“อื๊มมมมมม….” เวลาล่วงเลยไปจนถึงปลายยามโฉ่ว เฉินเฟยหลงเพิ่งจะรู้สึกตัว เขานอนเต็มอิ่มมากที่สุดในรอบหลายเดือนที่ผ่านมา ด้วยเหตุภารกิจรัดตัว ทั้งยังควบม้ากลับวังหลวงทั้งวันทั้งคืนต่อเนื่องสี่วันสี่คืน แล้วยังจะโดนพิษกำหนัดเข้าไปอีก…หลังภารกิจรอบสุดท้ายจึงหมดเรี่ยวแรงกอปรกับการอดนอนต่อเนื่องยาวนาน ส่งผลให้ร่างกายหมดเรี่ยวแรง หากแต่ในที่สุดก็ฟื้นฟูกลับมา หลังจากบิดขี้เกียจไปหนึ่งครั้ง จึงควานมือออกไปคว้าร่างบาง หากแต่เขาต้องตกใจผุดลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว
เมื่อพบแต่ความว่างเปล่า และร่องรอยแห่งความเย็นชืด…. ความง่วงงุนที่มีหายไปเป็นปลิ้ดทิ้ง
“ลี่เอ่อร์ เจ้าอยู่ไหน”
เรียกแล้วก็พยายามสอดส่องมองหา เมื่อไม่พบจึงเดินออกมาด้านนอกเพื่อเรียกเหล่าองครักษ์ออกมาสอบถาม
“ มู่เฉิน มู่หยาง พระชายาข้าหายไปที่ใด พวกเจ้ามีใครพบเห็นนางหรือไม่ นางออกไปตั้งแต่เมื่อใด”
มู่เฉิน มู่หยางมองหน้ากันสื่อความหมาย ไม่ใ
