ตอนที่ 7
960 คำ
ทันทีที่ประตูห้องหอถูกกระชากให้เปิดออก ภาพที่เห็นเบื้องหน้าก็ทำให้กล้าตะวันรู้สึกละอายใจไม่น้อย
“ตายแล้วหนูหวัน...!”
แม่ของเขาอุทานตกใจและเข้าไปถึงร่างไม่ได้สติของหวันยิหวาหลังเขาเพียงแค่ไม่กี่วินาที
ร่างบอบบางนอนคว่ำหน้าอยู่กับพื้นข้างเตียง โดยมีผ้าห่มคลุมปิดเนื้อตัวเอาไว้
“หนูเป็นคนเอาผ้าคลุมตัวคุณหวันเอาไว้เองค่ะ พอดีเธอไม่ได้ใส่อะไรเลย” ลำไยรีบบอกสิ่งที่ตัวเองทำออกมา
“พ่อตะวัน พาหนูหวันไปหาหมอเถอะ” แม่ของเขาเป็นห่วงหวันยิหยามาก
“ครับ”
“แต่หนูว่าหาเสื้อผ้ามาใส่ให้คุณหวันก่อนดีไหมคะ จะได้ไปสะดวก” สาวใช้เสนอแนะ และกรรณิการ์ก็เห็นด้วย
“จริงด้วย ถ้าไปสภาพนี้ หนูหวันต้องโป๊แน่ๆ ลำไยไปหยิบชุดที่ใส่ง่ายๆ มาให้คุณหวันหน่อยเร็วเข้า”
“ค่ะ คุณผู้หญิง”
ลำไยวิ่งเข้าไปหยิบเสื้อผ้ามาให้หวันยิหวาด้วยความรีบร้อน
"ได้แล้วค่ะ คุณผู้หญิง"
กรรณิการ์รับชุดมาจากมือของลำไย ก่อนจะหันไปมองลูกชาย
“พ่อตะวันไปเตรียมรถเถอะ เดี๋ยวแม่จะเปลี่ยนเสื้อผ้าให้หนูหวันเอง”
“เดี๋ยวผมทำให้หวันยิหยาเองดีกว่าครับ คุณแม่ไปบอกให้ลุงสมชายเตรียมรถเถอะครับ”
เพราะเห็นว่าลูกชายเป็นสามีของหวันยิหวา ทำให้กรรณิการ์ตกลงง่ายๆ
“เอาอย่างนั้นก็ได้ งั้นแม่ไปบอกให้คนเตรียมรถรอเลยนะ เร็วๆ เข้าล่ะ หนูหวันตัวร้อนมากแล้ว”
“ครับคุณแม่”
“ลำไย ตามฉันออกมา” กรรณิการ์หันไปเรียกสาวใช้
“ค่ะคุณผู้หญิง”
เมื่อมารดาและลำไยออกไปจากห้องนอนแล้ว ใบหน้าเรียบเฉยไร้ความรู้สึกของกล้าตะวันก็ถูกความรู้สึกผิดครอบงำ
เขาดึงผ้าห่มที่คลุมร่างไร้สติของหวันยิหวาออก รอยแดงช้ำบนเนื้อตัวของหล่อนยิ่งทำให้เขารู้สึกผิดยิ่งขึ้น
นี่เขารุนแรงกับหวันยิหวาขนาดนี้เชียวหรือ...
ขณะที่กล้าตะวันกำลังสับสนอยู่นั้น คนตัวเล็กก็พลิกตัวนอนหงาย ก่อนจะขดตัวเพราะความหนาวเหน็บ
เต้าอวบของหล่อนจึงเผยโชว์แก่สายตาของเขา ทำให้เขาเห็นความป่าเถื่อนของตัวเองบนผิวสาวชัดเจนขึ้น
เขาไม่ควรทำแบบนี้เลย...
