สุดท้ายเธอก็อยู่ห้องชายหนุ่มต่อ
“ชมอยู่ห้องพี่ก็ได้ แต่พี่คืนโทรศัพท์ให้ชมนะ” หญิงสาวเสนอข้อแลกเปลี่ยน
(เงียบ..) ชายหนุ่มไม่ตอบ
“อาการใบ้กำเริบอีกแล้วเหรอ” หญิงสาวประชด
“ชมจะเอาไปทำอะไร” ทำหน้าโหดใส่
“ก็มันโทรศัพท์ของชมนะ ชมจะเอามาทำอะไรก็ได้” เธอเถียงชายหนุ่ม
“เอาไว้ที่พี่นี่แหละ ถ้าแม่โทรมาพี่จะเอาให้เอง ส่วนกระเป๋าไม่ให้”
“โอ้ย... จะเยอะไปหร่ะ”
“ตามนี้”
“ไม่ เอาของชมคืนมา”
“พี่บังคับทุกอย่าง พี่ทำแบบนี้พี่เห็นชมเป็นอะไร” หญิงสาวโวยวาย
“เป็นแฟนกันนะ” ชายหนุ่มเอ่ยจริงจัง
เมื่อคืนเขานอนคิดมาทั้งคืน จนเขาแน่ใจว่าเขาชอบเธอจริงๆ เขาอยากมีเธออยู่ข้างๆ เมื่อเช้าเขาถึงได้ล่วงเกินเธออย่างตั้งใจ แต่นั่นแหละ ม๊าไม่น่าโทรมาขัดจังหวะเลย
หญิงสาวช๊อคกับคำขอเป็นแฟนแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยของชายหนุ่ม
“ตกลงเป็นแฟนกันนะครับ” ชายหนุ่มเอ่ยถามอีกครั้ง
“พี่พูดอะไรออกมา”
“โรคหูตึงกำเริบหรอ..
