เพื่อนรัก เพื่อนร้าย

ตอนที่ 3

"เพื่อนมึงล่ะจี เพื่อนมึงก็มีไหมวะ กูว่าคืนนี้มึงควรไปขอนอนกับพวกมันนะ"

ไอ้เจ้าก้มมองโทรศัพท์มือถือของมันด้วยสีหน้าเครียดจัด เมื่อฉันเลือกที่จะขับรถมาที่คอนโดของมัน โดยที่มันพยายามจะร้องค้านออกมาจนสุดทาง แล้วตลอดเวลาที่มันพยายามร้องค้าน มันก็สนใจโทรศัพท์ของมันตลอดเวลาเช่นกัน

เหอะ คนอย่างมัน ก็กะจะมาส่งฉัน แล้วรวมพลกับเพื่อนมัน หรือไม่ก็บ้าบิ่น คิดที่จะไปใส่เดี่ยวกับคนพวกนั้นอย่างแน่นอน

"มาถึงคอนโดมึงแล้วเนี่ย มึงจะอะไรนักหนาวะ!"

ฉันชักสีหน้าออกมาอย่างไม่พอใจ ก่อนจะทำการดับเครื่องยนต์ลงไปในทันที

"มึงแม่ง!" เสียงบ่นอุบที่ดังตามหลังมา ส่งผลให้ฉันชะงักไป

"ก็มึงเองก็เป็นเพื่อนกูไหม ในเมื่อแอร์ห้องกูเสีย แล้วกูพึ่งพาเพื่อนแบบมึงไม่ได้หรือไง คือมึงไม่อยากให้กูค้างที่ห้องมึง เพราะมึงจะไปไหนต่อ บอกตรงๆก็ได้ ..เอาเข้าจริง คนอย่างกูคงหาที่นอนได้ไม่ยากเท่าไร!"

ฉันคว้ากระเป๋าตัวเองมาสะพาย ก่อนจะเดินลงจากรถของมันในทันที แน่นอนว่า เสียงสบถด่าตามหลังของฉัน ลอยข้ามหัวมาเช่นกัน แล้วจากนั้นไม่นาน ร่างของฉันก็ถูกกระชากอย่างแรง

"ไปนอนก็ไปนอนดิวะ มึงจะไปไหน!"

"ก็มึงไม่เต็มใจที่จะให้กูนอนกับมึง.."

ไอ้เจ้าเหลียวมองใบหน้าของฉัน ซึ่งตัวของฉันเอง ก็ถึงกับชะงักกับคำพูดของตัวเองไปเช่นกัน

"กูหมายถึงมึงไม่ยอมให้กูนอนค้างที่ห้องมึง"

ฉันได้ยินมันพ่นเสียงลมหายใจออกมาหนักๆ ก่อนที่มือหนาจะเคลื่อนมาคว้าที่ต้นแขนของฉัน แล้วจากนั้น มันก็ลากฉันกลับเข้าไปในคอนโดทันที

คิดอยู่แล้วว่ามันต้องเป็นแบบนี้ ด้วยความที่ฉันกับมันสนิทกันมากๆเป็นเพื่อนกันตั้งแต่เรียนประถม มัธยม จนกระทั่งมหาลัย ฉันรู้จักมัน เหมือนกับมันที่รู้จักตัวเอง ความผูกพัน ความที่รู้จักกันมานาน แน่นอนว่าฉันห่วงมันมาก แล้วฉันก็มั่นใจ ว่า สิ่งที่มันกำลังทำ เพราะมันก็ห่วงฉันในฐานะเพื่อนเช่นกัน

#คอนโดเจ้านาย

"อยากอาบน้ำก็ไปอาบ อยากทำอะไรก็ทำ สายชาร์จแบตอยู่ในห้องนอน เสื้อผ้าอยู่ในตู้ ของกินอยู่ในตู้เย็น มึงอยากทำอะไรก็ตามสบาย"

มันถอดเสื้อนักศึกษา ที่ประทับตราสถาบันออกจากร่าง จากนั้นมันก็ไปเปิดตู้เพื่อหาเสื้อตัวใหม่มาใส่ มองตาเดียวก็รู้ ว่าสิ่งที่มันกำลังทำ หมายความว่ายังไง

"กูเอาผู้ชายมานอนที่ห้องมึงได้ไหม!"