กล้าตะวันค่อยๆ ยกร่างของหวันยิหวาขึ้นมาสวมกอด พร้อมกับพยายามสวมใส่เสื้อผ้าให้กับเด็กสาวแต่มันก็ทุลักทุเลเหลือเกินกว่าจะสำเร็จ
“คุณหมอคะ ลูกสะใภ้ของดิฉันเป็นยังไงบ้างคะ”
กรรณิการ์รีบวิ่งเข้าไปหานายแพทย์วัยกลางคนที่เดินออกมาจากห้องฉุกเฉิน
“คนไข้พักผ่อนไม่เพียงพอ คงต้องให้แอดมิทให้น้ำเกลือที่โรงพยาบาลสักสองสามวันน่ะครับ”
นายแพทย์เลื่อนสายตาไปมองที่กล้าตะวันเล็กน้อย ก่อนจะพูดออกมา
“คุณคือสามีของคนไข้ใช่ไหมครับ”
“ใช่ครับ” กล้าตะวันตอบรับสั้นๆ
“ผมขอคุยกับคุณเป็นการส่วนตัวสักครู่นะครับ”
คำพูดของนายแพทย์วัยกลางคนทำให้กล้าตะวันแปลกใจไม่น้อย ซึ่งกรรณิการ์ก็รู้สึกแปลกใจไม่ต่างกัน
“มีอะไรหรือคะคุณหมอ” กรรณิการ์เอ่ยถามออกไป
นายแพทย์ไม่ได้ตอบกรรณิการ์ เพียงแค่ระบายยิ้มบาง ๆ ก่อนจะเดินนำหน้ากล้าตะวันเข้าไปในห้องตรวจห้องหนึ่ง
“ตามคุณหมอไปสิพ่อตะวัน” คนเป็นแม่รีบสะกิดบอกลูกชาย
“ครับ”
กล้าตะวันเดินตามนายแพทย์เข้ามาภายในห้องตรวจ
“เชิญนั่งก่อนครับ”
“ขอบคุณครับ”
กล้าตะวันหย่อนกายลงนั่งบนเก้าอี้ ก่อนจะถามคู่สนทนาออกไปอย่างสงสัย
“คุณหมอมีอะไรจะคุยกับผมหรือครับ”
นายแพทย์จ้องหน้ากล้าตะวันนิ่งๆ อยู่ไม่กี่วินาที ก็ตัดสินใจพูดออกมา
“การที่คุณมีรสนิยมชอบความรุนแรงไม่ผิดหรอกนะครับ”
“?”
“แต่ผมอยากเตือนคุณว่า อย่าหักโหมกับภรรยาของคุณนัก เพราะเธอบอบช้ำมาก”
“นี่คุณหมอ... หมายความว่ายังไงครับ”
“เนื้อตัวของคุณหวันยิหวามีแต่รอยดูดรอยกัด และที่อวัยวะเพศของเธอก็มีร่องรอยฉีกขาด ผมรู้ว่ามันเป็นรสนิยมของพวกคุณ แต่ผมอยากให้คุณเบามือกับเธอลง เพราะสาเหตุที่ทำให้เธอจับไข้สูง ก็เพราะว่าถูกทารุณกรรมทางเพศมาอย่างหนัก”
กล้าตะวันนิ่งอึ้งไป คำพูดของคู่สนทนายิ่งทำให้เขารู้สึกผิดไม่น้อย
เขาไม่ใช่คนชอบความรุนแรง แต่เมื่อคืนที่เขากระทำกับหวันยิหวา เพราะเขาเมาและก็คั่งแค้นหล่อนแน่นอกนั่นเอง
“แล้วเธอเป็นอะไรมากไหมครับ”
“หากได้พักผ่อนโดยไม่มีใครรบกวนสักสองสามวัน เธอก็จะกลับมาแข็งแรงเหมือนเดิมครับ” นายแพทย์ตอบออกมา
“ขอบคุณมากครับ”
“ผมหวังว่าคุณจะทำตามคำแนะนำของผมนะครับ” นายแพทย์ย้ำออกมาอีกครั้ง
“ผมจะพยายามครับ”
กล้าตะวันตอบ ก่อนจะเอ่ยขึ้นอีก “คุณหมอมีอะไรกับผมอีกไหมครับ”
นายแพทย์ส่ายหน้าไปมา กล้าตะวันจึงลุกขึ้นจากเก้าอี้
“งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”
“ครับ”
ชายหนุ่มเดินออกมาจากห้องตรวจของนายแพทย์เจ้าของไข้ของหวันยิหวา และก็เดินกลับไปหามารดา
“คุณหมอพูดอะไรกับลูกเหรอ” มารดาของเขาถามอย่างสงสัย
กล้าตะวันไหวไหล่กว้างของตัวเองเล็กน้อย ก่อนจะตอบออกมาด้วยสีหน้าเรียบเฉย
“คุณหมอสั่งให้ผมอย่าหักโหมมีเซ็กกับหวันยิหวาครับ”
“อะไรนะ?” คนเป็นแม่ถามซ้ำออกมาเสียงค่อนข้างดัง
“คุณแม่ได้ยินไม่ผิดหรอกครับ”
“งั้น... ก็หมายความว่า... ที่หนูหวันป่วย ก็เพราะลูกอย่างนั้นเหรอ พ่อตะวัน” คนเป็นแม่แทบไม่อยากเชื่อ
“คงงั้นมั้งครับ”
สีหน้าเรียบเฉยของลูกชายทำให้คนเป็นแม่ต้องมองค้อนด้วยความหมั่นไส้
- ผู้เขียน
