“บีน่า!”
“โอย...ฉันเจ็บเหลือเกิน ช่วยด้วย!”
นัยน์ตาสีน้ำเงินเข้มใต้ปื้นคิ้วหนาเบิกกว้างเมื่อบุษราคัมร้องครวญโอดโอยด้วยความเจ็บปวด ความสำนึกผิดแล่นปราดขึ้นมาแทนที่โทสะร้อน เขาคิดว่าจะสั่งสอนเธอแค่เบาะ ๆ แต่ลืมไปว่าวิชาป้องกันตัวที่ฝึกฝนมานั้นรุนแรงเกินกว่าที่หญิงสาวจะตั้งรับ
“บีน่า...ผม...โอ...พระเจ้า!”
ร่างสูงใหญ่ก้มลงดูแขนข้างซ้ายของหญิงสาวที่เป็นรอยเขียวคล้ำ เขาไม่ควรลืมตัวเลยสักนิดทั้งที่เธอไม่ได้อยู่ในฐานะของศัตรูที่ควรเอาถึงตาย
“อดทนหน่อยนะ...ผมจะพาคุณไปทำแผล”
ฮอฟมันน์พูดแค่นั้นก่อนจะช้อนร่างเล็กขึ้นไว้ในอ้อมแขนและพาเธอกลับเข้าไปในบ้าน อดีตนาวิกโยธินหนุ่มต้องกระวีกระวาดหายาและผ้าพันแผลมาทำการปฐมพยาบาลเบื้องต้นให้เชลยสาวที่แม้เธอจะต่อต้านมากเท่าใดหากเขาก็ไม่ได้ตั้งใจให้เธอเจ็บขนาดนี้
เขาวางร่างเล็กบนที่นอนก่อนใช้ความชำนาญพินิจดูความบอบช้ำบนแขนเรียวราวลำเทียน สำหรับอดีตนายทหา
