แกร็ก~
ประตูห้องเสื้อถูกผลักเข้ามาตามด้วยร่างสูงโปร่งดูดีที่อยู่ในชุดไปรเวทสีดำ ผมดกสั้นถูกเซทเข้าทรงเป็นอย่างดี ใบหน้าหล่อเหลาเกลี้ยงเกลาสะอาดสะอ้าน บนลำตัวมีกลิ่นน้ำหอมราคาแพงซึ่งเป็นกลิ่นประจำตัวที่โดดเด่น ผสานกับกลิ่นกายได้อย่างลงตัว
"กลับมาแล้วเหรอ"
หมับ~
ภูพิงค์สวมกอดร่างบางแทนการตอบคำถาม ไอติมเอี้ยวตัวไปมองเจ้าของการกระทำทันที
"คิดถึงฉันปะ"
"อะไรเนี่ย คลอเคลียอะไรเบอร์นั้น"
"แฟนกันเขาก็ต้องทำแบบนี้ปะ" เจ้าของคำถามกดปลายจมูกโด่งลงบนแก้มเนียนหนักๆ คำถามที่เกิดขึ้นในตอนที่กำลังขับรถมาที่นี่มันกระจ่างทันที
ความรู้สึกที่ว่าอยากเห็นหน้ามากๆ พอได้เห็นสมใจมันจะรู้สึกแบบไหนกันวะ?
ตอนนี้เขาได้รับคำตอบแล้ว มันหายเหนื่อยเลยว่ะ มันรู้สึกกระปรี้กระเปร่า มันเป็นอะไรที่ดีมากๆ นี่สินะที่คนเป็นแฟนเขามีต่อกัน!
"เธอ...กินข้าวรึยัง" ให้ตายเถอะ คนอย่างไอ้ภูไม่เคยถามคำถามนี้กับใครทั้งนั้น
คิ
