เสือร้าย - 4 หงุดหงิด
1103 คำ
พี่เสือจ้องหน้าฉันนานพอสมควรก่อนจะสบถในลำคอ ซึ่งฉันก็ไม่เข้าใจว่าทำไม
“หึ”
“ไปตอนนี้เลยไหมคะ” ฉันไม่ได้คิดอะไรมากกับคำถามขอบตัวเอง ใช่ว่าไม่เคยขึ้นคอนโดของพี่เสือซักหน่อย ก่อนหน้านี้ก่อนไปเรียนฉันชอบซื้อน้ำเต้าหู้ไปให้
“รู้ไหมว่าตอนนี้เหมือนเธอกำลังเสนอตัวให้ฉัน”
“จะ ใจ๋ไม่ได้ทำแบบนั้นนะ กะ ก็พี่เสือบอกเองนี่” ฉันรีบส่ายหน้าปฏิเสธทันควันเมื่อถูกกล่าวหาในเรื่องที่ไม่จริง
“ไม่ต้องทำตัวใสซื่อในเมื่อเธอแสดงออกมาชัดเจนแล้วว่าอยากได้ฉันขนาดไหน”
“ใจ๋ชอบพี่เสือ แต่ไม่เคยคิดเรื่องแบบนั้นเลยนะคะ”
“หึ!!”
“ขอเวลาให้ใจ๋ได้ทำให้พี่เสือชอบได้ไหม เปิดโอกาสให้ใจ๋หน่อยได้ไหมคะ” มันอาจจะดูน่าตลกที่เป็นฝ่ายเอ่ยปากขอผู้ชายก่อน แต่ทำยังไงได้ในเมื่อฉันชอบพี่เสือจริงๆ
“ที่ผ่านมามันยังไม่ชัดเจนอีกรึไงว่าฉันไม่เคยคิดอะไรกับเธอเลย”
“เพราะพี่เสือไม่เคยเปิดโอกาสให้ใจ๋เลยต่างหาก”
คนตัวสูงพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ ราวกับการพูดคุยกับฉันมันเป็นเรื่องที่น่าหงุดหงิดเอามากๆ
“กลับไปซะ ถ้าไม่กลับก็ดูแลตัวเองดีๆ เพราะถ้าเกิดอะไรขึ้นฉันจะไม่เข้าไปช่วยเธออีก”
“พี่เสือเป็นห่วงใจ๋ใช่ไหม” ฉันยิ้มออกมา เพียงแค่คำสั่งแค่นี้มันก็ทำให้คิดไปเองว่าอีกฝ่ายกำลังเป็นห่วง
“ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงใช่…ห่วงในฐานะน้องสาว”
เย็นชาจัง ทั้งสายตาและคำพูด มันเหมือนยิ่งเราใกล้กันฉันก็ยิ่งห่างไกลออกไป การพยายามที่จะพูดคุยมันยิ่งทำให้ทุกอย่างแย่
“โอเคค่ะ ใจ๋จะไม่กวนใจพี่เสืออีก”
“ดี”
“เพราะยังไงพี่เสือก็หนีใจ๋ไม่พ้น”
หัวคิ้วหนาขมวดชนกัน ก่อนจะตวาดถามเสียงเข้ม “อะไรอีกห๊ะ!!”
“เราต้องหมั้นกันไงคะ ใจ๋น่ะดีใจที่สุด” ฉันตั้งใจเอ่ยคำยั่วโมโหออกไปเพราะไม่ว่าจะพยายามกี่ครั้งพี่เสือก็ยังแสดงท่าทางไม่ต้อนรับไม่อยากคุยดีนัก ให้มันเป็นอย่างที่ควรจะเป็นไปให้แล้วกัน
“ใจ๋!!!”
“จ๋ายก็รู้เรื่องแล้วนะคะ ฝากยินดีกับเราสองคนด้วย”
“ถ้าไม่อยากให้ฉันใจร้ายกับเธอไปมากกว่านี้ก็ หุบปากซะ”
“ตั้งแต่วันนั้นก็ใจร้ายกับใจ๋ตลอดเลยนี่ ร้ายกว่านี้ใจ๋ก็รับมือไหวค่ะ”
จู่ๆ พี่เสือก็ยิ้มมุมปากก่อนจะกระชากแขนฉันอย่างแรงจนเซมากระแทกกัยแผงอกแกร่ง ก่อนจะก้มลงมาพูดด้วยน้ำเสียงที่ชวนให้ขนลุก
“หึ!! แน่ใจว่ารับไหว”
“………”
“ถ้าฉันเอาจริงขึ้นมาเธอคงรับมือไม่ไหวหรอก”
“จะ ใจ๋เจ็บ” ฉันนิ่วหนาขมวดคิ้วเพราะแรงบีบที่แขนนั้นมันทำให้ปวดหนึบ จากนั้นก็พยายามดิ้นเพื่อให้คนตัวสูงปล่อย
“ไอ้เสือ” เสียงของพี่โซ่ทำให้พี่เสือผละตัวออกจากนั้น ก่อนจะหันไปมองเพื่อน
“อ้าวน้องใจ๋ มาตั้งแต่เมื่อไร”
“พะ เพิ่งมาค่ะ”
“มาเที่ยวกับใคร ไปนั่งกับพวกพี่ไหม” ฉันมองพี่เสือแต่ไม่ทันได้อ้าปากตอบรับคำชวนจากพี่โซ่ก็มีเสียงแทรกขึ้นมาซะก่อน
“มึงจะชวนเพื่อ?”
