกว่านายอีกหรอ"
"ยังปากดีอีก ช่วยเข้าใจที่ฉันพูดหน่อยได้ไหม"
"ถ้าคะนิ้งมันตกลงแล้วใครจะไปว่าอะไร ฉันก็แค่ห่วงเพื่อน แค่นายฉันก็ว่าบ้าอำนาจแล้ว ถ้านายนั่นบ้าอำนาจกว่า ฉันก็นึกไม่ออกเลยว่าคะนิ้งจะต้องเจออะไรบ้าง"
"ช่างเรื่องคนอื่นเถอะ โตกันแล้ว เขาคิดกันเองได้"
"รู้ ไม่ต้องมาสอน"
"งั้นก็กลับไปได้แล้ว"
"โอเค" เจ้าขาผละมือออกจากการกอบกุมของธนา กำลังจะเดินไปทางลานจอดรถ
"ส่วนเด็กเมื่อกี้ มันไม่มีอะไร ฉันเรียกขึ้นมาให้ชงเหล้าให้" ร่างบางหันหน้ากลับมาหาธนาใหม่อีกครั้ง เมื่อได้ยินเสียงเข้มพูดขึ้น
"อ่อ ชงกันบนตักเลยเหรอคะ"
"..."
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ไม่ต้องอธิบายอะไรถึงเราจะตกลงกันว่าต่างคนต่างเคลียร์เด็กแต่ถ้าคุณผิดกฎก่อน ฉันก็แฟร์อยู่แล้ว"
"หมายถึงอะไร"
"ถ้านึกอยากจะได้เงินคืนขึ้นมาก็บอกนะคะ ฉันจะโอนคืนให้เพราะสิ่งที่ฉันจะทำมันหลังจากนี้อาจจะทำให้คุณไม่พอใจจนอยากเลิกเลี้ยงฉันไปเลยก็ได้"
"จะทำอะไรของเธอ"
"ไม่รู้สิ คุณก็อย่าไปคอนโดฉันคืนนี้แล้วกัน เดี๋ยวจะเจอภาพบาดตาบาดใจเอา"
"เจ้าขา" ธนาดึงตัวเจ้าขาเข้ามาหาตัว ก่อนจะรั้งใบหน้าสวยให้เงยขึ้นสบตากับตัวเอง "ฉันไม่ได้ใจดีขนาดนั้น ถ้าจะเล่นก็เล่นให้มันรู้เรื่อง ไม่ใช่เห็นว่าฉันยอมแล้วจะทำอะไรก็ได้"
"..."
"อย่าอวดเก่งจนเกินไป"
"ปล่อยฉัน" เจ้าขาเริ่มออกแรงขัดขืนแต่ก็สู้แรงคนที่กอดรัดเอวเธอไว้ไม่ไหว
"พูดให้มันรู้เรื่องได้ไหม"
"ฉันจะโอนเงินคืน แล้วหลังจากนี้ฉันไม่ใช่เด็กคุณอีก"
"เจ้าขา"
"บอกให้ปล่อย"
- ผู้เขียน
