“ขอบคุณค่ะ ท่าทางคุณคงมาทานบ่อยแน่ๆ” เธอถามพลางก้มหน้าทานมื้อเที่ยงไปพลาง ทยุตคลี่ยิ้มน้อยๆ ก่อนจะเริ่มลงมือทานอาหารบ้าง
“อากาศที่นี่ดีมาก เวลาอยากพักจริงๆ ฉันชอบมาที่นี่…คนเดียว” ประโยคท้ายเหมือนว่าทยุตจะจงใจเน้นให้คนตรงหน้ามั่นใจ เพราะเขากลัวว่าเธอจะเข้าใจผิด
“คิดไว้ด้วยนะ...ว่าเราจะไปฮันนีมูนที่ไหน?”
“ฉันไม่เล่นตามเกมคุณหรอก พรุ่งนี้ความสัมพันธ์ของเราก็จบพร้อมกับงานถ่ายทำค่ะ”
ทยุตเหลือบตามองเธอด้วยสีหน้าเคร่งขรึมขึ้น “ง่ายไปไหมไพร?” เขาเรียกเธอสั้นๆ ดวงตาคมเข้มเริ่มแข็งกร้าวขึ้น
“คุณชอบอะไรง่ายๆ อยู่แล้วนี่ค่ะ” พิมพ์ประไพรเอ่ยประชด ชายหนุ่มรีบรวบช้อนก่อนจะยกแก้วน้ำขึ้นมาจิบ หากแต่ตาคมกลับจับจ้องใบหน้างามด้วยประกายตาเรียบเฉย จากนั้นก็ไม่มีใครพูดอะไรอีกเลยจนกระทั่งทานอาหารมื้อเที่ยงเสร็จ
ทันทีที่ออกจากห้องอาหาร พิมพ์ประไพรก็เดินแยกกับทยุตไปที่กองถ่ายคนเดียว ชายหนุ่มได้แต่มองตามร่าง
