บทที่ 5 บีน่าจอมพยศ
สำหรับบุษราคัมแล้วความรู้สึกทั้งเจ็บทั้งอายทำให้อยากหายไปจากโลกเสียตอนนี้ สิ่งที่เธอรักษาไว้กลับต้องมาถูกทำลายเพราะผู้ชายที่มีลมหายใจไว้เพียงเพื่อแก้แค้น ถึงเธอจะขอโทษฮอฟมันน์แทนพี่สาวสักพันหนก็คงไม่อาจลบล้างด้านมืดของเขาได้
“คนบ้า! คนเลว!”
“บีน่า...อยากจะว่าอะไรผมก็ได้”
ชายหนุ่มกระซิบเสียงหอบหนัก แม้รู้ว่าเธอเสียใจมากแค่ไหนแต่มิอาจยับยั้งร่างกายที่ก้าวงล่วงเส้นแบ่งของความปรารถนา ร่างสูงใหญ่รู้สึกปวดร้าวไม่ต่างกันด้วยเพียรพยายามระงับความเสียวซ่านที่กำลังทะลุขึ้นถึงขีดสุด บุษราคัมไม่เคยผ่านมือใครและคับแน่นเกินไปสำหรับเขา
“ฉันจะไม่ลืม...ฉันจะไม่ลืมว่าฉันเกลียดคุณอย่างที่สุด!”
เสียงร่ำร้องนั้นดังอยู่ข้างหูของใบหน้าคร้ามคมขณะร่างสูงใหญ่หยั่งตัวตนฝ่าความลึกแคบราวกับไม่ใส่ใจ ทว่าตรงกันข้าม ฮอฟมันน์ได้ยินทุกอย่างและสำเหนียกถึงการปริแยกของดอกไม้กลีบช้ำที่เริ่มชุ่มฉ่ำข
