"แล้วสรุปพ่อมีอะไรกับเนย" ฉันเลี่ยงที่จะตอบคำถามนั้น
(...) ปลายสายเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะถอนหายใจออกมา (แกสบายดีใช่มั้ย กินอยู่ยังไง)
"..." คำถามของเขาทำเอาน้ำตาที่กำลังคลออยู่นั้นค่อยๆไหลออกมา "ทำไมพ่อเพิ่งมาถามตอนนี้ พ่อถามเพราะเป็นห่วงเหรอ ทั้งที่เนยลำบากอดอยากมากี่เดือนพ่อไม่เคยสนใจ มัวแต่ไปสนใจผู้หญิงคนใหม่ เชื่อลูกเลี้ยงเลวๆนั่น"
ฉันพยายามจะไม่เสียงดังรบกวนพี่นธี พอหันไปมองเขาก็นั่งนิ่ง ไม่ได้เล่นเกมต่อแต่เหมือนจะเล่นมือถือแทน
(พ่อขอโทษที่ไม่ติดต่อแก เพราะคิดว่าแกจะสำนึกผิดแล้วติดต่อมา) พ่อทำเสียงอ่อน
"ทำไมเนยต้องสำนึกผิดในเมื่อเนยไม่ผิด"
(...) ได้ยินเสียงพ่นลมหายใจออกมาอีกครั้ง (วันนี้วันเกิดแก)
"..."
(พ่อจะให้อภัยแกทุกเรื่อง กลับบ้านบ้างนะ)
ฉันยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาลวกๆ ฉันแทบจะลืมวันเกิดตัวเองไปแล้ว แน่นอนว่าฉันอยากได้ยินคำอวยพรจากพ่อ
แต่สุดท้ายพ่อก็ไม่เคยเชื่อฉัน ในสายตาพ่อ
