“แน่น~”
“ปล่อย พี่มีแฟนอยู่แล้วลืมไปแล้วรึไง ปล่อย!”
“ไม่ทันแล้วครับ เรามาไกลแล้ว”
“ทันค่ะ ปะ ปล่อยค่ะพี่วายุ ปล่อยควีนเดี๋ยว ออกไป!”
“หึ ๆๆ สาบานว่าเอาออกแล้วจะหลอกตัวเองได้ว่าควีนไม่ใช่เมียพี่”
“...ปล่อย!” ฉันอึ้งไปกับคำพูดที่มาพร้อมกับใบหน้ายิ้มระรื่นของเขา อึ้งแล้วก็ตั้งสติตะคอกใส่เขาด้วยคำสั้น ๆ แต่ได้ใจความว่าต้องการอะไรอีกครั้ง
“หึ ๆๆ” เขาเบี่ยงตัวหลบมือฉันที่เหวี่ยงจะทุบเขา พอมันพลาดเป้าพี่วายุก็จับการล็อกข้อมือตรึงเอาไว้บนที่นอนทันที
“ปะ ปล่อย ออกไปเดี๋ยวนี้นะพี่วายุ” ฉันเสียงแข็งแต่ความจริงแล้วฉันยังมีอารมณ์ค้างอยู่ ใครจะลบมันออกไปได้ในทันทีล่ะคะ แถมเขายังอยู่ในตัวมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะไม่รู้สึกอะไร
“งอแงทำไม” เขาไม่สะเทือนอะไรกับการขัดขืนของฉันเลยใช่ไหมเขาถึงได้พูดออกมาด้วยรอยยิ้มอารมณ์ดี ทำได้ยังไงกัน
“ปล่อย! คิดถึงแฟนตัวเองบ้างพี่วายุ!” พูดประโยคนี้ออกมาแล้วทำไมถ