“ก็กลัวน้องไม่มีเพื่อนดื่ม”
“ให้แดกคนเดียวไปดิ”
“ไอ้เสือ มึงหยาบคายกับน้องเกินไปแล้ว”
“กูไม่ได้ขอให้มา”
“ใจ๋กลับก่อนดีกว่าค่ะ ดึกแล้วเดี๋ยวพ่อดุ” ฉันพูดตัดบทเพราะไม่อยากได้ยินคำพูดร้ายๆ อะไรจากคนที่เคยใจดีอย่างพี่เสืออีก
จริงๆ ไม่ได้ตั้งใจจะกลับเร็วขนาดนี้หรอกแต่พอได้พูดคุยกับพี่เสือในครั้งนี้ใจมันตั้งรับไม่ไหว ขอกลับไปตั้งหลักก่อนก็แล้วกัน หากฝืนอยู่ต่อมันอาจจะแย่กว่าเดิมก็ได้
เพราะเวลาดื่มฉันมักจะกลายเป็นคนขี้หวง พอเห็นผู้หญิงเข้าไปเกาะแกะพี่เสือก็กลัวจะคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ แค่นี้ก็กลายเป็นคนไม่ดีในสายตาเขาไปแล้ว อย่าให้มันแย่มากไปกว่านี้เลย
Talk - เสือ
“หัวเสียอะไรขนาดนั้นวะไอ้เสือ น้องก็กลับไปแล้ว” ไอ้โซ่ถามขณะที่ผมกำลังสูบบุหรี่ และมองรถของผู้หญิงที่ทำให้หงุดหงิดขับผ่านหน้าไป
“ลองมาถูกบังคับให้หมั้นแบบกูดูแล้วมึงจะเข้าใจ”
“ไอ้ฉลามบอกกูว่าน้องไม่ได้ตั้งใจ แล้วก็ไม่รู้เรื่องเหมือนกัน”
“แต่ใจ๋ตั้งใจเลือกกู” ผมพ่นควันบุหรี่ออกมาด้วยอารมณ์ที่หงุดหงิด
“มึงเคยเอ็นดูน้องมากๆ ไม่คิดว่าจะเปลี่ยนไปขนาดนี้”
“กูเอ็นดูเหมือนน้องสาว ไม่ได้อยากจะหมั้น”
“ไม่ตกหลุมรักน้องเลยหรอ ใจ๋ก็ดูชอบมึงมากๆ”
“น่ารำคาญ มึงจะถามเอาอะไรนักหนาในเมื่อคำตอบกูก็เหมือนเดิม”
“ถ้ามึงไม่เต็มใจขนาดนั้นทำไมไม่ลองคุยกับที่บ้านดู”
“ครอบครัวกูกับใจ๋ทำธุรกิจร่วมกันหลายอย่าง พ่อกูไม่กล้าขัดหรอก พูดไปกูก็โดนบ่น ยิ่งแม่กูตอนนี้คงไปหาฤกษ์ไว้รอแล้ว”
“กูเข้าใจมึง แต่กูก็เข้าใจน้องเหมือนกัน”
“มึงควรเข้าใจแค่กู”
“เอ้าไอ้นี่!! ถ้ากูต้องหมั้นกับน้องใจ๋นะกูคงหลับฝันดีทุกคืน น้องน่ารักชิบหาย ตัวเล็กๆ ตากลมๆ ผิวขาวๆ ปากขมพู ถ้าไม่ติดว่าน้องชอบมึงกูจีบไปแล้ว”
“จีบดิ กูไม่ถือ”
“มึงจะให้กูจีบคู่หมั้นตัวเอง?”
“มึงทำได้ไหมล่ะ ทำให้ใจ๋ชอบมึง จะได้เลิกยุ่งกับกูสักที” ผมบอกไปอย่างไม่รู้สึกอะไร ถ้ามันทำให้ใจ๋ชอบได้ก็เป็นผลดีกับผมเหมือนกัน
“ไอ้สัส!! ถ้ากูชอบน้องขึ้นมาจริงๆ แล้วน้องต้องหมั้นกับมึงคิดว่ากูจะทำใจได้รึไง”
“………”
“น้องสนใจแค่มึงเสือ กูเปลี่ยนใจใจ๋ไม่ได้หรอก”
“กูต้องเหี้ยขนาดไหนใจ๋ถึงจะเลิกชอบ”
“กูกลัวว่ากว่าจะถึงวันที่ใจ๋เลิกชอบมึง วันนั้นมึงอาจจะชอบน้องกลับอะดิ”
- ผู้เขียน
