[ มัดหมี่ ]
ฟิ้วว~
สายลมยามเย็นที่พัดผ่านทำให้ยอดไม้ปลิวไหวจนเกิดเป็นความรู้สึกหนาว ผ้าม่านที่ไหวติงตามแรงลมเกิดเป็นเสียงดังพึ่บพั่บปลุกฉันให้ตื่นจากการหลับใหล พอค่อย ๆ ปรือตาขึ้นมาสิ่งแรกที่เห็นก็คือเพดานห้อง พยุงตัวลุกขึ้นนั่งถึงรู้ว่าตอนนี้กำลังนอนอยู่บนเตียงที่บ้านตัวเอง
“อ๊ะ ปวดตัวจังเลย” พอจะก้าวขาลงจากเตียงก็รู้สึกปวดระบมไปทั้งตัวโดยเฉพาะจุดอ่อนไหวที่รู้สึกเจ็บเสียด เพียงแค่ขยับขาเบา ๆ ภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในห้องน้ำของมหาวิทยาลัยก็ทำให้ฉันโมโหขึ้นมา “ไล่ฉันออกจากบ้านจะเป็นจะตาย แต่ไปหาเพียงแค่อยากได้เนี่ยนะ ปัญญาอ่อน”
วูบ~
“ว่าใครปัญญาอ่อน” เสียงทุ้มดังขึ้นพร้อมกับการปรากฏตัวของใครบางคน ทว่าในมือใหญ่กลับมีสมุดบันทึกและหนังสือเรียนของฉันติดมาด้วย
“เอาของฉันคืนมานะ” ฉันไม่ได้สนใจในสิ่งที่เขาพูดก่อนหน้าแต่ตวัดสายตาดุ ๆ ไปให้ ก่อนจะก้าวขาไปใกล้แล้วแย่งของในมือใหญ่มา “นี่นายกลับไ
