เฉินเฟยหลงเอนกายลงแนบชิดบดเบียดร่างงาม ทั้งก้มหน้าบดจูบหยอกเย้ากลีบปากบางอีกครั้งแล้วกระซิบแผ่วเบาแนบชิดริมฝีปากคนตัวเล็กว่า…
“เรียกข้า.. ว่าท่านพี่..หรือไม่ก็สามี”
ว่าแล้วก็เว้นจังหวะ หยุดนิ่งและมองนาง… รอคอยการเรียกขานจากคนตัวเล็ก ส่วนคนตัวเล็กที่สมองเบลอจนยากจะควบคุมได้แล้ว ไหนจะพิษยาปลุกกำหนัด ไหนจะเสน่ห์ยั่วเย้าร้ายกาจมอมเมา จูบเรียกร้องดูดดึงสติ มึนงง จนตั้งตัวไม่ทัน แล้วยังจะคำพูดเมื่อครู่อีก ให้ข้าเรียกท่านพี่ ให้ข้าเรียกสามี… ไม่ใช่ว่าจบตรงนี้แล้วต้องแยกย้ายต่างฝ่ายต่างไปไม่ใช่หรือ ร่างนุ่มนิ่มพยายามลืมตามองเขา หากแต่พบว่าคนด้านบนจ้องมองตนอยู่ก่อนแล้ว
“เร็ว เข้า ลี่เอ๋อร์ เรียกพี่ว่าท่านพี่ หรือจะเรียกสามีก็ตามแต่ใจเจ้า”
ร่างสูงกล่าวพร้อมอมยิ้มหน้าแดงก่ำ จะด้วยเพราะฤทธิ์ยาหรือเขินอายก็ไม่รู้ หากแต่เขาก็เอ่ยปากเร่งรัดหญิงสาวตรงหน้าอีกครั้ง และพยายามที่จะระงับความรู้สึก เพื่อรอฟ
