“แม็กซ์” เสียงหวานขานชื่อเขาขาดเป็นห้วงเมื่อเลื่อนปากอิ่มจากใบหน้าคร้ามเข้มและเธอเองก็อยู่ในท่าเสมือนมีอำนาจควบคุมเขาได้ทุกเมื่อ เสื้อคลุมถูกรั้งออกไปจากร่างแน่งน้อยเหลือเพียงชุดนอนผ้าซาตินที่สายรั้งบนไหล่บางก็หลุดลุ่ยจนไม่อาจปิดพรางความอวบหยุ่นที่กำลังล้นทะลักออกมาอยู่รอมร่อ
“ทำไมคุณถึงไม่ยิงผมล่ะ บีน่า”
ฮอฟมันน์กระซิบถามเสียงพร่าขณะไล้นิ้วแกร่งไปตามไรผมอ่อนใกล้ขมับของอีกฝ่ายที่ใบหน้าหวานยังคงชิดใกล้และหอบหายใจราวกับเดินทางไกลอย่างไรอย่างนั้น บุษราคัมจ้องลึกลงไปในดวงตาสีน้ำเงินเข้มและรู้สึกได้ถึงอ้อมแขนแข็งแรงที่โอบกระชับแน่นขึ้น
“ฉันก็อยากจะทำ...”
ร่างอรชรเว้นช่วงจังหวะคำพูดหอบขัด แขนเรียวยังคงโอบรอบลำคอชายหนุ่มพร้อมสูดกระไอจากเรือนกายกำยำที่มัดกล้ามเป็นลอนหนั่นแน่นกำลังบดเบียดอยู่กับนวลเนื้ออิ่ม บุษราคัมรู้สึกราวกับว่ากำลังจะระเบิด แม้อยากปฏิเสธแต่เธอก็สูญเสียการควบคุมตัวเองไปเกิน
