นฤบดินทร์โทรบอกว่าลูกค้ามาแล้วไม่สามารถมารับประทานอาหารกับน้ำหนึ่งได้ เธอจึงเดินออกมาจากห้องอาหารเพราะทานอะไรไม่ลง ออกมาพอดี พอดีกับที่เห็นรามเดินออกจากลิฟท์มาพร้อมผู้หญิงคนนั้น เขาเดินตามกันไป น้ำหนึ่งแอบตามไปเงียบ ๆ เช่นกัน รามพาผู้หญิงคนนั้นไปขึ้นรถ เขายื่นเสื้อและหมวกกันน้อคให้ ภาพเหล่านี้ไม่ต่างอะไรกับที่ทำให้เธอวันนั้นเลย ภาพที่ทำให้เธอตาสว่าง ภาพที่ตอกย้ำให้รู้ว่าตัวเธอนั้นโง่เขลาเพียงใด หญิงสาวน้ำตาไหลพราก เจ็บเหลือเกิน เจ็บจนชาไปทั้งตัว
น้ำหนึ่งไม่สามารถยืนอยู่ที่นี่ได้อีกต่อไปแล้ว เธอจึงเดินไปเรียกแท็กซี่เพื่อกลับบ้าน ส่งข้อความไปบอกนฤบดินทร์ว่าเธอปวดหัวมากขอกลับบ้านก่อน เมื่อเธอถึงบ้านก็บอกมารดาอย่างนั้นแล้วรีบขึ้นห้องทันที เธอโถมตัวลงบนเตียงแล้วร้องไห้ ร้องไห้อย่างที่ไม่เคยร้องมาก่อน จนเย็นมารดาขึ้นมาเรียกไปรับประทานอาหารเธอก็ไม่ลงไปเพียงขอนมอุ่น ๆ
