“นายหัวครับ ในป่าท้ายสวนก็ไม่เจอคุณหวันเลยครับ”
เสียงของคนงานตะโกนบอก หลังจากที่พวกเขาออกตระเวนตามหาหวันยิหวากันแทบจะทุกตารางเมตรของสวนยางพาราและป่ารกทึบท้ายสวน
ตอนนี้กล้าตะวันรู้สึกหนักอึ้งในอกไปหมด ความรู้สึกกำลังเคลื่อนที่ปกคลุมหัวใจจนกลายเป็นสีดำมืด
“แน่ใจนะว่าค้นทุกซอกทุกมุมแล้วน่ะ”
เขาเค้นเสียงถามคนงานออกไป น้ำเสียงของเขาทั้งเคร่งเครียดและเป็นกังวล
อดเป็นห่วงหวันยิหวาไม่ได้ เพราะหล่อนตัวเล็กนิดเดียวเอง หากต้องหลงอยู่ในป่ามืดทึบแบบนั้นคงจะร้องไห้ด้วยความหวาดกลัวจนเป็นลมเป็นแล้งอย่างแน่นอน
“ค้นทุกซอกทุกมุมแล้วครับนายหัว”
“งั้นไอ้โชค กับไอ้กร่ำ ตามกูเข้าไปหาอีกรอบ”
“จะดีหรือครับนายหัว ตอนนี้มืดแล้วนะครับ แล้วเราก็ไม่มีไฟฉายเลย” ลุงน้อมพูดขึ้นด้วยความเป็นกังวล
“ก็เพราะว่ามืดค่ำแล้วน่ะสิ ผมถึงต้องรีบเข้าไปหาหวันยิหวาให้เจอ”
“งั้นรอผมกลับไปเอาไฟฉายมาให้ก่อนนะครับ”
“ไม่เป็นไร
