“เจ็บไหมคะ..?”
“ไม่ค่อยเท่าไหร่..”
“กอหญ้าจะทายาให้เบามือที่สุดนะคะ ตรงนี้เจ็บไหมคะ..?”
“ไม่อะ..”
“แล้วตรงนี้ละคะยังเจ็บอยู่ไหม..?”
ยัยตัวยุ่งนั่งทำแผลให้ผมที่อยู่ตรงหน้าผากและก็เลื่อนมาที่บริเวณริมฝีปาก มือก็ทำไปแต่ปากก็คอยถามผมตลอดว่าเจ็บไหม ก็บอกว่าไม่เจ็บแต่ยัยนี่ก็ยังจะถามอยู่ได้ซ้ำๆ
“ก็บอกว่าไม่เจ็บไง ถามอยู่ได้..”
ผมเริ่มรำคาญจึงจับข้อมือเธอให้หยุดทำ
“ก็กอหญ้ากลัวพี่โมสเจ็บนี่คะ..”
“ไม่เจ็บแล้ว รีบๆ ทาให้มันเสร็จๆ เถอะนะมัวแต่ถามอยู่ได้ว่าเจ็บไหมอยู่เนี่ย วันนี้ก็ไม่เสร็จกันพอดี.”
“ค่ะ..”
ผมปล่อยมือเธอให้เป็นอิสระแล้วก็ยื่นหน้าเข้าไปใกล้เธอมากขึ้น เธอจึงตั้งใจทายาที่ริมฝีปากให้ผม หน้าเราใกล้กันมากจนผมเริ่มรู้สึกแปลกๆ กับตัวเอง ใบหน้าขาวใสของยัยนี่กับแก้มที่นวลเนียนมันน่าเอาริมฝีปากนี้ไปสัมผัสจริงๆ
“พี่โมสยังไม่ได้บอกกอหญ้าเลย ว่าทำไมพี่โมสถึงเจ็บตัวกลับมาบ้านแบบนี้ละคะ..