"สัส อย่าเยอะให้มาก" มันหันมาตวาดใส่ฉันทันที

"ก็ไม่เห็นเป็นไร ก็ในเมื่อมึงจะไปในที่ๆกูรู้อยู่แล้วว่าคือที่ไหน นั่นก็หมายความว่า สุดท้ายคืนนี้ มึงก็อาจจะไม่ได้กลับมา อาจจะอยู่ที่โรงพยาบาล หรือหากเกิดมึงกลับมา กูก็บอกผู้ชายที่มานอนเป็นเพื่อนกู ให้ออกไปจากห้องมึงก็ได้ไม่ใช่หรอวะ"

"จี!"

"ต่อให้มึงจะตะคอกใส่กูแบบนี้ กูก็ไม่กลัวมึงหรอก กูบอกแล้วไง หากคำพูดของกู มันไม่มีความหมายกับมึง คำพูดของมึงก็ไม่มีความหมายกับกูเหมือนกัน"

ฉันจ้องหน้ากับมันอย่างฟาดฟัน ฉันจะไม่มีปัญหา กับการไปไหนมาไหนของมันเลยด้วยซ้ำ หากทุกครั้งที่มันไปมีเรื่องทะเลาะวิวาทกับคนนี้คนนั้น มันไม่เคยเจ็บตัวกลับมา แต่เพราะทุกครั้ง ที่มันมีปัญหากับคนอื่น มันเลือดตกยางออกกลับมาทุกครั้ง โดนยำเละกลับมาทุกที ส่วนคนที่ดูแลมันต่อจากนั้น ก็มีแต่ฉัน มันไม่แปลกหรอก หากฉันจะห่วงมัน และเบื่อหน่ายที่จะต้องทำอะไรซ้ำๆให้กับคนที่ไม่เคยรักตัวเองอย่างมันเลย

"ในเมื่อมึงรู้ว่ากูจะไปไหน แล้วมึงจะห้ามกูทำไม"

"งั้นมึงกล้าสัญญากับกูไหม ว่าหากมึงไปแล้วมึงจะไม่ซมซานกลับมาหากู!"

"..." มันเงียบ แล้วจ้องหน้าฉัน

"เอาดิวะ หากมึงคิดว่าถ้ามึงไป แล้วจะไม่มีปัญหา หรือจะไม่มายุ่งยากวุ่นวายกับกู เป็นแผลมา แต่ไม่ใช่กูที่ทำแผลให้มึงก็ไปเลย มึงอยากจะไปไหนมึงก็ไป มึงจะไปให้ใครยำ มึงก็ไป กูจะไม่สนเหี้ยไรเลยทั้งนั้น ตัวใครตัวมัน"

ฉันคว้าผ้าเช็ดตัวของไอ้เจ้า จากนั้นก็เดินเข้าห้องน้ำ ความร้อนรุ่มในใจมันแทบจะระเบิด ฉันแทบคลั่งทุกครั้ง เมื่อไอ้เจ้ามันทำเรื่องที่ขัดใจฉัน คนอย่างมันโคตรดื้อด้าน ไม่เคยคิดที่จะฟังเหี้ยอะไรทั้งนั้น สร้างแต่ปัญหา ทำให้ตัวเองเจ็บตัวไปวันๆ มันแม่งโคตรไร้สาระเลย

แกร๊กกก~

ฉันเปิดประตูห้องน้ำออกมา แล้วพบว่า ไอ้เจ้ามันไม่ได้ออกไปไหน มันนั่งอยู่บนโซฟา มือถือกระป๋องเบียร์พร้อมทั้งกระดกเข้าปาก ในขณะโทรศัพท์มือถือของมันแนบอยู่ข้างหู เหมือนกำลังพูดอยู่กับใครสักคน แว๊บนึง ที่มันตวัดสายตามองที่ฉัน ฉันที่อยู่ในชุดผ้าขนหนู ห่อหุ้มร่างกายเพียงพอหมิ่นเหม่ถึงกลับชะงักขึ้นมาเสียตอนนั้น แต่ทว่า แว๊บเดียวเท่านั้น มันก็เลือกที่จะเมินหน้าออกไปอีกทาง

