รามยังไม่ทันได้ตอบอะไรกลับไปก็ถึงในเมืองพอดี จึงเอ่ยบอกเพื่อน
“ ดิน กูจะลงไปซื้อยาไมเกรนกับยาคลายเครียดด้วย เดี๋ยวกูซื้อยามาให้น้ำหนึ่งเองละกัน ” นฤบดินทร์พยักหน้า
“ เออดี ให้นายวันชัยลงไปเดี๋ยวไม่รู้เรื่องอีก ฝากด้วยละกัน ” รามพยักหน้า เมื่อเจอร้านยาเขาก็ลงไปจัดการเสร็จสรรพทั้งยาทาเท้าและยาพิเศษที่คุยกับน้ำหนึ่งไว้ เขาส่งยาทาเท้าให้เธอ แต่นฤบดินทร์รับมาแล้วก้มลงไปถอดรองเท้าเธอออก จัดการทาให้อย่างเบามือ รามคอแข็ง เขาจะอดทนได้นานสักแค่ไหนกันนะ เมื่อเขาทาให้เสร็จน้ำหนึ่งก็กล่าวขอบคุณแล้วนั่งมองไปทางนอกหน้าต่าง
“ ไม่มียากินเหรอราม ”
“ เออมี ๆ กูลืม มีแก้อักเสบกับแก้ปวด ” รามพูดพลางส่งยาที่เหลือให้ ความพลุ่งพล่านด้วยความโกรธที่เห็นนฤบดินทร์แตะต้องน้ำหนึ่งทำให้เขาใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว น้ำหนึ่งรับยาไปกินแล้วหันไปนั่งท่าเดิม นฤบดิน
