เฟื่องไม่สามารถข่มตาให้หลับลงได้เลยภาพหญิงนางรำที่ร่ายรำยั่วยวนสินรอบกายของเขา...เฟื่องต้องข่มสียงสะอื้นเมื่อสินได้กลับมาด้วยสภาพที่เมามายจนแทบจะเดินไม่ตรงทางสินมิได้สนใจเฟื่องเลยเขาหลับไป
“พี่คงอิมเอมสุขสมสำราญกับคณิกาที่โรงชำเรามาแล้วสินะต่อไปนี้เฟื่องจะไม่รักพี่อีกแล้ว”
ทางด้านสินย้อนไปหลายชั่วยามก่อน
สินได้แต่นึกถึงภาพชายหนุ่มแต่งกายด้วยผ้าไหมคนนั้นบ่งบอกว่ามีฐานะและอาจจะมียศมีศักดิ์หากแม้ว่าเป็นทหารรับใช้ในวังหรือเป็นบุตรชายของท่านเจ้าเมืองท่านใดท่านหนึ่งเมื่ออยากได้หรือต้องการสิ่งใดก็มิอาจขัดขวางได้ สายตาของหนุ่มผู้นั้นที่มองมาที่เฟื่องสินรู้ได้ทันทีว่าเขามีใจให้เฟื่องตั้งแต่แรกเห็นเฉกเช่นเดียวกับเขา สินยิงคิดก็ยิ่งกระดกดื่มสุราน้ำเมาจนหมดไปหลายไห นางรำหอโคมแดงที่แอบมีใจให้สินและพยายามยั่วยวนอยู่ทุกวันแต่สินมิเคยแตะต้องเลยกฏของสินคือจะมิยุ่งเกี่ยวร่วมรักกับผู้หญิงในหอทั้งโคมเขียว