"ขอยืมเสื้อใส่หน่อยก็แล้วกัน"

ฉันบอกแบบนั้น ก่อนจะเดินผ่านหน้าของมันไปยังตู้เสื้อผ้า สายตากวาดมองหาเสื้อที่คิดว่าพอจะใส่ได้ ไปพบเสื้อยืด พี่พอดีตัวของมัน แต่เป็นตัวที่ใหญ่มากสำหรับฉัน ก่อนที่ฉันจะถือวิสาสะ หยิบเอาเสื้อตัวนั้นมาสวมใส่ที่ร่างของตัวเอง

ความยาวของมัน ยาวลงมาจนถึงต้นขาของฉัน เสื้อยืดสีเข้มมาก อย่างน้อยๆ มันก็พอที่จะปิดบังอำพรางเรือนร่างของฉันได้ และฉันก็เลือกที่จะใช้ผ้าขนหนูผืนใหม่มาคล้องที่ลำคอ เพื่อปิดยอดอกชูชัน ที่ไม่มีแม้แต่ปราการปกปิดแต่อย่างใด

ฉันเลือกที่จะเดินไปทิ้งกายอยู่ข้างๆมัน ระยะห่างระหว่างเราไม่ได้ไกลกันสักเท่าไหร่ ฉันยังได้กินเหล้า จากกายของมัน จากนั้นฉันก็เลือกที่จะเปิดประเด็นแบบที่ฉันต้องการ

"มึงควรเข้าใจกูบ้าง กูคือคนที่ลำบากใจหากแม่ของมึงโทรมาถามเรื่องของมึงกับกู มึงคิดว่ากูโอเคหรอ ที่ต้องโกหกซ้ำๆ ว่ามึงยังสบายดี ทั้งที่บางครั้ง หน้าของมึงเละยิ่งกว่าหมา!"

"ทำไมปากดีนักวะ!"

"อื้อออ.." ใครจะไปทันคิดล่ะว่า จู่ๆไอ้บ้านั่น มันก็กระชากร่างของฉันเข้าไปหาตัวมัน ฉันขึ้นไปนั่งเกยทับอยู่บนหน้าตักของมัน ในขณะที่ท่อนแขนของมัน รวบกอดที่เอวคอดกิ่วของฉัน ซึ่งสภาพของฉันในตอนนั้น ฉันไม่โอเคที่จะนั่งแบบนี้เลย

"ปะ ปล่อยกูนะเจ้า ทำบ้าไรของมึงวะ!"

"ทำไมวะ แค่นั่งตักกู มึงอาย ..แต่เมื่อกี้ยังพูดว่าจะเอาผู้ชายมานอนที่ห้องกู มึงแม่ง แรดฉิบหาย!"

ฉันเลือกที่จะหลบสายตามัน ฉันไม่เถียงหรอกเพราะฉันคือคนที่พูดแบบนั้น แม้ความจริง ฉันไม่ได้คิดที่จะทำแบบนั้นเลยก็ตาม

"ปะ ปล่อยกูดิวะ มึงจะกอดกูทำไมล่ะ"

"ทำไมตัวมึงนุ่มนักวะ ..หอมด้วยว่ะ!"

"ใครใช้ให้มึงสูดดมกลิ่นตัวกูวะ" ฉันว่าออกมาอย่างไม่พอใจ

"ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่น อยู่ในห้องกับกูสองต่อสอง มึงคิดว่าจะรอดไหม?"

มันถาม พร้อมกับไล่สายตามองไปทั่วทั้งกรอบหน้าของฉัน

"ผู้หญิงคนอื่นกูไม่รู้ แต่กูต้องรอด!"

"มึงไม่คิดว่ากูจะทำอะไรมึงเลยหรือไง?"

คำถามบ้าบอนั่น ส่งผลให้หัวใจของฉันเต้นแรง

"เพื่อนกัน เขาไม่ทำกันแบบนั้นหรอก!"

"ใครบอกมึง กฎข้อไหนที่เขาห้ามไม่ให้เพื่อนกับเพื่อนมีอะไรกัน!"

-----

ขอหนึ่งคอมเมนต์ ขอหนึ่งกำลังใจ หากชอบแนวนี้ สไตล์นี้ เนมขอหนึ่งไลค์นะคะทุกคน ♥♥